Tíminn Sunnudagsblað - 23.07.1967, Side 19

Það var engu líkara en hann væri
bergnuminn. Hann gerði sér hvað-
eina til erindis að hitta Asti, og
augu hans fylgdu hverri hreyfingu
hennar. Andrés knúði á með fram-
komu sinni, en glöggt var, að mág-
konu hans leiddist þetta og var
ekkert um ágengni mannsins gef-
ið.
Þá varð einkennilegur atburður.
Andrés hvarf! Hvarf sporlaust og
sást hvorki tangur né tetur af
honum. Jón og sýslumaðurinn
stóðu ráðþrota. Hvernig gat slíkt
átt sér stað? Eftirgrennslanir báru
ekki neinn árangur.
Nú tók Emma að njósna um
húsmóður sína. Hún tók að læðast
inn í svefnherbergið, þegar Asti
hafði skroppið út í gönguferð. Dag
hvern, þegar hún var þess full-
viss, að frúin væri gengin út, tók
hún að róta í föggum hennar, sem
enn lágu á tvist og bast um her-
bergið. Hún lét ekkert fara fram
hjá sér fara, handlék demanta frú
Trumbal og þefaði af ilmvötnum
hennar. Þá strauk hún yfir vönd-
uð atlask- og silkifötin, sem lágu
samanbrotin í skúffum. Þau voru
mjög glæsileg, en fremur gamal-
dags fyrir jafnunga konu, og af
þeim lagði annarlega lykt . . . rétt
eins og þau hefðu verið geymd afar
lengi í rökum kjallara.
Og spegillinn var skrýtinn. Hann
var svo stór! Hann setti svip sinn
á herbergið. Það var annarleg til-
finning að vera þar á ferli innan
sviðs spegilsins. Það var engu lík-
ara en fjandsamlegt risaauga fylgd-
ist með hverri minnstu hreyfingu.
Því sló svita út um Emmu í hvert
sinn, sem hún kom inn í herberg-
ið. En samt stóðst hún ekki frelst-
inguna að gægjast þangað inn.
Hún tók að rannsaka gaumgæfi-
lega höfuðin litlu í umgerðinni. Síð
degi nokkurt varð henni litið á
höíuð, sem hún þóttist kannast vel
við. Hún strauk yfir ávalar kinn-
arnar, um augnatóttirnar og um
hvassa hökuna. Andlitið var óeðli-
lega kunnuglegt. Hún hallaði sér
nær, nef hennar næstum
því nam við rammann, og
andgufa hennar settist á speg-
ilinn. Hún lagði sig alla
fram um það að nema hvern
minnsta andlitsdrátt. Hún lagði
höfuðið í bleyti. Þá varð henni
allt í einu sannleikurinn ljós.
Hún tók andköf, og fann hryll-
ing læsast um sig. Vitaskuld þekkti
hún þetta andlit! Hafði hún ekki
séð það daglega í næstum tvo ára-
tugi? Vitaskuld! Þetta var Andrés.
Emma tók viðbragð. Hún ætlaði
að hitta Jón og segja honum
frá öllu saman. Ef til vill vissi
hann, hvernig allt var í pottinn bú-
ið. Þá fann hún, að kaldan, rakan
og fúlan loftstraum lagði um her
bergið. Hún leit í spegilinn og sá
Asti. Emma leit við. Hún var ein-
sömul í herberginu. Hér gat ekki
verið um spegilmynd eins eða
neins að ræða. Asti var inni í
speglinum. Hún var handan glers-
ins og horfði á Emmu. Augu henn-
ar leiftruðu, munnurinn var opinn
og sást í tennurnar . . . Hún var
djöfulleg að sjá.
Emma æpti. Asti rétti hvíta,
kalda, klólíka hönd sína gegnum
spegilglerið og greip um handlegg
Emmu!
Enginn skildi, hvaða orsök gat
legið til þess, að Emma fór úr vist-
inni. Hún hafði unnið hjá Jóni
Trumbal í liðlega tvo áratugi og
virzt una hag sínum hið bezta,
þangað til nú fyrir skömmu. Hún
hafði alið Lúkas litla upp með
ágætum og helgað sig húsverkun-
um. Enginn gat útskýrt hina
skyndilegu brottför Eanmu, og eng-
inn gat látið sér detta í hug, hvert
hún kynni að hafa farið. Hún
átti enga fjölskyldu. Dálítið fé
hafði hún lagt til hliðar, en í ljós
kom, að hún hafði ekki snert við
því. Sýslumann og Jón grunaði,
að hér væri eitthvað óhreint á
seyði, en ekkert varð til þess að
varpa Ijósi á hvarf Emmu.
Nú ríkti annarleg þögn á bú-
garðinum. Nágrannarnir slógu í
hesta sína, þegar þeir áttu leið hjá,
og fáir komu í heimsókn. Búgarð-
urinn var vafinn skugga harmleiks.
Vitaskuld var ekki neina breytingu
að sjá, en óhugnaður lá í loftinu.
Þetta ástand leiddi til þess, að
skólabræður Lúkasar og leikfé-
lagar vildu ekki hafa neitt saman
við hann að sælda. Stúlka úr borg-
inni, María Elín að nafni, var ráð-
in til að sjá um heimilið. Hún var
fálát, subbuleg og skapstygg og vís
aði öllum vinarhótum drengsins á
bug. Hann leitaði þá félagsskapar
Asti í æ ríkari mæli.
Síðdegi eitt höfðu Asti og dreng-
urinn komið sér saman um það
að rannsaka árbakkann fyrir norð
an búgarðinn. Þau höfðu ætlað að
hittast við brunninn að loknum
hádegisverði, en nú leið og beið,
og Lúkas sat einsamall á stein-
veggnum og lét smásteina detta
ofan í myrkt vatnið. Loks þraut
hann þolinmæði og skundaði heim
að húsinu. Hann staðnæmdist fyr-
ir utan svefnherbergisglugga Asti.
Tjöld voru dregin fyrir, en þau
lágu að nokkru á gluggakistunni,
og þannig myndaðist örlítil rifa,
sem Lúkas gægðist í gegnum inn
í herbergið.
Það tók augu hans fáein andar-
tök að venjast rökkrinu í herberg-
inu. En brátt sá hann, að Asti
stóð fyrir framan spegilinn. Hún
var að greiða sér og hneppa að
sér kjólnum. Þá kom að því, að
Lúkas þurfti að núa augun. Þetta
gat ekki átt sér stað! Hún var
ekki lengur fyrir framan spegil-
inn, hún var inni í honum.
Skyndilega steig Asti út lir spegl
inum, og silfurflötur hans varð
heill á ný. Lúkas reyndi að halda
niðri í sér andanum, en það var
um seinan. Asti hlaut að hafa orð-
ið hans vör með einhverju móti.
Hún gekk hægum skrefum að
glugganum. Og áður en Lúkas gat
hrært legg eða lið, dró hún tjöld-
in til hliðar og brosti.
Hún læsti hendi sinni um hönd
drengsins og sagði mildum rómi:
— En hvað þú ert illa siðaður,
Lúkas, að gægjast svona inn um
gluggann.
— Ég var að bíða eftir þér,
stamaði drengurinn.
— Alveg rétt, ég gleymdi því.
Hún klappaði honum á kinnina
með hinni hendinni. — Komdu
Ekki var langt að bíða sögulegra atburða
á búgarði Jóns Trumbals, er húsbóndinn
hafði kvænzt fagurri og leyndardóms-
fullri konu.
T t M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
643