Tíminn Sunnudagsblað - 03.07.1966, Blaðsíða 10

Að þessu sinni slapp Plichta með
fimm mánaða innisetu. Mikill meiri
hluti kvennanna, sem áttu hlut að
máli, báru það fyrir réttinum, að
þær héfu fengið honum peninga sína
af frjálsum viílja, og hefðu þar að
auki fyrir löngu fyrirgefið hon-
um það, sem hann hefði gert á hluta
þeirra. Aðeins ein þeirra, kona, sem
orðin var vel roskin, gat ekki fyrir
gefið — hvorki eitt eða annað. Hún
var ekkja og ágætlega efnuð,
og Plidhta hafði ekki tekizt að ná
af henni nema 5000 krónum.
Hálfu ári síðar frétti ég um tvö
ný svikatilfelli sams konar og hin,
sem Plidhta hafði sett á svið. „Nú
er hann aftur koninn á stúifana, það
bregzt mér ekki,“ hugsaði ég, en lét
þetta samt afskiptalaust. Uim þetta
leyti átti ég starf fyrir höndum
á járntorautarstöðinni í Pardubits.
1 Töisikuþjófur — einn þessara pilt-
unga, sem leggja það í vana sinn,
að hrifsa farþegaflutninginn á braut
arstéttunum — var farinn að stunda
þessa þokkalegu iðju þar. Og þar sem
ég hafði sent fjölskyldu mína til sum
ardvalar á góðum stað í grennd við
Pardubits, fór ég þangað og hafði
meðferðis vænt ferðakoffort, fullt
af reyktum tojúgum og öðru slíku góð
gæti, sem ég ætlaði að færa þeim.
Ég hafði setið góða stund um kyrrt
i lestinni, áður en ég reis á fætur og
gekk af gömlum vana gegnum vagn-
ana, einn eftir annan og litaðist um.
. . . Og hvað haldið þið! í einum
klefanum rekst ég reyndar á Plidhta,
þar sem hann situr á tali við roskna
konu og er einmitt að útmála fyrir
henni spillingu heimsins, þegar mér
verður litið inn til þeirra.
„Vinzi", segi ég, „ertu nú aftur far
inn að snapa eftir konum, til að lofa
þeim eiginorði, eða hvað?“
Pliohta blóðroðnaði og afsakaði
sig í flýti við konuna. Hann þyrfti
að ræða mikilvæg viðskiptamál við
þennán mann þarna, sagði hann, og
kom svo til mín fram á ganginn.
„Herra Holub,“ sagði hann með ávit
unarrödd,“ slíikt og þvílíkt ættuð þér
ekki að segja við mig, þegar ókunn
ungir eru viðstaddir. Það er alveg
nóg, að þér deplið örlítið til mín aug
unum, þá kem ég undir eins til yð
ar. . . . Hvers vegna eruð þér að elt
ast við mig hér?“
„Það er aftur þetta sama, tvö ný
tilfalli,“ svaraði ég, „en ég hef raun
ar í öðru að snúast nú sem stendur.
ég verð því að láta lögregluna í Par
*dutoits taka við þér í þetta sinn“
Herra Holub, það megið þér
ómögulega gera,“ sagði Plidhta. „Ég
sem er nú orðinn svo vanur yður,
og þér eruð lika farinn að þekkja
mig sæmilega. Ég vil svo langtum
heldur fara þetta með yður. . ,Af
gömlum kunningskap, Holub minn.“
„En það er nú bara ekki hægt í
þetta sinn,“ sagði ég. „Ég ætla að
líta til fjölskyldu minnar, sem dvelst
einnar stundar ferð héðan eða þar
um bil. Hvað gæti ég gert við þig
meðan á því stæði?"
„En færi ég með yður,“ lagði
Pliohta til málanna, ,jþá hefðuð þér
engin óþægindi af mér.“
Jæja, það varð því úr, að ég lét
Pliohta verða mér samferða, og þeg
ar við vorum komnir út úr bænum,
sagði hann:
„Fáið mér nú töskuna yðar, herra
Holuto, ég get borið hana fyrir yður.
. . . En ég leyfi mér að benda
yður á það, að ég er nú fyrir nofckru
kominn yfir unglingsaldurinn. Samt
segið þér alltaf þú, þégar þér talið
við mig — Þúið mig eins og ég væri
smástrákur, — og það í annarra
áheyrn. . . Það lætur þó ekki vel í
eyrum, skal ég segja yður.“
Ég kynnti hann fyrir konu minni
og mágkonu, þetta værí herra Pliohra
sagði ég, gamall og góður vinur
minn. Þessi mágkona mín er prýði-
lega snotur stúilka, 25 ára gömul.
Plidhta hélt uppi kurteislegum sam-
ræðum við hana, börnunum gaf hann
brjóstsykur, og þegar við höfðum
drukkið kaffið, lýsti hann því yfir,
að hann vildi svo gjarna skreppa út
í dálitLa gönguferð með ungfrúnni
og börnunum. Svo deplaði hann aug
unum laumulega framan í mig, eins
og hann vildi segja: Við karlmenn-
irnir skiljum nú hvor annan, og hef
ur þá líklega átt við það, að ég myndi
víst ekkert hafa á móti því að geta
talað lítið eitt við konu mína í ein
rúmi. Svona gat hann verið göfug-
mannlegur, þessi Plidhta.
Þau koniu úr gönguferðinni eftir
svo sem eina kiukkustund eða þar
um bil. Þá létu börnin Pliohta leiða
sig, en yfirbragð mágkonu minnar
minnti á nýútsprungna rós, og þegar
þau kvöddust, hélt hún talsvert leng
ur í hönd hans en ástæða var til.
„Nú skaltu fara varlega, Plichta“,
sagði ég, þegar við vorum farnir af
stað. Þú ert þó ekki farinn að leika
listir þínar við hana Mitzi, mágkonu
mína, eða hvað?“
„Æ, minnizt ekki á það, Holuto
inn!“ stundi hann og andvarpaði
dapurlega. „Þetta kemur svona al
veg ósjálfrátt. Ég get ekkert að því
gert. Þetta er aUt saman tönnun-
um mínum að kenna. Allt mitt kland-
ur hef ég af þessum ekkisens gull-
tönnum. . . . Þegar ég á tal við
konur, minnist ég aldrei á ástina. . . .
Það væri algerlega óviðeigandi vegna
aldurs míns. En eimmitt þess vegna
bíta þær allar á krókinn. En til þess
að vera viss um að muna ævinlega,
hvernig þessu er farið, er ég einlægt
að segja við sjálfan mig: Engri konu
þykir vænt um þig sjálfte þín vegna,
heldur af einskærri sérplægni, því að
örugg staðfesta er þeirra keppikefli
6em þær halda, að þú getir veitt
þeim.“
Þegar við komum á járntorautar-
stöðina í Pardubits, sagði ég við
hiann:
„Plichta, nú er efckert undanfæri
lengur, þú verður að gera þér að
góðu að fara nú í umsjá lögreglunn
ar. Ég á dádltið ógert hérna í bæn-
um vegna þjófnaðarmáls, sem ég
verð að taka til athugunar.“
„Herra Holub,“ bað Pliohta, „leyf-
ið mér heldur að bíða eftir yður
hérna á járnbrautarstöðinni. Ég get
setið innj í veitingasalnum á meðan.
Ég fæ mér te og les blöð, þangað til
þér komið aftur. . . . Hér eru — sjá
ið þér til — peningarnir mínir. Það
eru rúmlega 14 þúsund í veskinu. . . .
Og alla vega er þó útilokað, að ég
geti strokið alveg staurblankur. Ég
hef ekki einu sinni aura á mér til
að þorga teið, hvað þá meira.
Ég féLlst á þetta, fór með Plichta
inn í veitingasalinn, skildi hann þar
eftir í drottins nafni og fór mína
leið.
Einni klukkustund síðar kom ég
aftur á stöðtaa og leit inn í salinn
gegnum glugga. Plichta sat þar á sín
um stað hafði gleraugnaklemmur úr
gulli á nefinu og las dagblöð.
Skömmu seinna var ég tilbúinn að
halda áfram ferðinni og fór aftur á
járnbrautarstöðina. Þá hafði Plichta
skipt um sæti, og sat þar gegnt mynd
arlegri, ljóshærðri stúlku, sem horfði
á hann mieð ótvíræðu augnaráði, sýni
lega mikið upp á heiminn. Hann
ávítaði þjóninn fyrir sfcán ofan á
ka’kóbollanum, sem hann hefði fært
dömunni, og bar sig mjög virðu-
lega. Þegar hann sá mig birtast í dyr
unum, kvaddi hann stúlkuna og gekk
á móti mér fram í salinn.
„Herra Holub,“ sagði hann, „gæt
uð þér ekki látið mig lausan núna,
en komið hingað aftur til að sækja
mig eftir svo sem vikutíma. Einmitt
núna gæti ég fengið dáltíið að starfa,
ef ég hefði tóm til að sinna því.“
„Stórefnuð?" spurði ég.
Plidhta svaraði ekki beinlínis, að-
eins bandaði hendinni lítið eitt til
stúlíkunnar. „Hún á verksmiðju og
hún þarf að fá reyndan og glöggan
mann til ráðuneytis og til aðstoðar
við alla starfsemina. . . . Einmitt nú
hafa henni verið sendar nokkrar
vinnuvélar, sem hún verður að taka
við.og greiða verð þeirra um leið,“
hvísláði hann.
„Nú-já,“ sagði ég, „komdu þá með
mér til dömunnar. Ég skal kynna
ykfcur hvort fyrir öðru.“
Við gengum síðan beina leið inn
að borðinu til þeirrar ljóshærðu.
„Góðan daginn, Loisi,“ sagði ég.
„Þú ert ennþá dálítið veik fyrir
gömlu mönnunum, eða hvað.“
Sú ljósihærða blóðroðnaði alveg nið
ur á herðablöð. „Jesú Maria, herra
538
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ