Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1968, Blaðsíða 18
Útsýn frá Melrakkanesi suður yflr Álftafjörð. Ljósmynd: Páll Jónsson.
PÁGUR OG STEINUNN
Á MELRAKKANES1
Mirrai gamals fólks er undarleg
ruslakista. Sé hún opnuð og rusl-
að til í henni, kemur margt í ljós,
er lengi hefur legið gleymt og graf
ið, en er þó bæði forvitnilegt og
ánægjulegt, er það kemur aftur í
leitirnar. Þannig er það, er ég
rifja upp endurminningar mínar,
að i hugann koma ýmsir atburðn
frá löngu liðnum dögum, og ég sé
fyrir mér karla og könur, jafnvel
heil heimili. Sumar myndirnar ei-u
skýrar, en aðrar óljósar — sumar
eru gleðigiáfi, en aðrar dapurleg-
ar. Það er margs að minnast, þótt
ekki sé r'arið lengra til síðustu
aldamóta.
Við skulum bera niður árið
189Q. er ég fluttist nýfermdur .frá
Bæ i Lóni að BragðavöHum I Geit-
hellnahreppi. Um sama leyti hófu
þar búskap á Melrakkanesi hjón-
in Dagur Jónsson og Steinunn
Guðmundsdóttir. Bragðavellir og
Melrakkanes eru nábýlisjarðir og
eiga sameiginlegt afréttarland, svo
og göngur haust og vor, og heim-
ilisfólk á þessum bæjum hafði
einnig margt saman að sælda á
vetrum, þegar tíð var góð og féð
gekk sjálfala. Kynnin voru marg-
vfsleg og með ýmsu móti
Bæði fæddust þau hjón, Dagur
og Steinun.n, í Geithellnahreppi og
ólust þar upp, komin af ágætu
bændafólki. Dagur fæddist á Mel-
rakkanesi hinn 8. ágúst 1874, en
Steinunn á Geithellum 11. desem-
ber 1872. Poreldrar hennar voru
Guðmundur Eyjólfsson og Helga
Magnúsdóttir. Ekki er æiér kunn-
ugt um, hvort þau foreldrar henn-
ar hafa ætlað sér að hefja búskap
á Geithellum, en vorið 1873 flutt-
ust þau að Starmýri, þar sem þau
bjuggu til vors 1884, er þau fóru
búferlum að Melrakkanesi með
dætur sínar, er þá voru orðnar
þrjár — Steinunn, Helga og Sig-
þóra. Fyrir á Melrakkanesi voru
systur tvær, Sigríður ekkja og Þór-
katla, ógift í sjálfsmennsku eða
vinnukona hjá systur sinni. Mel-
rakkanes var óðal þeirra f ættir
fram.
Á uppvaxtarárum Steinunnar
voru fráfærur á hverjum bæ, og
vandist hún þvi snemma fjár-
gæzlu, bæði sumar og vetur. 4uk
útistarfanna vann hún að búverk-
um öðrum og sinnti meðal annars
tóvinnu og vefnaði. Var hún ein
fíntættasta spunakona, sem ég hef
séð band eftir. Hún spann, óf og
saumaði sjálf brúðarföt sín, peysu
og pils, og lengi átti hún hespu-
brot, afgang af uppistöðu þess vef j
ar. Það var einhver fínasti þráð-
ut, sem ég hef séð. Þvi miður glat-
aðist þetta hespubrot — það hefði
þó sannarlega mátt geymast sem
sýnishom og vitnisburður handa
Helgi Einarsson á Melrakkanesi segir frá
306
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ