Tíminn Sunnudagsblað - 25.09.1966, Blaðsíða 21

.
.
.
Þessi mynd ber meS sér, að hún er frá ggmla fímanum. Árabátur hefur lent í vör, og skeggjaðir raeðararnir standa
yfir aflanum í fiörunni. Nú er það eitt eftir að bera upp og gera til. En þetta gerist ekki framar. Það er ekki
róið lengur í réttri merkingu þess orðs, frekar en að gengið sé á teig með orf og Ijá.
HuldumáEarinn -
Framhald af 827. blaðsíðu.
in ómuðu í eyrum mér . . . tuttugu
og eitt, tuttugu og tvö, tuttugu og
þrjú . . . Ég gat ekki komizt til
hans, ég gat ekki . . . tuttugu og
fjögur, tuttugu og fimm . . . Og þá
vaknaði ég.
Eftir nokkur augnablik áttaði qg
mig á þvi, að sólin skein á mig inn
um gluggann. Það var komin fram
á dag. Klukkan var yfir átta. Það
hlaut að vera búið að opna skólann.
og félagar mínir voru eflaust hver
við sitt vinnuborð.
Þið getið ímyndað ykkur, að ég
var ekki lengi að þjóta fram úr rúm-
inu. Ég klæddi mig í mesta flýti.
Og án þess að bragða vott eða þurrt,
þaut ég út úr húsinu og flýtti mér
í skólann. Ég tók varla eftir fegurð
himfnsins né yndislegu morgunskini
sólarinnar. Ég rétt aðeins gaf mér
tíma til að veita athygli angan app-
elsinublómanna í garðinum.
Ég hljóp gegnum trjágöngin, yfir
stéttina og að dyrunum. Þar var
Jóhann. En hann var búinn að sópa,
og það var svo einkennilegt, að hann
stóð við dyrnar, og á andliti hans
var jaínvel meiri raunasvipur en
venjujega. Ég horfði inn um glugg-
ann. Ég hlaut að vera orðinn of
seinn. Allir hinir nemendurnir voru
komnir. En hvað var um að vera?
í annað sinn höfðu þeir hópazt sam-
an fyrir framan léreft Alfons — já,
og meistarinn, Múrillo sjálfur, var
mitt á meðal þeirra. Ég þekkti hann
á hrokknu hárinu, svörtu og síðu.
Ég opnaði hurðina. Það var stein-
hljóð í sainum eins og í gröf. Það
hefði mátt heyra flugu anda. Ég lædd
ist inn á tánum og blandaði mér í
hópinn. Af því að ég er hár vexti,
gat ég horft yfir höfuð hinna. Þar
sá ég — ekki uppkastið af Maríu-
myndinni, sem var þar daginn áður,
heldur fullunnið málverk. Og þvílík
mynd. Augun næstum hreyfðust. Nef-
ið var fagurskapað. Nasavængirnir
voru mjúkir og fagrir. Varirnar voru
ofurlítið aðskildar. Það var engu lík-
ara en myndin væri að byrja að anda.
Nemendurnir, jafnvel líka Sanni,
stóðu steini lostnir. Augun í Pétri
hinum sjálfbirgingslega næstum döns
uðu. Sjálfur Múrilio stóð hreyfingar-
laus eins og myndastytta og starði
og starði. Ég gægðist fram hjá þess-
um þögla hálfhring og sá lítinn
hrokkinkoll. Litlir, brúnsvartir fing-
ur héldu á penslinum. Með honum
drógu þeir síðustu burstaförin á hina
helgu mynd.
Nú skildi ég, hvernig í öllu iá.
Sebastian var teiknarinn frá degin-
um í gær og málarinn í dag. Allan
þennan langa morgun hafði hann
hamast við að mála og mála. Hann
hafði ekkert tekið eftir, þegar nem-
endurnir tíndust inn hver á fætur
öðrum. Ennþá hafði hánn jafnvel
ekki minnstu hugmynd um meistar-
ann og nemendurna, sem næstum
héldu niðri í sér andanum, þótt við
sjálft lægi, að þeir snertu axlir hans.
Loks hætti Sebastian að mála. Loks
ins var hann ánægður. Loksins virti
hann fyrir sér málverkið af guðsmóð-
ur í allri sirini guðdómlegu fegurð
og var innilega hamingjusamur.
Hann leit við. Þá mætti hann öll-
um þessum augu/, sem störðu á
hann. Hann leit í kringum sig. Og
nú fór hann að skjálfa. Drengurin’í
rann eins og örskot niður úr tröpp-
unni, flýtti sér á fætur og skorðaði
sig fyrir framan meistarann alveg
ráðalaus.
Þarna stóð hann. Þarna skalf hann.
T í 1V1 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
837