Tíminn Sunnudagsblað - 21.01.1968, Page 21

til hans glaðhlakkalega: Þú misst-
ir helúur af strætisvagninum,
gúði.
Þetta gat hann ekki þolað. Hon-
um fannst sér misboðið. Það sett-
ist að innan í honum. Og þess
vegna ákvað hann að fara burt.
En það var hægara sagt en gert.
Pabbi hans dó, og hann hokraði
áfram með móður sinnL En það
varð stutt á milli þeirra, gömlu
Ihjónanna. Ári síðar skildi mamma
gamla við heiminn, með þann fasta
ásetning að leggja eitthvað gott
inn fyrir drenginn sinn —þarna
hinum megin. Hún vissi svo sem
hvernig honum leið.
Og þá var ekki annað eftir en
seija jörðina. Og hún fór fyrir
spottprís, hann þurfti svo mikið
að fiýta sér.
Og svo hvarf hann burt, eitt-
hvað suður. Það létu sér flestir
á ?ama standa, nema hreppsnefnd-
in, því nú mundi hann hætta að
greiða útsvar fyrir norðan.
★
Svo var það mörgum árum síð-
ar, sem hann flutti hingað á Hlíð-
arstíginn. Það veit enginn, hvað á
daga hans dreif þar syðra. Hann
var fáorður um það, sagði enda
aldrei margt.
Hann byggði sér lítið hús hérna
við stíginn og bjó þar oftast einn.
Stundum leigði hann herbergi, en
það var ekki oft. Hann stundaði
aila almenna vinnu, sem til féllst,
og þótti góður verkmaður, kom
sér alls staðar vel, en eignaðist
ekki vini. Hann eldaði sjálfur og
bjó um rúmið sitt, og það virt-
ist aidrei neitt koma honum úr
jaínvægi. Allir hans dagar voru
hversdagar.
Aldrei fékk hann bréf í pósti,
varla hann skrifaði neinum, það
vitað væri. Það var aðeins fyrir
jólin, sem hann var vanur að kaupa
barnagull af betri endanum, og
kannski einhverjar flíkur, sem
hann bjó um, setti í póstinn og
skrifaði utan á til einhverrar konu
í Hafnarfirði.
Þannig gekk það í mörg herr-
ans ár, og svo dó hann.
Hann lét eftir sig bréf til sýslu-
mannsins, þar sem fyrir var mæit,
hvað gera skyldi við reyturnar.
Var sýslumaður beðinn að sjá um
sölu á húsinu og taka út peninga,
sem geymdir voru í sparisjóðnum.
Þessa upphæð átti síðan að senda
til konunnar í Hafnarfirði .Heim-
ilisfang hennar fylgdi, skrifað með
viðvaningslegu klóri á gamait um-
siag.
Að sjáifsögðu annaðist sýslumað
ur þessa fyrirgreiðslu. Og þegar
allt var komið í einn sjóð, revnd-
ist hann furðanlega drjúgur.
Sýslumaður hafði samband við
konuna í síma og lét þess auðvit-
að getið, á hverju væri von.
Framhald af 56. siðu.
um þessa sannkallaða hetju-iands-
lags.
Endurnærð af mat og drykk,
héldum við í bílnum áleiðis tií
Hveravalla um klukkan hálf-níu.
Þá var sólin einmitt að síga bak
við fjöllin. Jökullinn var purpura-
rauður, þegar við ókum norður
stórgrýtta auðnina. Við komumst
nú upp í meira en sex hundruð
metra hæð yfir sjávarmál, og loga-
glóð sólarlagsins endurspeglaðist
á fleti silfurskyggðs vatns.
Eftir svo sem tvær klukkustund-
ir komum við á Hveraveili, og
þar var betri skáli en sá, sem við
höfðum gist i Kerlingarfjöllum. í
honum var hitalögn. Þar var ekki
heldur mikill vandi að fá heitt
vatn í pípur: Skálinn er á miðju
hverasvæði.
Það hnfði komið undrunarsvip-
ur á mig, þegar Stefán Einarsson
sagði við mig:
„Þér hafið með yður sundföt.“
Nú -fórum við beint í laug og
lágum þar í heitu, steinefnaríku
vatninu í miðnæturrökkrinu. All-
ir strengir eftir gönguferðina
hurfu eins og dögg fyrir sólu.
Ég hreppti svefnstað í herbergi
með fimm konum, og ég steinsvaf
við nægan yl til morguns. Þá fór-
um við út til þess að skoða hvera-
svæðið. Vatnið kraumaði í stein-
s'kálum undir gufuslæðum. Sums
staðar var vatnið fölblátt og skál-
arbarmarnir gráir eða gulir af
brennisteini, og upp úr augum
marglitrar steinhellunnar spýttust
gufustrókar — þannig var þetta
á stóru svæði ofan við skálann.
Ég hafði' séð svipað "fyrirbæri á
Nýja-Sjálandi og í Japan, og þó
heillaði þetta mig.
Við géngum yfir óslétt land, þar
sem jarðVegur og gras þakti hraun
ið undir, að grjóthrúgáldi, sem
líktist rústum. Ti] báka fylgdum
i
En sýslumaður sagðist þurfa að
inna eftir því, hvort hún værj ná-
kominn ættingi hins látna, fjar-
skyld eða óskyld, undir þvi væri
það komið. hve mikinn skatt ríkið
fengi af arfinum.
— Nei, ónei. Ekkj vorum við
nú skyld, sagði konan og dró dá-
lítið seiminn, — en, en ég var
einu sinni kaupakona á Mel......
við læk, þar sem gufuseyddur
jarðvegurinn var sums staðar fag-
urrauður. Smalar, sém upphaflega
fundu þetta jarðhitasvæði, höfðu
hlaðið sér þarna kofa, og kletta-
byrgið, sem minnti á rústir, höfðu
þeir notað sem fjárrétt. (Þetta hafa
raunar verið kofarústir Fjalla-Ey-
vindar á Hveravöllum).
Litlu eftir hádegið var snúið á
leið til Reykjavíkur. Við stöldruð-
um þó við hjá Hvítárvatni, þar
sem er enn einn skálinn, svo að
við gætum virt betur fyrir okkur
jökultunguna, sem gengur niður
að vatninu.
Á rennur úr vatninu, og milli
hennar og bergþiljanna við jök-
ulinn var grænt sléttlendi. Ég
sagði víð leiðsögumanninn:
„Ef við kæmumst yfir ána og
gengjum yfir sléttuna, kæmumst
við alveg að jökulsporðinum?“
Hann svaraði um leið og hann
rétti mér sjónauka sinn:
„Þér væruð jafnnær, þótt þér
kæmust yfir ána. Þarna er kaf-
hlaup!“
Mér fannst svo stórfenglegt að
horfa á jökulstálið í sjónauka, að
ég kallaðj á sænsku stúlkuna. En
hún var niðri við ána og heyrði
ekki til mín. Þá rétti ég leiðsögu-
manninum sjónaukann og lagði af
stað ti] hennar. Þarna var mýr-
lent, en væta ekki meiri en svo,
að vatnið tók ekki nema svo sem
þumlung upp fyrir sólann á gúm-
skónum, sem ég var á. Ég var
með tvær myndavélar, báðar opn-
ar, og hafði hengt þær um háls-
inn. Allt í einu sökk ég upp að
mitti og slengdist á hrammana.
Báðar myndavélarnar fóru á kaf
í bleytuna. Ég kippti þeim upp úr
og sveiflaðj þeim aftur á bakið,
og svo tókst mér að klóra mig
upp úr, því að kviksyndi ga"
þetta ekki heitið, sem ég hafði
lent í, heldur dý eða pyttur. Ég
ÁSTRALÍUMADUR SEGIR FRÁ -
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
69