Tíminn Sunnudagsblað - 31.07.1966, Blaðsíða 7

Klan-menn sverja krosslngm hollustu. Takið eftir konunum vinstra megin á myndlnni.
azt stóra bíla, éta góðan mat og hafa
það gott. Þegar ég- var kosinn dóms
málaráðherra Alabama árið 1962 sat
Robert Shelton í fordyri hótels eins
í Tuscaloosa, og beið þess, að ein-
hver byði honum kaffibolla. Þegar ég
sá hann næst, ók hann í gljáandi Cad
illac með sendistöð.
Calvin F. Craig, Stórdreki Klans
ins í Georgíuríki hefur sagt: „Ég get
farið með fimm Klansmenn inn í 25
þúsund manna bæ, og það er eins og
að hafa yfir her að ráða. Þessir
fimm menn geta nánast ráðið póli-
tísku andrúmslofti bæjarins." í
sumum hlutum Alabama hefur þetta
gerzt.
Ég hafði fyrst spurnir af afskipt
um Klansins af stjórnmálum árið
1958. Vinur minn einn sagði mér,
að Klaninn stæði á bak við ákveð-
inn frambjóðanda. „Þú átt við Borg-
araráðin,“ sagði ég. „Nei, ég á við
Klaninn,” svaraði hann. Fyrir kosn-
ingarnar kom Klansmaður á minn,
fund og bauð mér öll atkvæði Klans
ins ef ég vildi taka kynþáttahatur
upp í ræður mínar. Ég svaraði, að
ég hefði engan áhuga á því, Hann
sagði mér ennfremur, að Klaninn
ætlaði að skipta um frambjóðanda til
ríkisstjóra, þó að þetta væri i miðri
kosningahriðinni. Eg efaðist um orð
hans, en hann hafði rétt fyrir sér. Á
einni nóttu voru áróðursspjöld gamla
frambjóðandans rifin niður, en
spjöld nýs frambjóðanda sett upp I
staðinn.
Klaninn býður ýmsum frambjóð
endum á fundi sína. Ef þeim geðjast
að einhverjum, styðja þeir hann. Eft
ir að hann hefur náð kosningu, er
hann skyldur að halda verndar-
hendi sinni yfir Klaninum. Glaude
Henley, fulltrúi Sheltons í Montgo
mery, dregur enga dul á fundi sína
með þingmönnum. Ace Carter, stofn
andi klofningsdeildar Klansins,
var sérlegur _ aðstoðarmaður Wallaces
ríkisstjóra. Árið 1963 réði Alabama
ríki Ralph Roton til þess að rannsaka
kynþáttaókyrrð í ríkinu, en Roton
er yfirmaður Njósnastofnunar Klans
ins. Fáeinir slíkir menn geta ger-
spillt stjórnmálalifi ríkisins.
Klansmenn hlera ræður frjáls-
lyndra presta, þeir skipulegggja sam
tök um að skipta ekki við verzlanir,
sem ráða negra til starfa, og ein
Klandeildin neyddi næturklúbb til
þess að segja upp nejgrahljómsveit,
sem hann hafði ráðið. Útgáfufyrirtæk
ið The Southern Publishing Co. í
Northport í Alabama, sem prentar
skólabækur fyrir ríkið, hefur líka
prentað dagblað Klansins, „Eld
krossinn", félagsskírteini Klansins,
og dreifimiða og bækur.
En hættulegast er samt, hve mjög
Klaninn hefur smeygt sér inn í rétt
arkerfið. Flestir þeirra, sem skipa
réttarkerfi Alabamaríkis, eru heiðar
legir og duglegir menn, en ýmsir,
sérstaklega í „Svarta beltínu", svo
kallaða, eru yfirlýstir Klansmenn
eða stuðningsmenn hans. Þegar þeir
hafa verið kjörnir, t.d. lögreglustjór
ar eða sýslumenn, skipa þeir lög-
reglumenn úr Klaninum, sem studdi
þá f kosningunum. Sumir þeirra, eins
og til dæmis Jim Clark, lögreglustjóri
í Dallas héraði, eru opinberlega
hlynntir Klaninum, og A1 Lingo, fyrr
um yfirmaður Almannaöryggisdeild
ar Alabama, sat f hásæti á Klanfundi
eftir að hann tók við embætti og
var kynnntur fyrir lýðnum sem „góð
ur vinur okkar.“
Klaninn hefur jafnvel gefað hagg
að vogarskálum réttvísinnar. í ágúst
mánuði síðastliðnum komst ég að þvl
að ungur guðfræðinemi, Jon Daniels
að nafni, hafði verið myrtur í Hayne
ville. Maðurinn, sem skaut hann,
Tom Coleman, hafði vaðið að méf
tíu dögum áður í Hayneville og sagts
„Ef þú hættir ekki þessari rannsókn
sókn á Klaninum, þá komum við þéf
frá.“ Eftír morðið hafði Coleman
samband við Lingo, sem kom með
peningamann, er var félagi í Klan-
inum, og lagði fram tryggingarfé, til
þess að leysa Coleman úr fangelsi.
Þegar rannsóknarmenn mínir báðu
Lingo um hjálp, sem honum bar að
veita vegna embættis síns, svaraðl
hann: „Ég læt hvorki ykkur, djöfuls
dómsmálaráðherrann, fjandans FBI
né nokkurn annan fá neinar upplýs-
ingar, fyrr en minn tími kemur.“
Við fengum aldrei neina hjálp frá
honum.
Ég tók málið að mér, þegar mig
fór að gruna, að hvítþvo ætti morð-
ingjann, en ég var fljótlega Iátinn
sleppa því, og loks var mér synjað
um fjárveitingu til að halda máls-
sókninni áfram. Ég neitaði að sækja
málið fyrr en aðalvitnið, séra Richard
Morrisroe, hefði náð sér svo eftir
sömu skotárásina og varð Daniels að
bana, að hann gæti borið vitni. En
jafnvel þó að hann hefði borið vitni,
átti ég allt eins. von á, að morðing-
inn yrði sýknaður.
Þegar ég mánuði seinna var sak-
sóknari I Liuzzo morðmálinu gegn
Collie Leroy Wilkins yngri, spurði
ég alla væntanlega kviðdómara, hvort
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
631