Tíminn Sunnudagsblað - 25.09.1966, Blaðsíða 11

hann sér við og gekk hægt yfir í
hinn enda salarins.
Nokkrum augnablikum síðar sagði
Sanni allt í einu:
„Mendez, af hverju varstu að biðja
strákinn að hjálpa þér — þrælinn?"
„Því ekki það?“ sagði ég. „Hann
er indæll drengur, og mér finnst, að
hann hafi verið mér heilráður.“
„En hann er þó þræll, negrastrák-
yr,“ sagði Sami. „Mundu orðtakið:
í,eggðu ekki lag þitt við þræla,
negra eða glæpamenn."
Eftir nokkra þögn sagði ég rólega:
„Sanni, Sebastian er ekki hamingju-
Íiamur. Líf hans er dauflegt og tóm-
egt samanborið við okkar kjör.“ Og
ég bætti við: „Sanni, finnst þér rétt-
Íátt, að drengurinn fái tuttugu og
fimm svipuhögg?"
„Nei, það er ekki nauðsynlegt, að
hann sé látinn þjást,“ sagði hann
afundinn. „En hann verður að halda
sér vakandi alia nóttina. Hann má
ekki sofna. Hann verður að finná
SÖkudólginn.“ Svo bætti hann við með
nokkurri beiskju: „Mendez, hveri
Vegna ertu alltaf að hugsa um strák-
inn. Hann er þó bara þræll, bar«
þræll."
Þegar kennslutíminn var liðinn,
gekk ég heim. Ég var í þungu skapL
Aftur og aftur sagði ég við sjálfan _
mig:
„Negradrengurinn á að fá tuttugu
og fimm svipuhögg. Tuttugu og fimm
svipuhögg á hann að fá.“
Um kvöldið gekk ég út að glugg-
anum á svefnherbergi mínu og horfði
yfir húsþökin og trjátoppana í áttina
til skólans. Ég gat næstum séð hann
í silfurlitu mánaskininu. Svo gekk ég
að rúminu og lagðist fyrir. Og þá
sveif þetta allt fyrir hugskotssjónum
mínum: Langur, gráleitur salurinn
blasti við mér. Inn um gluggann féllu
ljósgeislar á gólfið og á sum vinnu-
horðin. í horninu, þar sem litirnir
voru geymdir, var borð og á því
laínpi. Þar stóð lítill drengur, ein-
mana, vinalaus og sorgbitinn.
Ég þóttist sjá dyrnar bak við hann
opnast, og í þeim birtist andlit Jó-
hannesar gamla. Hann kom inn hægt
og rólega. Hann gekk þögull til
drengsins, lagði handlegginn yfir axl-
ir hans og kyssti hann. Drengurinn
leit upp, og mér til furðu mátti sjá
sama ástúðarfulla brosið á andliti
hans og áður um daginn.
Þessir tveir menn horfðu hvor á
annan nokkrar sekúndur. Síðan sneri
gamli faðirinn við og gekk út. Hurð-
in féll að stöfum á hæla honum,
og aftur varð negradrengurinn ein-
samall.
Þarna stóð hann í enda hins langa,
gráa salar, jafnvel ennþá raunalegri
á svipinn en áður. Ljósið frá lamp-
anum skein á svarta vangana, i aug-
un brúnu, á andlitið með sorgarsvip-
inn. En aðeins augnablik. Sebastian
' slökkti ljósið. Þó mátti enn sjá hann
við mánaskinið. Skært Ijós skein inn
um gluggana og féll á . . . Pét.ur.
Það var ekki litli þrællinn, sem stóð
þarna. Það var nemandinn sjálfbirg-
ingslegi.
Pétur hélt á gulum pensli, og eng-
in svipbrigði sáust á andliti hans
frekar venju. Og nú tók ég eftir því,
að langi salurinn var fullur af mann-
krílum. Þeir dönsuðu í fölu ljósinu,
á veggjunum, á öllum hlutum, sem
í herberginu voru, á lérefti nemand-
anna — já, jafnvel á lérefti Múrillos
sjálfs — alls staðar, nema á lérefti
Alfons. Þar var fagurt konuandlit,
guðsmóðir, og í kringum það
hreyfðust fögur englahöfuð hægt og
hátíðlega.
Þá var hrópað hásri röddu. Það
var sjálfur ljóti karlinn, sem hróp-
aði. Og hann hét Múrilló. Hann var
mjög reiður, hann hrópaði hástöfum.
Ég heyrði líka, að drengur var að
gráta. Ég fór að telja ekkasogin . . .
eitt, tvö þrjú . . . en var þetta grát-
ur? Það voru högg . . . fjögur, fimm,
sex, sjö . . . og meðan ég var að
telja fann ég til skerandi sársauka . . .
átta níu . . . Ég reyndi að hrópa.
Ég reyndi að æpa upp yfir mig. Ég
myndaði með vörunum orðin: „Hann
. . . er . . . þó . . maður. En
orðin dóu á vörum mínum. Ennþá
hvein í svipunni . . nítján, tuttugu.
Ég brauzt um og reyndi að komast
til vinar míns, Sebastians. Svipuhögg-
Framhald á 837. blaBsiSu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
827