Tíminn Sunnudagsblað - 03.07.1966, Blaðsíða 11

Holufo, hrópaði hún. „Ekiki grunaði
mig, að þessi kurteisi herra væri
einn af yðar kunningjum.“
„Jæja. . . . En þú ættir að koma
þér Iburtu héðan á einhvern afvikn
ari stað, ráðlagði ég. „Lögreglustjór-
ann hérna iangar víst að tala við
þig, og eins og þú efalaust veizt, þá
hefur hann stundum Ijót orð á ta'k
iteinum til dæmis svik og fleia.“
Plidhta varð afar mikið um að
heyra þetta. „Það hefði ég þó aldrei
getað ímyndað mér, að þessi glæsi
kona væri líka svikari," sagði hann.
„Ójú, og það í frekara lagi“, sagði
ég. „Hún er þar að auki helzt til
laus á kostunum, þegar svo ber und
ir, en frægust er hún fyrir það að
ginna menn — einkum þá sem farn
ir eru að eldast — með því að trú
lofast þeim, krækja síðan í peninga
hjá þeim og svíkja þá svo.“
Plidhta náfölnaði. „0, svei, svei,“
sagði hann með viðbjóði. „Og samt
eru til menn, sem halda því fram,
að við ættum að trúa og tneysta
'kvenlþjóðinni. Nei, ónei, nú blöskr-
ar mér alveg, Holub minn, ég get
ekki annað sagt.“
„Það er ekki furða,“ sagði ég. „En
nú bíður þú hér, meðan ég fer að
kaupa farseðil handa þér til Prag.
Hvort viltu heldur annan eða
þriðja?"
„Þá fyrirhöfn getið þér sem bezt
sparað yður, herra Holub,“ sagði
Plidhta. „Er ég ekki fangi? og hef
ég þá ekki rétt til að ferðast ókeyp
is? Það hefði ég haldið. . . . Menn
eins og ég verða að horfa í skild-
inginn."
Plichta hélt áfram að úthúða bven
þjóðinni alla leiðina til Prag. Ég hef
aldrei vitað nokkurn mann hneyksl-
ast af eins mikilli einlægni og hræsn
isleysi og Plichta að þessu sinni.
Þegar við stigum út úr lestinni í
Prag, sagði hann: „Ég veit, að það
verða sjö mánuðir í þetta sinn, og ég
þoli fæðið svo árans illa. Ég vildi
því gjarna nú að síðustu fá svo vel
að þorða, að ég verði þolanlega sadd
ur. Finnst yður það ekki eðlilegt,
Holub minn? . . . Þessi 14 þúsund,
sem þér tókuð frá mér, var allt og
sumt, sem síðasta ekkjan mín gaf í
aðra hönd. Væri ekki sanngjarnt, að
ég fengi af þessum peningum fyrir
dálitlum kvöldiverði, og þá vildi ég
líka fá tækifæri til að endurgjalda
kaffið, sem þér gáfuð mér I dag.“
Það var samþykkt, og við urðum
samferða í veitingahús af betra fcag-
inu. Plictha fékk sér nautakjötssteik
og drakk fimm vænar ölkollur með
matnum. Ég greiddi fyrir veitingar
ar með peningum úr veski hans, eftir
að hann hafði athugað reikninginn
mjög vandlega og lagt upphæöirnar
saman að nýju tO að vera fullviss
um það, að þjónninn hefði ekki haft
af okkirr í viðskiptunum.
„Jæja,“ siagði ég svo, „og nú heina
leið á lögreglustöðina.“
„Aðeins andartak," sagði Plichta
og benti mér að doka við. „Ég lagði
töluvert í kostnað við þá síðustu.
í fyrsta lagi voru það fjórar ferðir
heim til hennar fram og aftur á 48
krónur hver, það verða 384 krónur
allls. Plidhta tók upp gleraugna-
klemmurnar og setti þær á nefið,
fékk sér blað og skrifaði upphæðina
á það. „Svo voru það dagpeningarn
ir, segjum 30 krónur fyrir daginn.
Ég verð að lifa við mannsæmandi
lífskjör, herra Holub, í samræmi
við eðli starfsins — vitanlega. . . Það
verða þá 120 krónur I viðbót. Enn
fremur gaf ég henni einu sinni blóm
vönd, kostaði 3*5 krónur, vegna kurt
eisinnar varð ég að gera það — skilj
anlega. Fyrir trúlofunarhringinn
greiddi ég 240 krónur. Hann var úr
járni að vísu, en utan á því var ágæt
gylling. ... Ef ég væri ekki svona
sanniheiðarlegur, eins og ég er, þá
hefði ég getað sagt, að hringurinn
væri úr skíru gulii og skrifað sex
hundruð, að minnsta kosti. Hvað sýn
ist yður um það, Holub minn. . . . .
Enn má þá nefna eina stóra köku á
30 krónur og fimm sendibréf, eina
krónu. Loks er það auglýsingin, sem
varð til þess, að ég náði sambandi
við þessa konu, kostaði 18 kr.......
Með öðrum orðum 832 krónur sam
tals . . . Svo bið ég yður, herra
Holub, að taka þessa peninga úr vesk
inu mínu og geyma þá fyrir mig
fyrst um sinn . . Ég er reglumaður.
Framkvæmdabostnað minn verð ég
að minnsta kosti að fá greiddan.....
Jæja, nú getum við farið af stað.“
Á leiðinni til lögreglustöðvarinnar
kom Plidhta allt í einu enn eitt í
hug: „Einu gleymdi ég,“ sagði hann.
„Ég keypti líka eitt lítið ilmvatns-
glas til að gefa konunni. Það kost-
aði 20 krónur. Þ«er á ég þá líka inni
hjá yður.“
Síðan tök hann upp vasablútinn og
þurrkaði sé vandlega um nefið. Að
þvi loknu var honum ekkert að van
búnaði að fara með þeim, sem fylgdu
honum síðasta spölinn að fangelsinu
og lökuðu hann þar inni.
Sigurður Helgason þýddi.
/ DOFRAFJÖLLUM
Hér í Dofra hamrasal
heyri ég fornra vætta tal,
konungs lít ég klettahöll,
kringum stólinn hirðin öll.
Vel er hlaðið veizluborð,
vekja bergmál konungs orð;
Vítt um fjalla fagran geim
falla sterk með þrumuhreim.
Horfin tíð mér hlær við sýn,
hetjudáð við augum skín,
mörg, sem áður háð var hér,
héðan ljómann ennþá ber.
— Fjallageimur, heiður hár,
himinn víður, fagurblár,
vængi lætur vaxa hug,
vonadirfsku og hærra flug.
14. júni 1966,
Richard Beck.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
535