Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Blaðsíða 19

aðra. Fann hann þeim öllum önn-
iir heiti, og rngibjörgu tók hann
fljótt að kalla litlu ráðskonuna eða
bústýruna síina. Kom þar oft tali
hans, að einhvern tíma myndi
hann reisa bú, og rnátti skilja,, að
hann þótti gott til þess að hugsa,
að liifila ráðskonan hefði þar stjórn
innan sfiokks.
Matngra bragða leitaði hann til
þess að hæna Ingibjörgu að sér.
Meðal annairs lét hann kaupa letk
föng, sem hann haíði síðan fyrir
ofan sig í rúminu, svo að hún
sæfeti fremux til hans, og var fyrir-
boðið að fara með þau niður á
gólf, því að borin von, að hún
tyMi þá stundinni lengur í nám-
unda við hann. Þegar honum tókst
að laða hana að leikföngunum,
flenigu eldri systurnar að sfianda
við stokkinn og horf aá. Það varð
þó eftirlætisleikur þeirra, er bæði
voru í baðstofu og enginn fullorð-
inn nærstaddur til þess að amast
við ærslum, að Ingibjörg fór upp
á borð, er stóð við höfðalagið á
inu, og sfiéypti sér kolhnís yfir
Jóhann. Var þá breitt brosið á and-
liti hans og hjartanlegur hl'átur-
- inn, sem klunkaði niðri í honum.
Flest var Ingibjörgu heimilt og
raunar fátt sem henni datt í hug
að gera í nánd við Jóhann, er
ekki var beinlínis effiirsóknar-
vert. Hann amaðjst aldrei við á
troðningi, ef hún átti í hluit. Stund-
um tók hún sig til og greiddi hon-
um. Einihverju sinni, er hún þótt-
ist hafa détfiað vel hár hans og
skegg, varð henni að orði, er hún
virti fyrir sér handverk sín:
„Nú erfiu faiegur, Jóhann“
Pátt eða ekkert hefði getað glafit
. hann meira en þessi orð barnsins.
Geislandi bros færðist um allt and-
lit hans. Og svo viknaði hann í
næstu andrá og fyilfiust augun tár-
um.
En skuggar fylgdu ást hans á
telpunni. Sá, sem elskar heitt, er
oft áhyggjuifullur og kvíðinn, og
Jóhann var ekki laus við afbrýði-
semi. Honum gat þyngt, ef aðrir
létu dáfit að Ingibjörgu, og því fór
fjarri, að hann vifdi láta hvern sem
var hossa henni á hné sér. Og að
sjálfsögðu mátti enginn ganga á
hennar hlut eða bera hana ofur-
liði. Var honum ekki ætíð alls kost-
ar rótt, er bræður hennar göntuð-
ust við hana, enda bryddi stund-
um á því, að honum var um og ó,
þagar bræður voru annars vegar.
Hefur það vafalaust átt rót sína að
1
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
rekja til löngu liðinna tíma, er
hann áfiti í höggi við bræður Guð-
finnu, konu sinnar, heima á Vig-
dísarstöðum.
En aðeins einu sinni þótti hon-
um skörin færast svo upp í bekk-
inn, að hann missti taumhald á
skapsmunum sínum. Viihjálmur
og Kristín höfðu farið að heiman
þann dag, og systkinin voru að
ráðskast með Ingibjörgu litlu.
Fóru þá bræður hennar með hana
inn í hjónahúsið og lokuðu að sér.
Jóhanni leizt ekki á blikuna, er
hann varð þess áskynja spratt
upp miklum þjósti og lét þung
högg dynja á hurðinni, unz eftir-
læti hans var sleppt úr herkvírmi
Þetta var líka í eina skiptið, sem
hann reiddist svo á Bakka, að hann
léti það berlega uppi.
XL.
Jóhann hafði mörg sporin stigið
og víða komið um dagana. Á Bakka
var hann hverjum mannj heima
kænari og fór sjaldan lengra en
niður að ánni. Þó kom það fyrir
að miinnsta kosti einu sinni, að
hann brygði sór á bæ handan ár,
þar sam bjó fólk, er hann hafði
gist hjá, áður en hann hóf kyrr-
sefiur.
Þannig liðu dagarnir hver af
öðrum og flestir líkir, þar til síðla
vetrar 1906, að honum fór að
verða tíðræddara en áður um bú-
skaparáform sín. Kom það upp
hjá honum, að hann þóttist ekki
mega skjóta því tengur á frest að
fesita sér kot og byrja hokur, mað-
ur hniginn að árum.
Á útmánuðum voru veður hörð,
ög fórust þá fiskiskipin Ingvar og
EmiMa snemrna í aprílmánuði og
fleiri strönduðu, og nokkru eftir
sumarmálin gerði veðragarð mik-
inn með kafsnjó og urðu þá enn
stórfelldir skipskaðar, og margir
bændur misstu fjölda fjár í fönn.
En upp úr þ^su breytti til batn-
aðar og þánaði um allar sveitir.
Með batanum færðist búskapar-
hugur Jóhanns svo í aukana, að
engin bönd héldu honum lengur.
Hann kvaðst með engu móti geta
verið lengur á Bakka, þvi að nú
væri vor komið, svo að hann jTði
að hafa braðan á. Það kom fyrir
ekki, þó að Vilhjálmur reyndi að
telja um fyrir honum og vekti at-
hygli hans á því, að litla ráðskor.-
an væri ekki enn til stórræða fall-
in. En Jóhann horfði ekki einu
sinni í það og kvaðst mundu fá
sér aðra stúlku til heimilisstjórn-
ar fyrst um sinn.
Þetta voru daprir dagar, þó að
langþráð vorið færi sunnan og bláð
ur blær stiyki vangann. Systumar
voru í öngum sínum, og Ingibjörg
litlia, orðin hálfs þriðja árs, botn-
,aði hvorkj upp né niður í þeim
firnum, sem í aðsigi voru. Loks
nann brottfararstundin upp einn
morguninri. Vilhjálmur lagði ak-
tygi á þann hestinn, sem hann átti
veiraldarvanastan, og beitti honum
fyrir sleði því að hann vildi ekki
láta gisfiivin sinn fara með pjönk-
ur sínar á bakinu fyrsta spölinn.
Svo kom Jóhann út, búinn til íerð
ar, og lét farteski sitt á sleðann.
Hann var hljóður og alvarlegur
eins og sá maður, sem æðrulaus
hlýðiir kadi örlaganna. í kringum
hann stóð saknaðarfullt ungviðið
sem vildi ekki sleppa honum En
Jóhanni varð ekki haggað Hann
varð að fara, og bömin urðu að
skilja það.
Svo seig hann úr hlaði með
Grána í taumi og stefndi upp á
f>æi. Sólin skein í heiði og var-
hljóð í öllum áttum, autt á þúf-
um og bölurn, en snjór og krap
í lautum og skomingum.
Það lætui nærri, að tíu til fimm
tán mínútna gamgur sé frá Bakka
upp að Steimdyrum. Þeim Jóhanni
og Grána hefði átt að vera sá spöl-
ur fljótfarinn. En reyndin varð
önnur. Það sást varla, að þeir mjók
uðust áfram, og virtist hæpið, að
Jóhann fengi nokkurt ábýli með
þessu háttalagi.
Börnin á Bakka fylgdust auðvit-
að með ferðalaginu, og þegar s?ð
var, hversu seinfarið Jóhann ætl-
aði að verða út úr landareigninni,
fóru tvær litlu systranna Solveig
og Heliga, önnur sjö ára, en hin
fjögurra ára, að bera saman ráð
sín: Kannski var teningunum ekki
enn kastað. Og nú drifu þær sig
af stað á eftir Jóhánni með Ingi-
björgu á milli sín þeirra erinda að
tefla henni i síðasta sinn gegn kalli
örlaganna.
Þessi för bar ekki árangur. Jó-
hann sat við sinn keip, hvers sem
í var Jeitað, og við Steindyralæk-
inn sneru telpurnar við, úrkula
vonar um viðhlítandi málalok.
Það voru þöglar og sorgmæddar
systur, sem leiddust heim túnið á
Bakka með vota kinn, og aldrei
fyrr hafði þeim fundizt veröldin
jafntómleg og þennan bjarta vor
dag.
355