Tíminn Sunnudagsblað - 11.02.1968, Blaðsíða 20

Sigurdér Sigurdórsson:
VÍTUR MAÐUR
Fyrst var ég lítill, þá var mér sagt að þegja,
þegar aS fullorðnir væru aS tala saman.
Mér fannst þetta hart, því ég hafði svo mikið að segja
hugsaði Ijótt og tútnaði allúr í framan.
Svo liðu árin og ég varð örlítið stærri,
enn var ég talinn barn, svo ég varð að þegja,
en sætti mig við, því nú urðu fundirnir færri
og fátæklegra það, sem ég hafði að segja.
Loks varð ég stór, og þá varð ýmsum að orði,
af hverju maðurinn kysi alltaf að þegja.
Með góðlegu brosi hugsandi á fólkið ég horfði,
nú hafði ég raunverulega ekkert að segja.
MIKAEL SOSTSJENKÓ:
Eljóðritinn
Ameríkumenn eru ákaflega
framtakssamir, enginn neitar því.
Hugsaðu þér til dæmis allar þær
nýjungar og uppgötvanir, sem
þeir bera ábyrgð á: gufuaflið,
Gillette-rakblöðin, snúning jarðar
um ás sinn — um allt þetta hef-
ir verið hugsað í þaula í Amer-
íku og raunar talsvert í Englandi.
Og nýlega juku þeir á velsæld
mannkynsins með‘ nýrri uppgötv-
un: Þeir færðu heiminum nýja
vél — hljóðrita kalla þeir hana.
Vitaskuld getur átt sér stað, að
þessi blessuð maskína þeirra sé
ekki alveg ný af nálinni, en hing-
að til okkar kom fyrsta tækið
núna um daginn.
Það var hátíðlegur og ákaflega
merkilegur dagur, þegar við veitt-
um henni viðtöku. Fjöldi fólks
þyrptist saman til þess að sjá
þetta meistarastykki.
Konstantín Woodin — maður,
sem nýtur mikillar virðingar —
tók hlífina af gripnum og burst-
aði hana vandlega. Okkur varð
það undir eins ljóst, hvílikur af-
burða snillingur sá maður hlaut
að vera, er samið hafði þessa vél.
Þetta var mjög margbrotin vél,
með óteljandi hnúða og litla, fal-
lega takka. Við gátum tæplega
trúað því, að svona fallegt og lít-
ið og 'viðkvæmt áhald væri til
nokkurs nýtt og gæti gegnt þvi
hlutverki, sem því var ætlað.
Ó, Ameríka, Ameríka! Hversu
merkilegt land er Ameríka ekki!
Þegjir allir höfðu skoðað vélina
að vild sinni, lét hinn virðulegi
Konstantín falla fáein hrósyrði um
Ameríkumenn og ræddi síðan á
víð og dreif um notin af uppgötv-
unum snillinganna. Loks tókum
við að gera ýmsar tilraunir með
þenna merkilega grip.
„Hver ykkar vill tala fáein orð
i þessa undursamlegu maskínu?“
spurði félagi Konstantín.
Þá steig félagi Tykin, sem einin-
ig var mikils metinn þegn í ör-
eigaríkinu, tvö skref fram á gólf-
ið. Hann var hár vexti og ósköp
magur — kominn í sjötta launa-
flokk starfsmanna í Ráðstjórnar-
ríkjunum og því vel settur, auk
þesssem hann fékk borgaða auka-
vinnu sína.
„Lofaðu mér að reyna“, sagði
hann.
Honum var leyft að reyna.
Hann gekk fast að áhaldinu í sýni-
legri geðshræringu og stóð þar
lengi hugsi, en gat ekki látið sér
hugkvæmast neitt, sem hæfilegt
var að segja. Síðan fórnaði hann
höndum í örvæntingu, haltraði
burt og blygðaðist sín sárlega fyr-
ir hugkvæmdaleysi sitt.
Þá gaf næsti maður sig fram.
Á honum var ekki neitt hik. Hann
hrópaði formálalaust:
„0 hó, þú djöfuls apparat.”
Síðan opnuðu þeir áhaldið, tóku
plötuna og komu henni þar fyrir,
sem hún átti að vera, og hvað
haldið þið, góðir hálsar? Allir við-
staddir heyrðu áhaldið endurtaka
nákvæmlega og óbreytt orð manns
ins.
Nú tóku menn að stimpast og
ýtast á, því að allir vildu komast
sem næst þéssu undratæki og
segja eitthvað — þótt ekki væri
nema eina setningu, málshátt eða
ljóðlínu. Og áhaldið endurtók allt
af óbrigðulli nákvæmni.
Félagi Tykin kom nú ti] sög-
unnar að hýju og stakk upp á því,
að einhver viðstaddra blótaði 03
formælti hræðilega í tækið.
Hinn mikilsvirti félagi, Konstan-
tin Woodin, var fyrst í stað mjög
andvígur þessari hugmynd: Að
blóta í tækið! Hann lýsti yfir .því,
að hann fyrirbyði slíkt og stapp-
aði niður fætinum um íeið og
hann sagði þetta. En eftir nokk-
urt hik og auðsýnilegt hugarstríð,
skipaði hann svo fyrir, að sækja
skyldi sjómann úr Svartahafsflot-
anum, er bjó þarna í grennd.
Það fór mikið orð af bardaga-
fýsn þessa sjómanns og ægilegu
orðbragði
Sjómaðurinn lét ekki lengi á sér
standa.
„Hvar vildir þú láta mig bölva?
í hvaða gat?“
Honum var sýnt rétta gatið,
vitaskuld. Þá tvinnaði hann sam-
116
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ