Tíminn Sunnudagsblað - 03.07.1966, Blaðsíða 22

gert lífi sínu með því að leita á fjar
l>x-gar slóðir og við stuðlað að því
með fijótfserni og mistökum.
Með réttlætið í huga og riffil í
hön.d, gekk ég að kofanum nokkrum
dögnm síöar, en kannski voru það
þyngstu sporin.
Óskar Guðlaugsson, Hærukollsnesi.
BORGÍA . . .
Framhald af bls. 546.
verjum tókst að vinna kórónu Napoli
af Frökkum, og sjálfgerð afleiðing
þess varð, að spönsku kardinálarnir
viö hirð páfa fengu meiri völd og
éhrlí. En spönsku kardinálarnir voru
í vasanum á Borgía.
Borgía, sem nú var raunverulega
fangi í Vatikaninu í Róm, fékk leyfi
til þess að fara frjáls ferða sinna til
Napoli, þar sem spönsku hersveitirn-
ar 'nöfðu aðsetur. Þar var honum
strax fengin stjórn í hendur á 'ner,
sem átti að vera í fararboddi í árás
á Taskana, en makmið hennar var
án vafa að leggja Flórens undir vald
Ðpánverja. Þarna virtist gullið tæki-
færj lagt upp í hendur Cesars Borgía
til þess að reisa við sökkvandi skip
sitt ug ná sé niðri á fjandmönnum
sínum.
En Júlíus páfi lét ekki að sér hæða.
Hann skrifaði 4>eim Ferdinand og
ísabellu á Spáni og sagði, að stuðn-
ingur þeirra við Cesar Borgía gerði
honum fært að rjúfa samkomulag sitt
við kirkjuna um yfirráð hennar í
Romagna. Þetta hreif: Borgía var
handtekinn og sendur valdalaus o<g
vonlaus um framtíð sína til Spánar.
Cesar Borgía lét þó ekki alveg
hugfallast. Honum tókst að flýja úr
hinu spánska fangelsi og komast til
mágs síns, konungsins af Navarra.
En um þetta leyti stafaði ríki hans
bæði hætta af Spáni og Frakklandi.
Cesari var tekið opnum örmum og
fljótlega var hann settur til forystu
liðs, sem skyldi berja á uppreisnar-
mönnum i konungsríkinu. Honum
tókst að hrekja uppreisnarmenn á
flóita, en gætti sín ekki sem skyldi
og varð viðskila við hermenn sína.
Uppreisnarmenn umkringdu hann
hann og neyddu hann til þess að
stíga af hesti sínum. En hann varðist
af mikilli hreysti í hinum glæsilegu
herklæðum sínum, þar til þau létu
undan fyrir sverðum ásóknarmann-
anna og hann féll dauður til jarðar.
Uppreisnarmennirnir rúðu hann
öllu og flettu klæðum. Og þannig
fannst hann. „Rétt eins og aver ann
ar hundur, sem dó á laugardaginn,"
segir einn af ævisöguriturum hans
— En mágur hans bjó honum stór
feriglega útför og hann var lagður
til hvildar fyrir faman háaltarið í
St. María de Viana. Þó fékk hann
ekki leyfi til þess að hvíla þar í friði
lengur en í tvö hundrúð ár. Þá lét
biskupinn í Calahorra flytja leifar
hans frá hinum heilaga stað, því að
honum ofbauð svo mjög áskriftin
á gröf hans. En þar gat þetta að líta:
„Hér í moldu hvílir sá, er allir ótt-
uðust — sá er bæði útdeildi friði
og stríði með höndum sínum. — Ó,
þú, sem leitar þess, sem hróss er
vert, viljir þú lofa hina verðugustu,
lát ferð þína enda hér, ómaka þig
ei lengra.“
— Svo mörg voru þau orð.
NÚPAR . . .
Framhald af bls. 530.
Síðan þetta gerðist er mikið vatn
runnið til sjávar. Hópur barnanna,
sem þarna stóð, er orðið fullorðið
fólk. Jóíhanna á Núpum er ennþá
lifandi. Hún tók við starfi manns
síns að honum látnum, býlið Núpar
hélt áfram að vera sveitarprýði. Það
lá nærri þjóðbrautinni. Þar var gest
kvæmt og þar var engum gefið vatn
að drekka eða söl að eta. Það var
erfitt að lifa á árunum fyrir síðari
styrjöldina, jafnt fyrir þann, sem
hafði einhvern bústofn og hina, seni
fengu lífsafkomu sína með öðrum
hætti, og þegar sauðfjárveikivarnirn
ar byrjuðu, varð Jóhanna á Núpum
sú fyrsta í Ölfusi, sem varð að þola
þann skaða, að öllu sauðfé hennar
var lógað. Þannig var lífsbaráttan
hörð og það var ekki verið að sækja
um miskunn eða biðja um vægð, held
ur alltaf að standa við skyldurnar,
hversu þungar, sem þær voru. Kona,
sem var í kaupavinnu á Núpum,
sagði mér, að þar hefði henni líkað
hvað bezt, þar sem hún hefði starf
að, en minnisstæðast væri sér starf
Jóhönnu á heimilinu. Hún hefði ver-
ið sú, sem fyrst hefði klæðzt á morgn
ana og síðust gengið til hvíldar á
kvöldin, alltaf jafnhitt og söm við
hvern sem var, hefði verið með vak-
andi umihyggju fyrir öllu, jafnt úti
sem inni. Og stundum, þegar ég nýt
gestrisni eða umhyggju ókunnugra
kvenna, þá verður mér hugsað til
ekkjunnar frá Núpum, og þess, sem
hún sagði við barnahópinn sinn vetr
arkvöldið 1935.
Helgi Kristinsson.
Lausn
17.krossuátu
Korn og molar
sá- eini, sem á að slökkva þorsta
minn? Síðan sló hann h.iálminn ur
höndum hermannsins.
Tónsmíðar og daglegt brauð.
Einn sonur hins fræga tónskálds
Johan Sebastian Bach, sá er nefnd-
ist Johan Christian Bach, var einu
sinni ásakaður fyirr að semja mjög
léttvæga en vinsæla tónlist og þar
að auki eyddi hann öllum þeim pen-
ingum, sem honum áskotnaðist fyrir
þessi verk jafnóðum. Bróðir hans
Carl Philiph Emanúel Bach sýndi
hins vegar bæði vandvirkni og al-
vöruþrunga við samningu verka sinna.
Asökununum svaraði Johan Christian
Bach á þessa leið:
— Bróðir minn lifir fyrir að
semja. Ég sem til þess að lifa.
Ekkert vantaði nema hug-
myndina.
Hinn frægi og góði rithöfundur
Balzac var alltaf í fjárkröggum, og
tilvera hans var oft leiðigjörn vegna
sífelldra ásókna lánardrottna hans.
Einu sinni kom húseigandinn, þar
sem Balzac bjó, og krafði hann um
húsaleiguna. Þá svaraði Balzac:
— Nú skal ég segja yður dálítið,
herra minn. Þér skuluð áreiðanlega
fá peningana, um leið og forleggjari
minn hefur greitt mér fyrirfram fy-
ir skáldsögu, sem ég ætla að skrifa
og vantar ekki nema hugmyndina að.
Hin heitasta ósk.
Einu sinni var Balzac spurður:
Hvaða ósk eigið þér heitasta?
— Að eiga alltaf einum franka
meira í vasanum en ég þarf að nota,
svaraði hann.
7T " —I \ S \ \ -*• r H 9 i -f i •; «j
T V 6
! . V 0 R \ L V
\ R I L L E
H \ 0 I N t \ F I T !£l n
\ ó K \ \ S N E R R I ð fll
\ K|\ \ J o L I N \ S s i. E N G
v R L Y ó R u \fl \ fl L
R E I F \ M 1 K L u i S \ n i( fl-
L I T N U M V K fl M B
I D \ * M fl L fl K \ fl r ú T l
a N I \ E G N fl \ R fl D fl s fr
K \ K|\ Klfl \ \B fl T u M i K
\ i N A u;n G flK Ð \ M I s E i
\ E \ 9 4- G L o S I H k N E I
V K ó L fl \ ° \ J \ N p! N I R
\ K jfl T U R -» n D T T fl K \
\ R íí K \ S U L L 1 S T \ J fl'
\ 3 T u N u N fí K J U Ð fl R
\ T u R N \ fl G fí Á M \ N fl
550
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ