Tíminn Sunnudagsblað - 11.08.1968, Blaðsíða 10

I
yfir sama tíma. — Lína var að
eðlisfari barngóð, enda þráði hún
að eignast barn, svo sem fleiri
kynsystur hennar. En það þafði
ekki . . . ia, við vitum nú þegar,
að það haf&i ekki lánazt. Það sem
hún nú hafði tekið að' sér það
hlutverk að annast hin þrjú ungu
systurbörn sín, gekk hún upp i
þvi og innti það af höndum af
mikilli altíð. Börnin urðu fljótlega
hænd _ að henni. Telpurnar tvær
hétu Ása og Signý en drengurinn
Helgi. Iiatin kallaði hún stundum
Hel'gu, enda sagði _hún þeim oft
ævintýrið um Ásu, Signýju
og Helgu. Og drengurinn fyrir-
gaf henni það. Harm þarfnaðist
mjög umönnunar hennar og ástúð-
ar.
Faðir birnanna var einyrki og
því önnmn kafinn myhkranna á
milli — hinn mesti dugnaðar- og
sótmamaður, sem ekki mátti vamm
sitt vita.
Og svo ieið sumartíminn hröð-
um skrefum við margvíslegar ann-
ir á hinum afskekkta bóndabæ.
Forsjónin hagaði því svo til, að
systir Línu, hin eiginlega móðir
barnanna, náði fuliri heilsu
og kom heim eftir um það bil
tveggja og hálfs mánaðar fjarveru.
Ekki löngu seinna hvarf Lína svo
heim til bónda síns, enda búin vel
að gera. Hún hóf nú aftur störf
í bankanum þar sem fyrr var frá
horfið.
En hún starfaði þar ekki marga
mánuði að sinni. Nei, það kom
nefnilega á daginn áðuj en langt
um leið, að hún fór ekki lengur
kona einsömul. Og sjö mánuðum
eftir heimkomuna ól hún son, ,eina
bamið, sem hún hefur eignazt til
þessa, og eina barnið sem líkur
eru á, að hún muni nokkru sinni
eignast.
Nú ætti að sjálfsögðu ekki að
vera annað en gott um það að
segja, þar sem hjónin fengu loks-
ins langþráða ósk sína uppfyllta
um að eignast barn.
En — en —. Það fólk, sem
kunnugt var málum vi-ssi, að Þor-
valdur hafði ekki heimsótt konu
sína í sveitina þessa um það bil
þrjá mánuði, sem hún dvaldi þar,
né heldur uafði hún hreyft sig það-
an af heimili, að minnsta kosti
ekki farið áð hitta bónda sinn. Og
sjö mánuðum eftir að hún kem-
ur heim elur hún fullburða barn.
Og hvernig mátti koma því heim
og samatt með líffræðíleg lögmál
í huga, að þau hjón ættu þetta
barn, það er að segja bæði,
Einn var sá félagsskapur, sem
Lína var félagi i og hafði verið
um nokkurra ára skeið. Það var
saumakiúbbur, hinn merkasti
saumaklúbbur, og taldi að jafnaðí
sex félaga.
Á fundum þessa klúbbs var
barnsfæðingin rædd af mi'klum á-
huga og talsverðum fjálgleik. En
Lína hætti að mestu' að taka pátt
í fundum eftir að hún varð móð-
ir. En máiið var sem sagt tekið til
rækilegrar yfirvegunar af þeim
fimrn fólögum, sem eftir voru.
Allir urðu klúbbfélagar tiltölu-
lega fljótt sannfærðir um, að úti-
lokað myndi, að eiginmaður Línu
væri faðir barnsins Ekki sízt eftir
að það sannspurðist, að alvarleg
snurða hefði hlaupið á hjónabands-
þráð þeirra, jafnvel svo, að hann
hefði að mestu eða öllu leyti lagt
niður viðræður við konu sína. Svo
alvarlegt var það.
En hver var þá faðir barnsins?
Tilkoma þess hafði orðið í sveit-
inni, á því var tæplega vafi. En
sveit þessi var í mikilli fjarlægð,
og af því leiddi nauðsyn á upp-
lýsingaöflun frá þessum fjarlæga
stað. Og það tókst með góðum
vrlja.
Það upplýstist, að Iina myndi
vart hafa farið af bæ alla dvöl
sína i svettinni nema í örfá skipti
til næsta nagrannabæjar. Og sam-
kværnt áreiðanlegum heimildum
um karlkyn á þeim bæ var
ekki um aðra að ræða en bóndann,
roskinn rnann, kominn yfir sex-
tugt og yngsta son hans, nýkom-
inn yfir fermingu, þann eina, sem
enn var heima hjá föður sínum.
Þeir feðgar voru afskrifaðir sem
mögulegir valdar að barnsfæðingu
Línu, bóndinn fyrir aldurs sakir
og sonurinn hins vegar fyrir æsku
sakir og óframfærni.
Að þaulrannsökuðu máli virtist
þeim því böndin berast að mági
hennar, Sigmundi bónda Vart um
aðra áð ræða, þótt undarlegt væri.
Þetta var talinn mesti sómamaður.
Samt hlaut það að vera hann.
En þarna að lútandi varð ekki
vit-num við komið, og því ekki á
öðru að byggja en ímyndunarafli
og brjóstviti.
Tvær liklegar skýringar komu
til greina. Önnur var sú, að eitt-
hvert kvöldið, þegar mágurinn
kom síðla heim frá engjaslætti eða
öðru bardúsi, hefði Lína viljað
hlúa sem bezt að honum — ja,
Lina var hugulsöm og góðhjörtuð,
það vissu þær — og af þeirri að-
hlynningu hefði þetta leitt.
Og þó var álit þeirra, að í raun-
inni hefði Lína mátt teljast sóma-
kær kona. Þess vegna væri þetta
furðulegt.
Nema það hefði gerzt með þeim
hætti, að Lína hefði blátt áfram
fengið leyíi systur sinnar til þess að
samrekkja bónda hennar eina nótt,
til þess að . ja, í sérstökum til-
gangi mátti ætla. Eiginlega þótti
þeim sú skýring sennilegri. Hún
var í eðli sínu mjög hrein og bein
hún Lína.
En hver sem rétta skýringin var
og hvernig, s^m þetta hefði að bor-
ið, þá var álit klúbbfélaga, að um
mjög vítavert athæfi væri að ræða
og óverjandi fordæmi. Og ekki
nema eðlilegt, að eiginmaðurinn
tæki sig tii og skildi við hana. Að-
eins einn klúbbfélaga tók svari
hennar afdráttarlaust. Lína hefði
ekki gert annað en útvega sér það,
sem eiginmaðurinn gat ekki látið
henni í té. Og trúlega gert það á
eins prúðan og siðsamlegan hátt
og yfirleitt var hægt í þessu til-
viki. Þær hinar voru nú ekki al-
veg á því að samþykkja þetta sjón-
armið hennar. Öðru nær Um þetta
risu harðar deilur, lá við að klúbb-
urinn splundraðist.
Sem betur fór varð þó eigi svo.
Önnur áhugamál komust á dag-
skrá. Og þegar tímar iiðu fram,
bárust þenn öruggar fréttir um, að
samkomulag þeirra hjóna væri
orðið hið prýðilegasta. Hvorugt
þeirra sæi sólina fvrir drengnum,
sem kallaður var Þorvaldsson, eins
og væri hann hjónabandsbarn.
Þær voru meira að segja i skírnar-
veizlunni og sannfærðust um
þetta.
Og þær góðu fimm konur héldu
áfram lífi í klúbb sinum, þótt
Lína gæti vart talizt félagi lengur.
Það gerði drengurinn.
En tíu ára afmæli klúbbsins
héldu þær hátíðlegt Þá mætti
Lína. Og konurnar fjórar, sem
mest deildu á hana á sínum tíma,
virtust hafa gleymt tilefni for-
dóma sinna. Að minnsta kosti
voru þeir ijarska vingjarnlegar við
við hana. Enda staðreyndin sú,
að hjónaband þeirra Línu og Þor-
valds var með ágætum.
Þannig endar þessi saga einnig
með ágætum, eins og vissulega
væri æsikilegt, að aliar sögur entu.
586
tíminn - sunnudagsblað