Tíminn Sunnudagsblað - 23.07.1967, Blaðsíða 18

SPEGILLINN
DULARFULLI
Þetta var í septembermánuði
irið 1898. Styrjöld Bandaríkja-
nanna og Spánverja var nýlokið,
3g allir íbúar Patukaborgar, sem
vettlingi gátu valdið, voru úti við
að fagna sjálfboðaliðunum, sem
sneru heim frá vígstöðvunum.
Slökkviliðshljómsveitin lék, og
börn hentu blómum og ávöxtum
á vendilega sópaðan pallinn. Allir
stóðu á öndinni af eftirvæntingu.
Atburðir af þessu tagi voru ekki
daglegt brauð í Patuka.
Þá kallaði einhver, að hann sæi
vélarreyk stíga upp rétt fyrir utan
borgina. Þetta var i hvarfi, svo að
ekki sást til járnbrautarinnar, en
allt í einu kvað við eimpípu-
blástur, og lestin skreið inn á
brautarpallinn og hermennirnir
þyrptust hlæjandi út i einni kös.
Jón Trumbal steig út úr síð-
asta vagninum í borgaraklæðum.
Hann heilsaði grönnum sínum
glaðlega, en sneri sér síðan við
til þess að hjálpa konu einni niður
á pallinn.
Hlátrar og fagnaðaróp gullu við,
fólk kysstist og grét . . . þangað
til konan, sem Trumbal leiddi,
kom í Ijós. Á svipstundu varð allt
breytt. Öllum varð stirt um mál,
og það var sem grúinn væri allt
í einu gripinn feimni, eins og
fjandsamlegur óvinur væri kom-
inn til þess að njósna um einka-
mál fjölskyldu. Þetta var skrýtið!
Þetta var óútskýranlegt!
Konan var fögur, fegurri en
nokkur önnur, sem sézt hafði í
borginni. Hún var hávaxin, næst-
um því jafnhá og Jón Trumbal,
og grönn eins og víðitág. Hár
hennar var hrafnsvart, og kattar-
augu ljómuðu í fölu, fagurmót.uðu
andlitinu. Dauft bros lék um
þrýstnar varirnar. Karlmennirnir
1 Patuka fullyrtu, að þeir hefðu
aldrei séð konu með jafnmjúkan
munnsvip og kuldalegt augnaráð.
Jón Trumbal kynnti hana sem
eiginkonu sína. Jón hafði orðið
ekkjumaður fyrir fáum árum, en
átti son frá því hjónabandi. Hann
hafíí haft á orði að kvænast aftur.
en engum hafði komið til hugar,
að hann myndi koma heim úr
stríðinu með eiginkonu — og
þessa hka konuna!
Frú Trumbal virtist láta sér
mjög annt um stóran, flatan, vand-
lega um búinn kassa, sem verið
var að bera út úr vagninum. Hún
taldi eiginmann sinn á það að
hirða frekar um að koma kassan-
um fyrir í vagni sínum en heilsa
vinum og kunningjum. Og hún
stóð hreyfingarlaus við hlið vagns-
ins, unz Jón samþykkti að leggja
af stað heim. Patukabúar fundu
til léttis við burför þeirra.
Á heimili Jóns biðu þeirra Lúk-
as, ellefu ára sonur Jóns, Andrés,
bróðir Jóns, og roskin ráðskona,
Emma að nafni.
Asti, en svo hét frúin, heilsaði
þeim heldur fálætislega. Og rétt
á eftir virtist hún gripin einhverju
eirðarleysi og vanlíðan. Varir
hennar tóku að skjáifa, hún föln-
aði og tók andköf. Hún afsakaði
sig með þreytu og bað um, að sér
yrði vísað til herbergis síns og
að kassabáknið yrði flutt þangað
og opnað. ^
Jón og bróðir hans drösluðu
kassanum niður í svefnherbergið,
en Lúkas sótti verkfæri. Asti
gekk óróleg um gólf, meðan kassan
um var lokið upp og allar um-
búðir fjarlægðar. Asti lagði síð-
ustu hönd á það með nokkrum
æsingi og afhjúpaði það, sem kass-
inn hafði að geyma.
Það reyndist vera risastór speg-
ill. Um hann var breiður, gylltur
rammi og sægur mannshöfða
skorinn í. Furðumikið lífsmark
virtist vera með andlitunum, og
þau spegluðu margvíslegustu geð-
brigði. Sum voru grett, og svipur
annarra bar vitni um fláttskap,
sinnuleysi eða örvæntingu. Þetta
var furðulegt að sjá. Það var eins
og öll höfuðin hefðu verið mótuð
af meistarahöndum eftir lifandi
fyrirmyndum.
Jóni rann vatn milli skinns og
hörunds, er hann virti spegilinn
fyrir sér. En kona hans andvarp-
aði af feginleik, er hún sá, að
hann var óbrotinn.
— Hengdu hann í burt, Jón,
bað hún. — Ég er svo þreytt.
Jón leit á hana og vissi ekki
gerla, hvað hún átti við. Móður-
mál Asti var spænska, og henni
gekk stundum illa að tjá sig á
ensku.
Jón og Andrés strituðu við það
að reisa spegilinn upp. Hann var
svo stór, að umgerðin náði frá
gólfi til lofts,
Jafnskjótt og spegillinn var kom
inn á sinn stað, tók Asti að stara á
mynd sína í honum. Bræðurnir
stóðu fyrir aftan hana, aðdáunar-
svipur á andlitum þeirra. Hún var
svo fögur! En Emma, sem fylgdist
með gegnum opnar dymar, lét sér
fátt um finnast. Henni fannst það
ekki vita á gott, að ung kona yrði
hugfangin af spegilmynd sinni.
Brátt kvaðst Asti vera örmagna
og bað um að fá að vera alein
nokkra stund til þess að hvílast.
Það kom í Ijós, að frú Trumbal
varð gripin skyndilegri þreytu
dag hvern og þurfti þá að hvílast
í næði. Einvera hennar spannaði
fáeinar stundir á dag, og hún fór
jafnan til herbergis síns og læsti
sig þar inni. Ekki skemur en
klukkutíma xíkti þar alger þögn.
Allt virtist breytast í húsinu, með-
an á þessu stóð. Og aldrei brást
það, að Asti var hress og endur-
nærð að sjá, þegar hún kom út úr
herbergi sínu.
Tilfinningar Jóns kólnuðu á ein
hvern kynlegan hátt. Asti var ást-
úðleg og skyldurækin — en þegar
hann snerti hana, fór um hann
hrollur. Hann var ófús að játa,
jafnvel fyrir sjálfum sér, að hann
hefði fengið óbeit á konu sinni.
Það var eitthvað í fari hennar, sem
virtist benda til elli — eitthvað
myglað, hrukkótt. Hann vissi, að
þetta var fjarstæða. Hún var ung
og fögur. . . Þetta fékk svo á Jón,
að hann tók að forðast konu sína
og gekk um búgarðinn öllum
stundum eða skrapp til bæjarins.
Um Andrés gegndi öðru máli.
Sraásaga eftir Pauline K. Prilucik
T t tl I M N - SUNVUDAGSBLAÐ