Tíminn Sunnudagsblað - 03.07.1966, Blaðsíða 20

Úr Álftafirði. (Ljósmynd Páll Jónsson)
Ferðin sóttist seint, þvi að bæði
var á bratta að sækja og þungfært
mjög. Fengum við þó náð skarðinu
eftir meðal skammdegisgöngu.
Hið tilkomumikla og stórbrotna
landslag Víðidals mætir augum, þar
sem Vatnajökull teygir arma sína
niður í gil óg daladrög. Við sáum
þetta þó fremur í huga en raun. Lita
auðgi náttúrunnar var ekki marg
breytileg að þessu sinni. Ein gadd-
þilja, hylur jörð jafnt láglendi sem
hæstu tinda. Vetur konungur ræður
hér ríkjum, svo að ek'ki verður um
villzt, um það bera gleggst vitni hin
ar allt að því mittisdjúpu holur eftir
hreindýrin. Var mér nú orðið full-
ljóst, hvílík fásinna það var að ætla
sér að koma kindum til byggða úr
Víðidal að þessu sinni. Vék ég orð-
um að því við Gunnar, að það væri
okkur fyrir beztu, að við fyndum
enga kind. Ekki var Gunnar sama
sinnis, hvað þetta snerti, en taldi
þó, að þær mættu helzt ekki verða
fleiri en ein.
Áfram þrömmuðum við, án þess
að verða kinda varir, allt inn á tóftar
brotin, þar sem stóð bærinn Grund
í Viðidal, endur fyrir löndu.
Ekki virtist hér búsældarlegt um
að litast að þessu sinni. Hin róm-
aða fegurð, Víðidals, virtist horfin,
við návist okkar og sannmæli virtist
okkur nú, að fjariægðin geri fjöll-
in blá.
Við dvöldumst hér ekki lengur en
nauðsyn bar til, því líða fór á dag
inn.
Næsti áfangi var sjálft Grísar-
tungnagilið, sá staður, er við höfðum
hvað mestan hug á að sækja heim,
er við bjuggumst til ferðar. Þangað
er aildrjúgur spölur af tóftarbrotun-
um.
Ferðin sóttist nú betur. Mun betra
gangfæri var hér meðfram Víðidals
ánní, og komið var út í Víðidals-
kinnina urðu mikil og góð umskipti
á okkar göngu, því að gólfgengi virt
ist nú framundan. Þarna var allmik
ið um hreindýraslóðir, og ' sjáum
við í einum hóp um 20 dýr. Við virð
um þau fyrir okkur dálitla stund og
sáum, þau hverfa bak við næstu hæð
í átt inn dalinn.
Nú lá leiðin um svonefndar flár,
sem eru sunnan megin Víðidalsár,
Innan við þær eru hin hrikalegu
Flug Víðidals, en á móti norðanmeg
in árinnar hinar bröttu Grísartung
ur með Kinnargil á aðra hlið en Grís
artungnagil á hina.
Þar kemur um síðir okkar göngu
að gilið blasir við, en upv eftir botni
þess skyldi nú haldið, allt upp að
grastorfunni, er áður um getur. Upp
í torfuna er talinn vera um kiukku
tíma gangur neðan frá Víðidalsánni,
þar sem lækurinn fellur í hana.
Gil þetta er allsérkennilegt, og frá
brugðið öðrum giljum, er ég hef séð
Háir þverhniptir hamrar eru á báð
ar hendur og svo stutt þeirra á milli,
að nærri liggur, að snerta megi með
fingurgómum hvorntveggja senn með
því að breiða út arma. Af þessu leið
ir, að vaða þarf eftir læknum, er
hann rennur auður eða er fylltur
krapa. Veldur þetta gangnamönnum
meiri og minni erfiðleikum eftir veð
urfari hverju sinni.
En við þurfum ekki lækinn að lasta
hann er hulinn hjarni. En það skipt
ir okkur í rauninni ekki máli, hvort
heldur er. Við erum þegar orðnir
blautir- í fætur. Það er annað, sem
tefur okkar, hi'nar þykkur hrannir
snjóflóða, er fallið hafa niður í gilið
og nær lokað leiðinni með fárra
metra millibili.
Þegar komið er upp úr þessari
gljúfraþröng, tekur við allstór botn
sem líkist helzt snjóborg. Mitt í þess
ari snjóborg er torfan. er áður um
getur.
f fyrstu er ekkert að sjá, er gefur
til kynna, að kindur séu þarna. Og
veldur það okkur að sjálfsögðu von
brigðum.
Við tö'kum að hóa ef það mætti
verða til að vekja gljúfrabúann af
vetrardvala. Þegar kyrrðin væri þann
ig óvænt rofin, hlyti hann að gefa
sig fram, sem hann og gerði enda
óvanur hávaða, öðrum en gný storms
ins og sviptibyljum vetrarins.
Þarna undan skúta við hamrabelt-
in birtist ærin horfna. Þetta kalda
ból hefur hún kosið að gista langar
dimmar nætur, en gengið að torfunni
um daga í von um að seðja sárasta
sultinn, sem þegar er farinn að
sverfa alLhart að. En þar er ekki
um auðugan garð að gresja, ekki
svo mikið sem hvannanjóli stendur
upp úr gaddinum, og má, því sjá,
að þar hefur verið dvalið sbutt.
Okkur veitist auðvelt að handsama
ána og var næst að ráða fram úr,
hvaða leið skyldi valin til heimferð
ar, en um nokkrar gat verið að
ræða, og þó aliar illar.
■48
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ