Tíminn Sunnudagsblað - 23.07.1967, Blaðsíða 10

Þeir félagar, Ifo
og Minakawa,
skömmu eftir
aS skógarvist
þeirra lauk.
Sextán
r r
ar i
felum
í frum-
skóginum
Árið 1944 var mjög tekið að
halla undan fæti fyrir Japönum
í styrjöldinni á Kyrrahafi. Meðal
annarra staða var barizt um eyna
Guam, sem liggur næst miðja
vegu milli Japans og megin-
lands Ástralíu. Eyjan var og er
bandarísk nýlenda, en Japan-
ir höfðu hernumið hana árið 1941.
Dag nokkurn í október voru þrír
tugir japanskra hermanna á ferð
þarna, og þurfti þá einn þeirra
að binda skóþveng sinn og dróst
aftur úr. En í sama bili gerðu ástr-
alskir hermenn árás á flokkinn úr
launsátri. Sá, sem skóþveng-
inn batt, Ito Masashi, komst und-
an til skógar og hitti þar fyrir ann
an japanskan hermann, Minakawa
að nafni. Þeir fylgdust síðan að
og duldust í frumskóginum og
höfðu engar spurnir af umheimin
um. Þeim var þó ljóst, að eyjan
var á valdi Bandamanna, því að
fyrstu mánuðina eftir að . dvöl
þeirra í skógarþykkninu lauk,
höfðu bandarískir hermenn allar
klær úti að handsama Japani, sem
þar höfðu leitað hælis, og eyjar-
skeggjar hundeltu þá. Þeir Ito
og Minakawa rákust oft á landa
sína í fyrstu, en slíkum mótum
smáfækkaði, því að sumir voru
teknir höndum, margir dóu af
hungri og harðrétti og ýmsir héldu
til mannabyggða og gáfust þar
upp.
Ekki kom þeim Ito og Minakawa
til hugar að taka þann kost. Þeim
hafði verið kennt, að sæmra væri
að falla á vígvelli en láta taka
sig höndum. Og þeim bárust eng-
ar fréttir um endalok styrjaldar-
innar og væntu þess fastlega, að
fyrr eða síðar myndu japanskir
herir koma til eyjarinnar á ný og
bjarga þeim, því að aldrei flaug
þeim í hug, að Japanir myndu
bíða eða hefðu beðið fullnaðar-
ósigur. Því fór svo, að dvöl þeirra
félaga í felum varð yfrið löng.
Þeir bjuggu í hellum eða gerðu
sér hreysi, sem tók mánuði að
gera þannig úr garði, að ekki yrði
eftir þeim tekið. Þeim vildi það
til happs, rétt eftir að þeir lögðust
út, að þeir rákust á einn rusla-
haug Bandaríkjamanna og fundu
þar margt, sem þeir gátu notfært
sér. Þarna voru vírkefli, sem þeir
ófu utan um staura ög kipptu
í endana, svo að núningur varð og
staurarnir hitnuðu. Á þá stráðu
þeir púðri úr gömlum byssukúl-
um, sem þeir höfðu fundið, og
kviknaði þá eldur. Úr niðursuóu-
dósum í ruslahaugnum gerðu þeir
sér ílát, sem þeir gátu notað til
þess að sjóða í. Rúmfjaðrir notuðu
þeir í nálar og segldúksræmur i
eins konar bakpoka.
Ito og Minakawa lifðu í fyrstu
einkum á berjum og aldinum, en
tóku svo að leggja sér froska til
munns. • Einhverju sinni ætluðu
þeir að borða kjöt af metra-
langri eðlu, en þótti það of feitt
og óhrjálegt til átu. Þeir vissu,
að þeir yrðu að neyta salts til þess
að halda lífi og gengu því niður
að ströndinni og sóttu sjó og suðu.
Saltkrystallana, sem mynduðust
borðuðu þeir ýmist eina sér eða
með kjötmeti, þegar slíkt var í
búi.
Þeir félagar kviðu jafnan regn-
Frásögn af dvöl tveggja japanskra
hermanna á eynni Guam í Kyrrahafi
634
TÍMiNN - SUNNUDAGSBLAÐ