Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Blaðsíða 18

ið snerta nema sjáMu heyinu.
Mátti sjá af handtökum hans og
idnnullagi, að hann kunni ágætlega
til þessara verka og vildi í hví-
vetna gæta þess, að allt færl sern
snoturlegast Brumbrístinda setti
hann líka í hrífu í eitt skipti. At-
vikaðiist það svo, að Kristín hús-
freyja var að hjálpa til við saman-
tekt á túni, en sá þá, að tinda vant-
aði í hrífuna. Vék hún sér að Jó-
hanni og spurði hann, hvort hann
vildi ekfci gera sér þann greiða að
tinda fyrir sig hrífuna. Svo brá
við, að hann tók þvi Mklega, og
fókk hún honuim þá vasahníf til
þess að kljúfa með brúnspóninn
og télgja tindiana. Verkið teysti
hann vel af höndum, en sennitega
hefur þessi óvenjulega beiðni feng-
ið nokkiuð á hann, því að honum
láðist, grandvörustum manna, að
skila húsmóður sinni hnífnum, og
fannst hann í fórum hans löngu
síðar að honum látnum.
Þegar hann var ekki á rjátM, sat
'hann löngum flötum beinum uppi
í rúmi með opna vaðmáisskyrtuna
flakandi frá sér og mæltist þar
einn við, raulaði erindi lágum
rómi eða horfði í gaupnir sér.
Langtíðast var þó, að hann hefði
hendur undir lærum sér, léti höf-
uð síga á loðna bringu og vaggaði
sér til hliðanna, og fóru oft
skjáMtakippir um líkamann öðru
hvoru. Mjnmti hann þá mest á
Ibross, sem hamar sig í illviðri.
Við og við leysti hann upp
pinMa sína, gluggaði í skræður,
er hann átti þar, tók ritföng upp
úr sikjóðum sínum og bögglum og
Ihóf skriftir á hné sér. Vitasíkiuld
fékk enginn að sjá, hvað hann
síkrMaði, en greina mátti tilsýndar,
að skrift hans var áferðarfalieg, og
svo var hönd gamalmennisins
styrk og sjónin góð, að hann gat
skrifað Mnurétt á breiðar, óstrik-
aðar arkir. Btek átti hann enn til
skiptanna og pennastengur með
ýmsum liitum, enda lét hann iðu-
itega kaupa ritföng handa sér og
lagði sjálfur til peningana.
Stöku sinmum skrifaði hann son-
um sinum, og af þeim og fjöl-
síkyldu Gisla átti hann myndir,
sem hann skoðaði stundum sér til
hugarhægðar.
Það var eitt, er hann bafði sér
tii dundurs, að hann safnaði stein-
um. Á eyrunum við Svarfaðar-
dalsá eru kynstur af mislitum
steinum, og hvarflaði hann þang-
að oft í steinaleit. Gerði hann sér
N
eða lét sauma handa sér litla poka,
og í þá flokkaði hann steinana eft-
ir sínum reglum. Steinasafn-
ið geymdi hann í rúmi sínu eins
og annað, sem hann átti, því að
aiiLt skyldi það vera í sedlingarf æri
og ekki neinni hættu ofurselt.
Hugleiknari voru homum þó
grösin en sfceinarnir, svo sem Mk-
tegt var um grasalækei. Þekkti
hann miMnm fjölda jurta og grasa,
auk þess sem hann vissi um eigin-
leika þeirra oig græðimegn, og var
eMci óf ús að miðla öðrum af þeklk-
ingu sinni, þegar bærilliega lá á
honum. Sem jafnan áður viðaði
haen að sér hedlmæmum jurtum á
sumrin, og gerði húsfneyjan stund-
•um af þeim smyrsl og seyði að
beiðni hans og forsögn.
Enn var hamn við það beygarðs-
hornið að láta prenta grasalækn-
ingarit sitt, þótt Aikureyrarferðin
hefði farizt fyrir, og ræddi oft um
það, þegar sá gállinn var á hon-
uim. Þegar Viihjálmur fann, hve
honum var þetta hugstæít, vakti
ihann máls á því við Odd Björnis-
son, að karl myndi eiga í fórum
sdnum allmargt, er hann sjálíur
hefði skrifað og vildi jafnvel láta
'gefa út. Varð það úr, að Oddur
gerði sér ferð út að Bakka til þess
að bitiba Jóhann að miáli, lfktega
sumarið 1905.
Sú för bar þó Mtrnn áramgur.
Þegar til kasfcanna kom, reyndlisx
Jóhann ektoert tiliátssamur við
væmtahtegan úfcgefanda sinn. Hann
dró handritið að visu upp úr pússi
sínu og leyfði Oddi að renma aug-
um yfir síðumar og lesa kafla og
kafla jafnótt og hann sjálfur ftetti
En ætlaði Oddur að hafa hönd á
þvf, fcárnaði gamanið: Höfundur
inn vék sér undan með handrit
sifct, þungur á brún og byrstur í
bragði. Það samrýmdist ekki siða-
reglum hans, að aðvífandi menn
rísluðu eftirlitslítið í blöðum hans.
Engu tauti varð við gamla mann-
inn komið, og Oddur sneri bón-
leiður til búðar.
XXXIX.
Jóhann lagði auðvitað mikla virð
imgu á þau Vilhjálm bg Kristinu
— húsbóndann og konuna. En
elsku hans hlaut yngsta dóttirin,
Ingibjörg. Hún varð honum sjö
hlutum fegurri en sólin.
Ingibjörg var ómálga barn, er
hann kom fyrst að Bafcka, tæp-
tega ársgömul. Þess varð fljótt
vart, að honum varð starsýnt á
hama, þar sem hún skireið á góMi
eða vafraði með stokkunum, og
eyra hans var þegar næmt, ef eiitt-
hvað fcrimti í henni í vöggunni
inni í þjónahúsinu. Brátt mátti
hann helzt ekki af henni sjá. í
djúpi hugans bjó gömul minning
um lítinn dreng, sem hann hafði
eitt sinn lagt á miMa elsku, en
etoki féngið að veita ástúð nema
skamma hríð, því að hann var
„itættur frá honiurn eins og allt
•annað“. Nú varð þessi litla hnjálka
á vegi hans, og hún varð honum
ímynd alls, sem unað mátti veita.
Hanm byrjaði undir eins að kjá
framan í hana, og ekki hafði hann
tengi verið á Bakka, er hanm fór
þess fyrst á leit, að barnið væri
Hátið sig'na mat harns, áður en hann
neybti hans. Það var látið efitir hon
um eims og annað, og upp frá
þeirri stundu varð það föst venja,
sem aldrei mátti víkja frá, að
Ingibjöng blessaði matinn — legði
lófa yfir grautarstoálina og snerti
spóninn, dræpi finigri á tojöt og
fisk og krosisaði smjörið. Hann
féfctost etoki til þess að bragða nokk
urn munnbita fyrr en að þessari
blessun aflokinni og hefði vafa-
laust fremur svélt sig í hel en
meyta þess, sem Ingibjörg hafði
efcki signt. Á sama hátt varö barn-
ið að hræra við flíkum hans, þeg-
ar haim hafði fataskipti.
Fyrstu mánuðina varð Kristin
að stýra höndum bamsims við
þessa athöfn, og var það ósjaldan,
að hún tófc hana upp úr vöggumni,
jafnvel hálfsofandi, til þess að
siigna mat gamla mannsins. En
brátt lærðist henmi að gera það
sjálfri, er til var ætlazt. Þá fyrst
toom babb í bátinn, er hún eltist
nokkuð og vildi fara að ráða gerð-
um símum. Gat þá brugðizt til
beggja vona, hve fús hún var á
signingaænar og örlát á blessum-
ina, og varð oft að beita löngum
fortölum og miklum eftirgangs-
munum, áður en hún léx sig. Var
þá oft átakanlegt að sjá svipbrigði
gamla manmsins, er von og upp-
gjöf toguðust á, eftir því hveraig
horfði um framgang signingarinin-
ar. Gerðist þetta stímabrak venju
frernur langvinnt, var sem andlit
hans myrkvaðist af mæðu og um-
komúLeysi En þegar björninn var
ilotos unninn, sópuðust allir skugg-
ar burt, og ásjóna hans ljómaði
af gleði.
Auðvitað nefmdi hann étoki börn
in á Bakka með nafni fremur en
354
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ