Tíminn Sunnudagsblað - 23.07.1967, Blaðsíða 11

tímanum. Þá urðu þeir lengst af
að híma í skýlum sínum og gátu
ýkki haldið sér þurrum og urðu
gkapstyggir og önugir. í eitt sinn
Kom til heiftarlegrar deilu milli
jpeirra út af því, hvar í skýlinu
fikyldi hafa eldstæði. Minawaka
ákvað að fara og leita nýs bústað-
ar. En ekki leið á löngu, áður
en báðir voru farnir að skríða um
runnana og skella í góm í sífellu,
en önnur hljóð þorðu þeir ekki
að gefa frá sér. Kom þar, að þeir
heyrðu hvor til annars, og urðu
með þeim fagnaðarfundir. Hétu
þeir því að skilja aldrei framar.
Á sjöunda ári fundu þeir bögg-
ul í rjóðri einu. Þeir voru smeyk-
ir við það að opna hann, óttuðust
að einhverjar vélar væru bundnar
honum, en hertu þó upp hugann
að lokum. Pakkinn reyndist hafa
að geyma skilaboð frá japönskum
Ihershöfðingja, sem þeir höfðu aldr
ei heyrt getið. Stóð þar, að Jap-
anir hefðu gefizt upp og hermenn
þeirra skyldu gefa sig fram, myndu
þá ekki sæta neinum afarkostum.
En þeir kumpánar lögðu ekki trún
að á þennan boðskap. Þeir höfðu
ekki sætt sig við þá hugmynd, að
styrjöldinni væri lokið og kom til
hugar, að keisarinn hefði ákveðið
að berjast annars staðar og því
látið Bandaríkjamönnum eftir
Guameyju.
Einhverju sinni ætluðu þeir Ito
og Minakawa að freista þess að
komast undan sjóleiðis. Þeir gengu
niður að ströndinni og fylgdu fjöru
borðinu röstum saman, en hvergi
var neinn bát að sjá. Aftur á móti
komu þeir í námunda við banda-
riska herstöð, þar sem allt var kátt
og bjart.
Eftir þvi sem árin liðu, tók þá
félaga að þrjóta kjark og lífsþrótt.
En þeir hjörðu þó, enda urðu
þeir aldrei alvarlega veikir, en
slíkt myndi hafa riðið þeim að
fullu. Þá var það dag nokkurn ár-
ið 1960, að Minakawa -fór í fæðu-
Nokkrir munir úr eigu þeirra kumpána. Fremst sjást nálar, slöng-
ur úr vörubfl eru á miðri mynd, og efst getur að líta íiát, gerð
úr niðursuðudósum.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
leit og kom ekki aftur. Ito, sem er
'heimildarmaður að þessari frá-
sögn, tók brátt að lengja eftir
félaga sínum og fór að svipast
um eftir honum. Eakst hann á bak
poka Minakawas og ilskó. Þóttist
Ito nú vita, að Minakawa hefði ver
ið tekinn höndum og líkast til tek-
inn af lífi. í því bili flaug þyrla
yfir. Taldi Ito, að sér yrði naum-
ast undankomu auðið, ef til vill
hefur hann hugsað líkt og Skarp-
héðinn, sem ekki vildi láta svæla
sig inni eins og melrakka í greni.
Stefndi hann nú í átt til einnar
bandarískrar herstöðvar og hugð-
ist falla með sæmd. Brátt rakst
hann á nokkra menn, og varð undr
un hans ekki litií, er hann sá, að
einn þeirra var Minakawa, ný-
rakaður. Eyjarskeggjar höfðu kom
izt á slóð hans og elt hann uppi,
en ekki tekið hann af lífi, eins
og Minakawa hélt þá mundu gera,
heldur framselt hann Bandaríkja
mönnum.
Japanirnir voru enn hálfvan-
trúaðir á frásögn hermannanna
um endalok ófriðarins og þeir ótt-
uðust, að verið væri að blekkja þá,
þegar þeim var sagt, að þeir yrðu
fluttir til heimalands síns. En
loks stigu þeir á japanska grund,
og reyndist þeim margt hafa
breytzt, meðan þeir voru í burtu
frá jörð feðra sinna. Faðir Itos
var látinn, en hann hafði ávallt trú
að því, að sortur hans myndi snúa
heim, þótt nafn hans hefði verið
greypt í minnismerki um fallna
sonu heimabæjar þeirra. Þeir Ito
og Minakawa eru nú miðaldra
menn og hugsa með lítilli gleði
til þess hálfa mannsaldurs, sem
þeir drógu naumlega fram lífið
og lifðu í sífelldum ótta. Og víst
er um það, að þeir munu ætíð
bera nokkur merki þessarar
sextán ára dvalar í frumskóginum.
635