Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Blaðsíða 14

hllðar við gönglín og rekkjur með
veggjum fram eins og títt var, en
innar af henni afþiljað hjónahús.
Þegar Jóhann kom í baðstofuna,
hvarflað hann augum með veggj-
um eins og siðuir hans var og
spurði síðan, hvar hann mætti hvíl-
ast. Krisfin vísaði honum á rúm
það, sem rtæst var dyrum að aust-
an verðu. Þá fyrst tók hann af
sér byrði sína, lagði pinkiana
snyrtilega til fóta í rúmið breiddi
vaxkápuna yfir þá og hallaði sér
síðan út áf.
Með svípuðum hætti hafði hann
á margan koddann lagzt um dag-
ana, þessi landskunni útigöngu-
jálkur, ::err áratug eftir áratug
hafðj verið á vonlausum fiótta und
an þeim kynjumí, sem bjuggu hon-
um í brjósti og fvlgdu honum eins
og skugginn hvert fótmál er hann
steig. En sem hærur hans snertu
brekánið í hornrúminu þarna í
Bakkabaðstofu, var þessum örlaga-
flótta alt í einu lokið. Pjönkur
bans lágu eftir þetta litt hrevfðar
undir vaxkápunni við fótagaflinn,
og sjálfur svaf hann allar þær
nætur, er hann átti ólifað í þvi
rúmi, þar sem hann hvíldj nú lú-
in bein sín. Hann var kominn í
höfn og hafði varpað akkerum. —
Það var happ, að Soffíurnar tvær,
sem fyrir skemmstu höfðu átt
heima á þessum bæ, voru báðar á
burt.
XXXV
Jóhann hafði alls ekki farið aust-
ur yfir Heljardaisheiði með það í
huga að leita athvarfs á Rakka.
Förinni var heitið tii Akurevrar,
þar sem hann ætlaði að fá grasa-
lækninigarit sitt prentað, og á !eið-
inni þangað hafði hann hugsað sér
að gera tvennt i einu — vinna líkn
arverk og sanna ágæti kenninga
sinna. Oddur prentsmiðjustjóri
átti ekkj að renn.a blint í sjóinn,
þegar hann tæki handritið til út-
gáfu.
Maður sá, sem Jóhann ætlaði að
lækna með græðismyrslum sínum,
var haldinn holdSveiki — smá-
bóndi á miðjum aldri, Gunnlaugur
Jónsson að nafni, og hafði til á-
búðar grasbýli í landj Böggvisstaöa
skamimt ofan við Dalvík, svonefnt
Böggyisistaðagerði. En margt ræðst
á annan veg en til er stofnað, og
græðarinn komst aldrei svo langt
niður í dalinn, að-hann næðj fundi
sjúklngsins. Honum hvarf allur
ferðaihngur, þegat hann var kom-
inn í skjól’ið á Bakka, endia sum-
arið úti og allra Veðra von. Brátt
fór að sletta gráu í Stólinn. Þar
við bættist, að nú tótou huldar
vættir að hlutast til um málefni
hanis. Vitraðist honuim eða baæ í
dnauma, að hann væri í góðra
mann,a húsum, studdur heilluim,
sem sjaldan höfðu slegizt í för
með honum í hálfa öld og þaðan
af síður verið honum innan hand-
ar til langframa.
Ekki var fátítt, að Jóhann væri
um kyrrt á bæjum i nokkra daga,
án þess að hafa orð um. Svo virð-
ist sem hann hafi einnig haft þann
hátt á að þessu sinni, og var ekki
um fengizt. í rauninni var hann
að sækja í sig veðrið til þess að
koma því íram, er honum var hug-
leikið. Sjálfur viss; hann mætavel,
að hann var ekki aufúsugestur á
bæjum, þegar til lengdar lét. Hann
hrapaði því ekki að neinu, enda
sízt af öllu flasgefinn.
Fyrstu dagana lét hann á því
brydda, hvað erindi hann ætti í
byggðir Eyjafjarðar, en hafði þó
ekfci um það mörg orð. En þar
kom, að harn tók að vekja máls
á veturvist 4- Bakka. Lézt hann
sjálfu.r gjalda mundu það, sem sér
yrði í té látið og ekki sækja und-
ir högg hjá Kirkjulhvammshreppi,
þvi að hann ætti peninga í vörzl-
um Karls verzlunarstjóra Bernd-
seus á Hólanesj á Skagaströnd, og
þar að auki myndu synir sínir í
Vesturheimi lieggja sér nokkurt
lið, ef allt um þryti hérlendis. Gat
hann þá og draums síns eða vitr-
unar og kvaðst hafa það ráð þeg-
ið af ármanni sinum, að meðtaka
afflt með hógværð og þakklæti, er
honum yrði vel gert á Bakka. Fer
varLa milli mála, að hér hefúr gætt
nokkurra hygginda í málflutningi
Jóhanns, þótt manna sizt væri
hann við i;ænskubrögð orðaður, og
hefur honum sýnzt sér líklegt til
framdráttar að skírskota til þess.
að dularverur óræðra heima iétu
sig mál hans nokkru varða, auik
þess sem í ráðleggingunni bryddi
á fyrirheiti um viðhlítandi hátt-
semi. Þó »r rakalaust að leiða sér
í hug, að þessi saga hafi verið
skrök Jóhanns, svo orðvar sem
ha-nn var, enda mátti honum vel
sitthvað slí'kt í drauma bera, er
hann velti þvi þráfaidlega fyrir
sér um daga, hversu hann átti að
hiaga orðum sínum við Vilhjálm,
er hann beiddist vetursetunnar.
Þad var flestra háttur að ýta
Jóhanni bnrt með hægð, þegar set-
ur harns þóttu orðið len.gri en góðu
hófi gengdi. Fæstir vldu sltja
uppi meö hann. Mikið þurfti við
hann að steilla, og éngin bæjar-
prýði var að honum né heldur var
þess að vænta, að hann hefði uppi
njeins konar skemmtan, er gæti
orðið _ til dægradvalar. En VI-
hj'álmu.r á Bakkia var óiíkur öðr-
um mönnum. Hann gat ekki feng-
ið sig til þess að hrekja gest''sinn
á brott og lét honum heimila vist-
inia. Var þó stórum hópi að þjóna
á Bakfea, þar sem voru sex börn
þeirra hjóna, og Kristín húsfreyja
þunguð. Þr-gar séra Kristján Eld-
jám á Tjörn ko’m a‘ð húsvitja, var
sú nærgætni höfð að nefna bera
manninn vetrarmann Bakkabónda.
Húsfreyju var aftur á móti tam-
ast að kalla þennan nýja heimilis-
mann vegfarandann þreytta.
Hvort tveggja kann að lýsa nokk-
uð lyndiseinkenn.um þeirra, ‘ sem
hiut áttu að máli.
Ekki þarf að gera þvi skóna, að
ViÍhjáHmur hafi gengizt fyrir því
meðlagi, sem Jóhann hét. og jafn-
vei vísast, að hann hafi æfclað það
óra eina, er hann sagði um pen-
ingaeign sína í vörslum verzlunar-
stjórans á Hólanesi. Þó reyndist
það satt, 3Ö hann átti þar dálítið
af peningum, hvernig s&m þeir
hafa enzt til meðlags, og eitthvað
munu synir hans haf'a látið af
hendi rakna, þótt menn væru fé-
litlir og ættu fremur erfitt upp-
dráttar. En varla haf.a þeir peniin.g-
ar, sem til Vilhjálms runn-u úr
þessum áttum, verið annað en lít-
I hugnun, ef þeir hafa þá ekki
gengið að einlhverju leyti til Jó-
hanns sjálfs.
Hann átfci eftir að dveljast ien.g.i
á bæ Viilihjálims. Hann lét sér nægja
að senda holdsvei.ka manninum í
Böggvisstaðagerði, Gunnilaugi í
Kofa, eins og hann var oft nefnd-
ur í heimasveit sinni, sfcrifleg
læfenisráð. Og þó að sól tæki að
verma dali, ísar gropnuðu og
hjarn tæki að Slafeua á heiðum og
fj.allvegum, sat beri maðurinn sem
fastast, þar sem hann var kominn.
Hann var tefeinn að festa rætur á
Bafeka.
XXXVI
Jóhann virtist una hag sánum
vel á Bakka, enda fékk hann átölu-
laust að pylgja þeim siðum, sem
honum voru tamir. Húsfreyjan bar
350
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ