Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Blaðsíða 8

Hemingway sem blaðamaður
Frægð Hemingways sem rithöfundar lét mörgum gleymast hversu
snjall blaðamaðnr hann var. Tuttugu og tveggja ára fór hann að skrífa
fyrír blaðið „Toronto Stur“ og síðan birtust greinar eftir hann víð og
við : ýmsum blöðnm til dauðadags.
Sumir segja, að „harðsoðni" stiilinn, §em hann varð frægur fyrir
og þykir minna á íslend<ngasögur. séu einmitt áhrif frá ritun frétta-
skeyta úr fjarlægum löndum, þar sem hvert orð kostaði peninga og
var því vandlega íhugað eirts og stafirnir á kálfskinnunum forðum.
Við birtum kafia, sem gæti með lítlum breytingum verið úr einhverri
skáMsagna hans, en er írétíagrein frá Adríanópel, birt 14. nóvember
1922 1 „Toronto Star“.
I þægilegri lest á lleið burtu firá
þrakverska fióttaman n,astraumin-
tim er skelfingarnar famiar að
verða órauraverulegar. Það eæ það
góða við mininingar.
Ég er liLiinn að lýsa þessum
flóttamainnaistiraumi frá Adríanóp-
el. Það er engum til góðs að end-
urtaka það. Straiumurinn heidur
áfram. Það er aiveg sama, hvað
þetta bréf veirðuir ilengi á Mðinrn
til'Torontó, þegar þið lesið það í
„The Star“, getið þið verið visis
um að þessi sama áhugnamlega
hægfara ganga fóliks, sem rekið
hiefur verið á f'lótta frá heimilum
sánum, liðast ósiitið eftár auríblaut-
um veginum til Makedóníu. Tvö
hundruð og fimmitíu þúsund
mianms em lemigi að ganga hjá.
Sjáilf Adriíamópel er leiðinlegur
sitaður. Ég steig út úr lestinmi um
ellefuileytið að kvöldi. Á skiítugri
járnlbmautarstöðimmi ægði saman
hermön.n,um, farangrd, rúmstæð-
utm, rúmfötum, saumavélum, ung-
bömum, brotnum fiutningskerr-
um, ait niðurrignt og forugt.
Steinoillíulampar vörpuðu glætu á
kraðakið. Stöðvarstjórinn sagðist
hafa sent fimmtiu og sjö vagna,
fulla af hermönnum á undanhaldi,
til. Vestur-Þrakíu þennan dag. All-
ar sÉmalímur voru slitnar. Það
komu fleiri og fleiri hermenn, og
það var engin leið að senda þá
burt.
Eini staðurinn í bænum, sagði
stöðvarstjórinn, þar sem ferðamað
ur gæti gist, var hjá maddömu
Maríu. Hermaður fylgdi mér þang
að niður dimmar hliðargötur. Við
ösluðum yfir forarpolia og krækt-
um fyrir aðra, sem voru of djúp-
ir tál að vaða þá. Það var ekkert
ijós hjá maddömu Maríu.
Ég barði fast á dyrnav og ber-
fættur Frafcki á nærbuxum lauk
upp. Hann hafði ekkert herbergi,
em ég gæti sofið á gólfinu, ef ég
heifði sjálfur teppi. Þetta leit illa
út.
Þá renndi bíll upp að húsinu og
tveir kvikmyndatökumenn, ásamt
bílstjória, komu inn. Þeir voru með
Iþrvjá bedda og buðu mér að íáta
teppin mín á einm. Bílstjórinn svaf
í bfflmum. Við lögðumsit allir á
beddana og hávaxmari kvi'k-
mymdatökumaðurinin, sem var kail
aður Stubbur, sagði mér, að ferð
þeirra frá Rodostó við Marmara-
hafið faefði verið ægiieg.
„Við náðuim asskoti góðum
myndum í dag af þorpi, sem var
að brenna.“ Stubbur tosaði af sér
öðru stógvélmu. „Skemmtileg sjóm
— þoirp að brenna. Eins og spark
í mauraþúfu." Stubbur tosaði af
sér hinu stógvéiinu.11 Ef maður
tekur myndirnar frá tveimur eða
þremur mismunamdi stöðum, þá
litur það út ein'S og brumi í s'tór-
borg. Ég er alveg uppgefinn. Þetta
flóttamiannavesen er fjandakoirnið
ekki sem verst. Maður sér margt
ijótt í þessu Iandi.“
Tveiní mínúbum seinna hraut
hamin hástöfum.
Ég vaknaði um eittleytið með
skjálftabroll vegna ma'laríunnar,
sem ég hafði fengið í Konistantór.-
ópel, drap mýfiugurnar, sem voru
of saddar ti að hreyfa sig af and-
litónu á mér, beið unz hroiurinn
fór úr mér, fékk mér stóran
344
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ