Tíminn Sunnudagsblað - 25.02.1968, Síða 7

í-s' sí s"-s' ' -N s "\'-\
' ' ' W s' "** s *" S.' '
' ::■ v;v.;--- •■••'-
mm
N ' s ;
:J " :
..wwwnwj
.
■
81 ISi
við símaborð og ritvéiar fyrir lágt
kaup, en karimenn hugsi, skipu-
leggi og taki ákvarðanir fyrir
hærra kaup. Ef konur afsah sér
hluta atf uppeldisrétti sinum, leið-
ir af sjáifiu, að þær geta tekið að
sér mieiri ábyrgð á vinnustöðum
og fá þá betri laun. Eins mundu
þær eflaust rnennta sig batur, ef
þær sæju fram á mógulema til að
notfæra sér slíka menntuu, án þess
að þurfa að vanrækja bör.nin sín.
— Þessi skipting, Jörn' mundi
sern saigt fela í sér miklar bneyt-
ingar á lífi borgarbúa almennt.
— Ég held hún gerði það miklu
ske'mimitilegra: Haidurðu ekki. að
þ'að mundi draga úr hjarfcveiki og
ofþreytu karimanna, ef þeir slvppu
úr bókha'ldinu á skikkaniegum
tíma og færu á skauta með krökk-
unum meðan mamma væri að ljúka
sinni vinnu, kannski í guilsmíða-
verkstæðmu, og svo hjáipuðust ail
ir til við að útbúa kvöldmatinn.
Og konur þyrftu ekki aö taka eins
•mikið af róandi töflum. Mest spenn
andi verður samt að sjá, hvernig
Britta litla og tilvonandi systkini
hennar mótast. Ég er að yona, að
þau sleppi við eitthvað af þeim
sálarflækjum, sem hrjá margan
nútímaunglmgmn. Inga.
Það er gaman að hjálpa til viS-uppþvottinn, og þá á öll fjölskyldan frí í kvöld. Skapið er gott, því að enginn er sérstaklega
voru vininuikonu'm a.r og tóku ■drj úg
an þátt í uppeldinu. Því fór fjarri,
að það hvíldi á móðurinni einni.
En það er auðvitað alveg rétt,
að þeir, sem vilja ganga í þer-
högg við ríkjandi venjur, rekast
á ýmsa erfiðleika. Meðan við hjón-
in«eruim bæði í skóla, getum viö
reyndar ráðstafað tímanum eins og
okkur sýnist, en ég verð auðvitað
lengur við nám heldur en þeir,
aem láta konur sínar — eðn barna-
heimóilii — algerlega hugsa um
börnin. En ég get huggað inig við
að þeir — og konur þeirra — fara
mikils á mis.
Ég sé í hendi mér, að mátíð
vandast, þegar við hjónin göngum
út í atvinnulífið og viljum samt
hvorugt vinna fullan vinnudag ut-
an heimilis. Ég býst við, að at-
vinnuveitandi minn reki upp stór
augu, þegar ég bið um styttan
vinnutíma, því mig langi að sjá
meira af bömunum mínum. Eða
af því að konan mín viijí endi-
íllega vinna liíka hálfan daiginn utan
heimilis. Svoleiðis noklkuð hljómar
eins og geðbilun í eyrum þeirra,
sem hugsa öðru vísi. Líklega
verður vissast að segja, að ég þurfi
að vinna betur borgaða aukavinnu,
•— svo ég geti lifað auðugra lífi!
Ég hef hugsað töluvert' um það,
hvemig tíminn verði bezt nýttur
í þessu skyni. Niðurstaðan varð
sú, að annað hjónanna ætti að
vinna frá átta á morgnana til tvö,
hiitrt frá tólf á hádegi til sex. Um
miðjan daginn væru börni-n þá á
leikskóla nálægt heimilinu í þrjá
tíma (ef reiknað er með hálf-tíma
í ferðir til og frá vinnustað), eða
tiilsvarandi gæzlu. Með þessu móti
yrði vinnud-agur hvons foreldris
næsitum beiiH, um sex stundir.
Samt gætu þau verið með börn-
unum annað hvort allan morgun-
inn eða seinni hl-uta dagsins.
En ve-rða tekjur heimilisins n-æg-
ar með þvíMíkiu ráðslagi? Hjá okk-
ur þamf engu að kvíða með það,
því konan mín fær jafnhá laun og
ég, ef ekki hærri. Samtab vi-nn-
um við tólf tímia.fyrir tekjum, og
leggjum þó hvoru-gt hart að okk-
ur. Ég skal viðurkenna, að mörg
hjón eiga eflaust erfiðara með að
hefja sl'íkf uppeldi en við, til dæm-
is þar sem húsbóndiin hefur rrúklu
hærri tekjur en húsfreyjan getur
gert sér vonir um að fá. Saint
g-runar mig, að hér sé vaninn
stærsti þrösku-ldurinn., Það er til
dæmis hefð á flestum vinnustöð-
um, að konur þvoi gó'fin eða sitji
þreyttur, en kannski skreppur pabbl eitthvað meS mömmu eftir hátfatíma krakkannal
TÍMAMYNDIR
/
/
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
151