Tíminn Sunnudagsblað - 03.07.1966, Blaðsíða 13

Alexander páfi 6. Hluti úr máiverki eftir Piníur-
icchio. — Myndin sýnir páfann líta guðrækilega
til himins, en þaS gerði hann ekki oft. Skrípa-
teikningin hér við hliðina sýnir páfann eins og
margir samtíðarmenn hans sáu hann. Á myndinni.
stendur ,Ego sum papa . . . sem útleggst: „Eg
er páfinn." Óneitantega er fulltrúi Krists á
jörðinni dálítið djöfullegur á þessari mynd, sem
er eftir franskan teiknara, samtímamann páfans.
x>
sonarkærleika, hefur sá hinn sami
hljótlega hrotið af þeirri skoðun:
Það komu nefnilega fljótlega fram
skýrar iínur í markmiðum hins ný-
krýnda páfa — hann æflaði sér að
efla ríki kirkjunnar, sem á þessum
tíma var eitt hið lítilfjörlegasta með-
al ítölsku smáríkjanna og auðga sjálf-
an sig og börn sín. Á krýningardegi
sínum veitti hann Cesar Borgía um-
ráð í biskupsdæminu Valenzíu, en
úr því streymdu í vasa Borgía sem
'svarar sextán þúsundum dúkata á
ári. Þar með hafði hann gert þessum
syni sínum fært að standa sæmilega
fast í báða fætur. Ekki er að efa,
að margir íurstar og kóngar smáríkj-
anna í Ítalíu gáfu tilraunum páfans
til að auka veld kirkjuríkisins illt
auga. í bréfi, sem Ferrante, konung-
ur af Napoli, skrifaði sendimanni
sínum við hirð Spánar 1493, segir:
„Þessi páfi vekur fyrirlitningu allra
með líferni sínu, og hann ber enga
virðingu fyrir því sæti, sem hann sit-
ur í. Hann skiptir sér ekki um annað
en að umbuna börnum sínum með
öllum tiltækum ráðum eftir því sem
sál hans girnist . . . Róm hefur fleiri
hermenn en presta, og þegar hann
ferðast um, fylgja honum vopnaðir
menn með hjálma á höfðum og spjót
í hendi. Allar hugsanir hans beinast
að stríði og að vinna okkur tjón.“
Á þessu sama ári fjölgaði páfinn
kardinálum sínum um tólf, til þess
að styrkja hina andlegu stétt — og
sína eigin hönd. Einn af þessum tólf
var Cesar Borgía, sonur hans, sem
þá var tæpra tuttugu ára. Á næstu
þremur árum naut hann velvildar
og heiðurs föður síns og óx og dafn-
aði til þeirra hluta, sem hann og
örlög hans höfðu ákveðið honum.
Tuttugu og tveggja ára gamall var
hann álitinn einn glæsilegasti maður
samtíðar sinnar. Hann var hljóðlátur
og vinsamlegur í umgengi við aðra
menn. Heilsa hans var með miklum
ágætum og aðalskemmtun hans voru
villisvínaveiðar, sem hann stundaði
af geysilegu kappi.
í júní framdi hann einn af þeim
göfuðglæpum, sem hafa varpað svört-
um alskugga á Borgía-ættina, þessa
ætt, sem þó gat af sér tvo páfa og
að minnsta kosti einn dýrling. —
Þeir bræðurnir, Giovanni — þá her-
togi af Candía — og Cesar Borgía
áttu að vera viðstaddir, þegar páfinn,
faðir þeirra, krýndi nýjan kóng í
Napolí. Kvöldið fyrir áætlaða brott-
för þeirra, borðuðu þeir síðdegisverð
hjá móður sinni. Þegar bræðurnir
fóru frá ‘henni fylgdu þeim aðeins
fáir þjónar og dularfullur maður með
grímu. í hjarta Rómar skildi
Giovanni við bróður sinn með
þeim ummælum, að hann ætl-
aði að fara og skemmta
sér. Grímuklæddi maðurinn og einn
þjónn fylgdu honum.
Giovanni kom ekki á tilsettum
tíma, og sendi páfinn þá út leitar?
flokka. Fréttist þá, að maður með
gullspora á hælum hefði riðið hvít-
um gæðingi á bakka Tíber, bak við
hann á lend hestsins lá lík og gengu
tveir menn, sitt við hvora hlið hests-
ins og studdu það. Þeir tóku líkið
og fleygðu því út í ána. — Áin var
nú slædd og fsnnst þá lík Giovannij
Klæði hans voru óskert, pyngja hans
ósnert og ekki hafði verið hreyft
5». í
\
1
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
541