Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Blaðsíða 4

Tónskáldið með handritið að hinni nýju sinfóníu.
Frækorn gömlu
lúðrasveitanna,
hafa borið blóm,
sem enn munu
sá út frá sér.
Rætt við Karl O. Run-
ólfsson, höfund eina ís-
lenzka verksins, sem
Sinfóníuhljómsveit ís-
lands flytur á tónleik-
um sínum í vetur.
„Eiginlega vil ég helzt bara tala
um lúðrasveitir. Mér er nefnilega
að verða æ ijósara, að þær eru
mæður allis músíklífs í landiinu
(og feðurnir?. . . karlakórairnir
kianinski.. .?)
Ég er reyndar ekki einn um að
segja þetta. Þetta vita ailir, sem
muna gamla daga. ..
Það er Kairl 0. Runólfsson tón-
skáld, sem segir þetta um leið og
ég kem inn úr dyrunum. Og ekki
þarf það að koma neinum á óvart,
því stuitt er síðan, að Karl leiddi
lúðrasveitina Svaninn um götur og
torig á hátíða og tyWidögum, öll-
um til upplyftingar. Auðvitað töl-
um við þá um lúðrasveitir, en
kannski sittihvað fleira, eftir því
®em andinn inngefur. „Ég lærði
fleist sem miáli skiptir um músiik
af því að spila. í lúðra'sveitum
fyrst og fremst, en einnig auðvit-
að í ýmisum öðrum hljómsveitum,
sm ærri og stænri, og sáðast en
ekki siízt í sinfóníuhljómsveitinni
ok'kar. Lika í danshljómsvehum,
já, það var ekki síðuir merkiieg
reymsla en annað. Á Siglufirði,
Akureyri, og guð veit hvar. En í
lúðrasveit byrjaði þetta, og mun
kannski enda líka, aUavega er ég
núna á kafi í að kenna drengja-
iúðrasveiitum. Það er ánægjuiegt
stairf, og á eftir að leiða af sér
ýmiislegt gott, vona ég. Annars
byrjaði ég á mummhörpu og harmo
nikku. Líklega sex—sjö ára. Famm
þessi hljóðfæri einhversstaðar í
drasli, held ég. En áhuginn fyrir
þeim náðá þó ekki almenniiega að
festa rætur, og verulega iifandi
músíkminningar á ég varla fyrr en
frá seánni bairnaskólaárum. Þá
voiru, eins og oft íyir og síðar,
'nioikkrir menkilegir karlar að verki
í Reykjavík, Brynjólfur Þorláks-
son, Si.gfús Einarsson og fleiri. . .
Hailligrfmur Þorsteinsson, já eftir
homum m-unia kannski ekki marg-
ít, en hann vann ekki síður merki-
iegt starf en hinir. Þetta voru org-
anistar og sönigkennarar, og Si?-
fús Var auðvitað okkar merkasta
tónskáld í þá dag'a. Brynjólfur og
Sigfús höfðu alltaf barnasöng-
fliokika, og ég komst í þá Við vor-
um látin syn.gja við messur stund-
um, og á skólaskemmtunum, og
við lærðum að hlusta eftir hrein-
um hljómi. Þetta voru góðir menn,
og góðir kemnarar. Halligrímur var
hinisveg'ar lífið og sálin 1 horna-
flokknum, lúðrasveitinni, og hjá
honum fór ég að blása í trompett
þrettán ára gamall- Það voru á-
nægjustundir. Aðallúðrasveitin
hér í þá daga, hét af einhverjum
undarlegum ástæðum Harpa. Þá
stof'naði KFIJM sírna lúðrasveit, og
góðtemplarar gátu þá auðvitað
efcki létið si.tt eftiir liggja, og fóru
af stað með þá þriðju. Og í henni
lenti svo ég. Báðar þessar lúðra-
sveitir lognuðust fljótkiga niður,
en við strákarnir, sumir að
minnsta kosti, vildum ekki hæt.ta.
Við feniguim ,,fallíttgósisið“ fyrir lít
ið, og stofnuðum enn ein.a lúðra-
sveit, Gígjuna. Það er amnars
merkilegt að þessar tvær lúðra-
sveitir, sein seinna runnu saman í
Lúðrasveit Reykjavíkur og lifa þar
góðu lifi enn, skyldu skárðar eftir
340
1ÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ