Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Blaðsíða 13

emdia hefuir hann vafalaust frá
tMHmæelkiu orðið að reka rét-tar sóms
fiPSflur, þega-r han.n brast auð-
fiveipni tl þests að lúta í lægra
haldi.
En önnur hlið var á heitu og
öru geði þessa manns: Viðkvæmni
6iík, að hann gat tárazt yfir harms
fnlM sögu og hryggilegum örlög-
uim. Þessu fylgdi, að hann var mað-
ur sátitfús, er úti voru deiiur um
ágneiningsefni, og enn var eimn
leðlisþáttur hans brjóstgæði, sern
iítiim.agnar nutu, böm og um-
ikomuiaust fólk. Vilihjálmur Einars
son smækkaði sig aldrei með því
að ráðast á þann garðinn, sem hon-
um sýndist lágur og iítt til varn-
a;r faB'linn.
Framan af ævi hneigðist Vil-
hjáiinur til drykkju og þótti ekki
sj'ást fyrir ef geð hans brúínaði,
þegar ölið va.r á könnunni. Herma
sögur, að þá haifi ekki verið dælt
að standa í vegi fyrir honum. En
nokfcru áður en hann fluttist að
Bafcka hafði hann sagt slitið vin-
fengi sínu við flöskuna og gerzt
frábitinn áfengum drykkjum.
Kom þá æ betur í ljós, hvíiíkur
manntaksmaður hann var. Studd-
uir þreki og hæglátri festu konu
sinnar, sem sjaldan eða aldrei brá
jafnlyndi sínu og svignaði hvorki
né æðraði'St, þótt stormar færu í
bili um hugarlendur bónda henn-
ar, hófst hann til vaxandi álits í
héraði og naut trausts og trúnað-
ar sveitunga sinna, sem vissu hann
öllum mönnum óbrigðmálgari og
óhvifcúli, hvort sem byrlega blés
eða gegn veðri var að sækja. Gerð-
ist hann umsvifamikill athafna-
hóndi, er hann var kominn á góða
jörð, lagði ótrauður á nýjar braut-
ir og horfði ekki í kostnað við
það, sem honum sýndist til þrifa.
Var heimilið löngum mannimargt,
svo sem hæfði umsvif.aþörf hús-
bóndans, vinnuhjú allmörg og
kaupafó'lfc á sumrum. Varð þeim
hjónum vel til hjúa, því að glað-
værð og tiibreytni ýmisleg fylgdi
einurð og athafnasemi, og leysti
Villhjálmur sum þeirra, er lengi
voru hjá honuim, út með gjöfuim.
seim um munaði, þegar þau hófu
Sjálifjóúskap. Kom þar fram einn
þáttur öriyndis hans: Höfðings-
l'undin.
XXXIV
Seint á suimri hið fyrsta ár, sem
Vilhjáimur bjó á Bafcka, spurðist
það bæja á milli í Svairfaðardal,
að Jóhaun beni væri kominn þang-
að í sveitinia. Fylgdd það þeirri
fregn, að hann hefði komið vest-
an yfir Heljardalshieiði með klyfj-
ar allmiklar, etoki dauður úr öll-
um æðum, þótt aldraður væri og
göngumóðuir. Þó var eins og hann
þættist hvíldarþurfi eftir fjall-
ferðina, því að ha-nn var enn hið
fremra í dalnum, sat siundum um
kyrrt á bæjum, en hafði dagleiðir
skammar, er h.ann færði sig urn
set.
Svo var það dag einn síðla í
kyrru veðri, er ský byrgðu himin
og koinið undir haust, að börnin
á Bakka sáu m.ann koma sunnan
roiðgöturnar frá Steindyrum. Sá
var í hvitwm klæðum eins og engl-
arnir, en mieári vaxtar en þau í-
mynduð'U sér þá, hafði stóran hatt
á höfði og bar pjönkiur í bak og
fyrir. Hin eldri gátu sér fljótlega
til um það, hver maðurinn væri:
Svo höfðu þau heyrt Jóhann bera
lýst.
Komumanni skilaði sæmilega á-
fram, og brátt gekk h.ann í hlað
á Bafcfca — miikiil maður og öld-
urmaninlie'gur með brimhvítt skegg
og litvana hárkraga í sniepium n,ið-
ur undan hattimum, samt hinn
vörpulegast; að sjá, þótt farinn
væri h,ann að lotnast, þrekinn og
nokkuð hoid'ugur og allvel farinin
í andiáti. HeJdur var hann Mla
skæddur, og englafclæðin hvítu
voru reyndar ljóslieit vaðmálsnær-
f'öt, taiisvert sJ-iitin og velkt, skyrtan
opin niður úr og skein í kafloðna
bringu. Meðferðis hafði hann þó
vaxfcápu og heimpu heldur slæma
Þetta var fálátur gestur. Þó að
ungviðið ætlaði að heilsa honum
með handabandi, svo sem lands
venja var og sjálfsögð kurt-
eisd, lét hann sem hann sæi það
ekfci. í þess stað spurði hann eftir
húsibóndanum. En hann var þá
efcki heima. Svo hittist á, að hann
hafði farið inn á Akureyri, og það-
an var hans eigi von heim aftux
fyrr en að nokkrum döguim liðn-
um. Ilíá a-f því geta sér þess til,
að þetta híufi verið í kring um 10.
septembe:. Þann dag fóru fram
þin'gkosningiair i héraðinu, en Vil-
hjálmur áhugamaður um stjórn-
mál og svo mikill vinur Klemens-
ar Jónssonar, sem lengi hafði ver-
ið sýsluimaður héraðsins og annar
þingmainna þess fram undir þetta,
að hann lét börn heita í höfuð
þeim hjónum, Klemensi og Þor-
björgu Stefánisdóttur.
Koimumaðuir varð að láta sér
lynda að bera erindi sitt Upp við
Kristímu húsfreyju. Eins og vænta
mátti var hann kominn að Bakka
til þess að biðjast þar gistingar,
og þegar Kristín kvað honum
heimilt næturskjóldð, gekk hann
orðalaust í bæinn, þrautvanur að
þræða göng, sem honum voru ó-
kunm.
Svo hagaði til á Bafcka, að þar
voru bæjariiús görnul, og þó all-
góð, og var hið fremra baðstofa til
Horfí inn sveitina. Stóilinn á miöri mynd og mynni Skíðadals til vinstri, en Svarf-
aðardalur til hægri.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
349