Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Blaðsíða 7

Mti'ð annað fyrir mig að gera en
sálast úr huingri. Hjá dr. Mixa var
ég i ein fáimm ár, og síðan hjá
Urbancic, sem kom hingað í skipt-
um við Mixa, í eitt eða tvö ár.
Þessir menm voru mér mikil upp-
örvun, og undir þeirra handieiðslu
samdi ég {imislegt. Til dæmis svít-
urna Á krossgötuim, hljómsveitar-
venk, sem ar að sumu leyti einna
nýstárlegast allra minna verka.
Hún er, eins og allt sem ég geri,
saimdn fynr það fóik, sem ég hafði
í kring um mig. Þá vantaði auð-
vitað mörg hljóðfæri í hljómsveit-
ána okfcar, og auðvitað efcfci ann-
að að gera en taka tillit til þass.
Seinna hef ég svo bætt inn hljóð-
færum, eftir því sem hljóðfæra-
leikurum hefur fjölgað hér, og
verkið þar með fengið fastari svip
og stærra snið. En maður verður
alltaf að laga sig eftir aðstæðum,
(það er þýðingaxmikið boðorð, ekki
síður fyrir músíkanta en aðra.
„Og nú ertu búinn að semja
þína fyrstu stóru sinfóníu, hef ég
frétt.
„Já, og hún verður meira að
segja flutt núna í vikunni. Bodaihn
Wodizsco ætlar að stjórna henni í
Háskóiabíó á fimmtudaginn kem-
ur. Hún er ailt öðruvísi en t.d.
svítan ,,Á krossigö'thm“, mifclu
kiassiskari í formi og anda. Samt
er þar um að ræða þjóðlegt ívaf,
ef svo mætti segja, þjóðlögin og
þjóðlífið hefur alltaf staðið mér
nærri hijarta. Annars er sinfónían,
eins og þú bannski hefur frétt,
tileinkuð Esjunni. Esjan er nefni-
lega fjallið mitt. í sambandi við
hana á ég, sem fæddur Reykvík-
ingur svo margar fallegar og góð-
ar miinmingar. Og minningarnar
sækja á mann, þegar árin líða, þú
kemst að því, seinma.
Já, það er langur vegur geng-
inn, upp að þessari sinfóníu. Ég
man, að einihvern tírna á árunum
milli þrjátíu og fjörutíu, var ég
að hugsa um þetta. Og ég sagði
við sjálfan mig: Nei, Karl, þetta
er ekki til neims. Þú átt ekki eftir
•að litfia það að hér verði sinfóníu-
'Mjóimsveit. Þú átt kanmsiki eftir að
sjá Þjóðleikhúsið starfa, í hárri
elili, ef þú l'ifir. En sinfóníuhljóm-
sveit, nei, það verður ekki um
þína daga. Nú er þetta ailt kom-
ið, sinfóníur, óperur og margt, svo
rnargt, orðið að dásamlegum veru-
leika hér í Reykjavíkinni. Svo
halda menn að kraftaverkin séu
bara eitthvert forna'ldarfyrir-
brigði! Nei, þau eru að ske, hér
og nú, og hafa verið alla tíð frá
því ég man eftir. Það eru áreiðan-
lega bjartir dagar framundan, í
músík éins og öðru. Við skulum
aðeins efcki ofmetnast, og ekki
taka neinu sem sjálfsögðum hlut,
því alt á þetta sér langan aðdrag-
anda þrotiauss starfs. Þau fræ-
korn, sem frumkvöðlar lúðrasveit-
anna sáðu l grýtta mold, hafa bor-
ið blóm, og þau blóm eiga enn
efitir að sá út frá sér.
Elita mynd, sem til er af Lúðrasvelt Reykjavíkur, tekln rétt eftir að hún varð tH árlð 1922. Þarna á tjarnarbakkanum
standa frá vinstrl: Eiríkur Magnússon, Oddgeir 'Hjartarson, Elnar Jónsson, Haraldur Ólafsson, Sigurður Hjörlelfsson, Gísli
Guðmundsson, Guðmundur Guðiónsson, Stefán Guðnason, Óskar Jónsson, Tómas Albertsson, Krlstmundur Guðmundsson,
Ottó Bötcher stjórnandl, Guðmundur Guðmundsson, Gísll Ólafsson, Björn Björnsson, Viktor ?son, Þorstelnn Halldórsson,
Óskar Gíslason, Karl O. Runólfsson, Auðbjörn ?son, Eggert Jóhannesson, Sveinbjörn Stefánsson, Bjarni Böðvarsson, Björn
Jónsson, Pétur Helgason, Torfl Sigmundsson, Fyrír aftan standa Kristjón Daðason og Vilhelm Stefánsson.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
343