Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Qupperneq 6

duldist ekki, að sólarlagið islenzkí
er stórfenglegt.
Niðri við sjóinn var fiskimanna-
þorp, og þar brá fyrir kassalaga
inísum, tveggja hæða, með báru-
járnsþaki, sem oftar var málað
eplagrænt en rautt, og ég fann
fisklykt leggja fyrir vit mér, þeg-
ar við ókum gegn um annað þorp
stærra. Svo sá ég heystakka og
fyrstu trén, sem mér höfðu borið
fyrir augu, þó hvorki mörg né há-
vaxin. í útjaðri höfuðborgarinnar
gnæfði stórt sjúkrahús og stórir
geymar, fullir af heitu vatni, sem
kemur sjóðandi upp úr borholum
j?g er leitt í pípum í húsin í Reykja
vík. Það þarf ekki einu sinni að
hafa fyrir því að hreinsa vatnið,
og það streymir brennlieitt úr
krönunum. Með því eru húsin hit-
uð, og nú eru allir reykháfar orðn-
ir óþarfir. Virkjun þessa heita
vatns, sem kemur beint upp úr
iðrum jarðar, hefur gert líf manna
á íslandi þægilegra en áður, eink-
um í Reykjavík, þar sem búa níu-
tíu þúsund manna, nálega helming
ur þjóðarinnar.
Merki olíufélagsins á nýrri ben-
sínstöð minnti mig á, að ég hafði
ekki séð nein auglýsingaspjöld á
leiðinni frá Keflavík. íslendingar
leyfa ekki slíkt hrófatildur með-
fram þjóðvegunum...
í miðri borginni er gistihús,
sem heitir Hótel Borg. Það má vel
vera, að þar sé nú allt í góðu
lagi, en ég gat ekki mælt með
því eins og það var, þegar ég var
þar, því að þjónustan var léleg.
Þegar heyrnartólið á herbergissí-m
anum var tekið upp, svaraði síma-
stúlkan ekki, heldur ályktaði, að
gesturinn ætlaði að tala ' við ein-
hvern úti í bæ. Þá var ekki ann-
ars kostur en hringja í síma gisti-
hússins til þess að biðja um að
fá úr hreinsun fötin, sem lofað
hafði verið daginn fyrir daginn í
gær. Kannski hafði maður orð á
því, að erindi hefði eins vel get-
að verið að segja frá því, að kvikn-
að væri í herberginu. En það hélt
áfram að láta manni í té línu til
að hringja út í bæ. ....
Ferðaskrifstofa ríkisins hefur
ek-ki mikil u-msvif, en er þó dá-
góð. Hún rekur við fremur örðug
skilyrði verzlun, sem kölluð er
Rammagerðin (þetta er auðvitað
rangt), og þar er einna bezt að
kaupa islenzkar peysur, trefla, vett
linga, muni úr silfri og beini og
eyrnalokka með ópölum. Þar fást
líka hlýir inniskór úr gæruskinni.
Ég hitti forstjórann og snæddi
hádegisverð með hon-um og fjör-
legum aðstoðarmanni hans, Stef-
áni Einars-syni. Ég spurði, hvert
hann teldi, að ég ætti að fara —
Reykjavík væri ágætis staður, en
íslandi gæti ég ekki kynnzt þar.
„Það, sem þér ættuð að gera“,
sagði hann, „væri að fara í lang-
ferðabíl norður á öræfi og gan-ga
síðan á fjöll“.
„Hvers vegna geri ég það þá
ekki?“
„Það gera fslendingar frekar en
útlendir ferðamenn. Þetta er eig-
inlega ekki sniðið eftir þörfum
þeirra. En þér getið gist nokkrár
nætur í fjallaskálu-m, sem ætlað-
ir eru fólki, sem ekki skeytir
mjög um þægindi. Hafið þ-ær
svefnpoka meðferðis?“
„Nei.“
„Og þér verðið að fara með
nesti“, bætti hann við.
„Kannski getur gistihúsið séð
mér fyrir nesti.“
„Þér eruð ekki frábitinn þessu?
Með þessu móti getið þér kynnzt
Ihndinu.“
„Ef með hópnum er leiðsögu-
maður, sem kann ensku — já.“
„Það verður með í förinni leið-
sögu-maður, sem talar ensku mæta
vel.“ Stef-án Einarsson hugsaði sig
um. „Náttúrlega ætti skrifstofan
að eiga svefnpoka. Og sMðaskáli
er í Kerlingarfjöllum — þar get-
um við séð yður fyrir mat. Þér
viljið í raun og veru vera eins
og tvo daga á Hveravöllum?"
Ég vildi það í raun og veru.
Þennan sama laugardag stóðu
litlir langferðabílar í röðum við
torg í miðri Reykjavík. Ofan á þá
var hlaðið sve-fnpokum og öðrum
farangri. Það var eins og verið
væri að flytja fólk nauðungarflutn
ingi.
Sextán voru í þeim bíl, sem ég
fór í, flest ungar stúlkur, ein
þeirra með lítill dreng. Eini út-
lendingurinn, auk mín, var sænsk
stúlka, sem virtist vera beztj ferða
félagi og hafði víða farið, jafnvel
komizt alla leið til Indlands. Hún
talaði ensku reiprehnandi, og
slíkt sama var að segja um leið-
sögu-manninn, miðaldra mann.
Sænska stúlkan hreppti bezta
sætið við hliðina á leiðsögumann-
inum, en ég, sem hafði lengi verið
að leita að réttum bíl, af því ég
gat ekki nefnt Hveravelli, svo að
nokkur maður skildi, fékk það,
sem verst var — aukastól. En
ég sat þó rétt fyrir aftan leiðsögu-
manninn, svo að við gátum talaO
saman þrjú. Og ég vonaðist tíl, að
sænska stúlkan styddi það með
mér, að numið yrði staðar til
myndatöku. •
íslenzku farþegunum fann-st það
hlálegt, að nokkur skyldi fíkjast
eftir því að taka myndir, þar sem
ekkert sást annað en grjóthrygg-
ir eða hraunstraumar þaktir mosa,
sem var eins og köngulóarvefur
á litinn. Það fannst þeim allt of
hversdagslegt. . . Þegar bíllinn
nam staðar við Kerið f Grímsnes-
inu, nenntu sumir farþeganna ekki
einu sinni að ganga að þessum
mikla og litbrigðarí-ka gíg. Þeir
höfðu annaðhvort séð þetta áður
eða vissu af einhverjum öðrum
gíg, sem þeir tóku fram yfir.
En langferða-maðurinn verður
að hafa það hugfast, að honum
má vera skrattans sama, þótt lands
mönnum þyki hann barnalegur.
Hann kemur öllu ókunnugur, og
augu hans og önnur skynfæri eru
opnari en heimamanna. Hann á
ekki að kippa sér upp við það,
þótt einhver skríkj í barm sér
við og við....
Sextíu mílur frá Reykjavík er
undrafagur foss, Gullfoss. . . Ég
sá ekki Dettifoss, mesta foss í
Norðurálfu, en af lýsingum á hon-
um ræð ég, -að Gullfoss sé miklu
fallegri. Sigurður Þórarinsson seg-
ir þá sögu, að snemma á þessari
öld haf’ vtlendingar ætlað sér að
kaupa Gullfoss af bóndanum, sem
þá átti jörðina, í því skyni að reisa
þar orkuver. En dóttir bóndans
hótaði að steypa sér í fossinn, ef
hann seldi hann. (Þetta eru dá-
litlar ýkjur).
Við nærðum okkur í iitlu kaffi-
húsi við fossinn og héldum síðan
áfram. Norðan við auðnarlega slétt
una, sem fram undan var, reis
löng röð svartra fjallstinda, svo
hvasstypptra, að engu var líkara
en þeir hefðu verið meitlaðir. í
dalverpi á milli þessara fjalla þótt
ist ég ' sjá hvítgráan þokumökk.
En það var þá hjarn — löng skrið-
jökultunga.
Leiðsögumaðurinn mælti:
„Ég komst á jökla í fyrsta skipti
árið 1936. Við vorum þrír saman.
í tjaldinu dreymdi mig, að við
kæmum þar að, er lítill bíll ha-fði
ekið fram af árbakka og bílstjór-
inn lokazt inni og drukknað. Þeg-
ar við komum aftur til Reykjavik-
54
'r í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ