Tíminn Sunnudagsblað - 11.08.1968, Blaðsíða 22

Draugar í langferðabifreið
á að heyra þetta um Jón eftir allt,
sem hafði gerzt.
— Hefur hann aldrei sagt yður
neitt um þetta?
— Nei, sagði ég brosandi. —
Það væri ekki likt Jóni að hrósa
sjálfum sér.
— Margar hetjur fá aldrei nein
heiðursmerki fyrir hetjudáðir sín-
ar, sagði ókunni maðurinn. — Þess
vegna hef ég leitað Jón uppi til
þess að flytja honum þakklæti
mitt. Ég veit ekki, á hvern hátt ég
á að þakka nonum
— Nú ætla ég að segja yður
allt um manninn minn og hvernig
stríðið fór með hann. Ef til vill
getið þér gefið hounm sjálfstraust-
ið aftur.
Svo sagði ég Friðrik allan harm-
leikinn um Jón og óviðráðanlega
löngun hans í áfengi.
— Það hlýtur að vera einhver
æðri stjórn á bak við það, að ég
hef ekki gefizt upp við að leita
að Jóni. Ég hef ekki haft neinn
frið fyrir þessari löngun í öll þessi
ár — manns-lífið er þó alltaf nokk-
urs virði, er það ekki? En nú get
ég ef til vill bjargað lífi hans.
— Já, sagði ég, aðeins ef þér
gætuð séð honum fyrir einhverri
vinnu.
— Það get ég einmitt. Mig vant-
ar duglegan mann í fyrirtæki mitt
— ábyrgðarstöðu, sem ég vil láta
hann fá.
Ósjálfrátt rétti ég báðar
hendur í áttina til mannsins.
—Getið þér ekki skroppið út á
hælið og sagt Jórli þetta, svo að
hann vita, að eitthvert verkefni bíð
ur hans, þegar hann kemur heim
aftur.
— Það er einmitt það, sem ég
var að hugsa um.
Koma J'riðriks inn t líf okkar
var inngangur að hamingjusömum
timum fyrir okkur öll.
Það leið samt nokkur tími, þar
tii ég var alveg örugg. Ég man
einkum eftir einu kvöldi. er ég
beið eftir Jóni og vissi ekki, hvað
gæti tafið hann. Við vorum þá ný-
lega flutt inn i nýtt hús og allt
var bjart framundan. Elín hafði
lokið stúdentaprófi og var byrjuð
að Iesa lögfræði, eins og hana hafði
alltaf dreymt um.
Ég varð eins og spýta á stóln
um, þegar ég heyrði hann koma.
En svo sá ég að hann var ódrukk-
inn. Þá gat ég ekki skilið, hvers
vegna ég var svona hrædd
— En elsku Brigitta, sagði
Draugai hafa nokkuð verið á
undanhaldi hin seinustu ár.
Skjannalag rafbiftan, sem flæðir
út í hvert skúmaskot um leið og
stutt er á hnapþ, hefur reynzt
þeim enn skeinuhættari en keyta
úr koppum kerlinga rem áður var
öruggasta vopnið gegn þeim.
Nú benuir ýmisleg+ til þess, að
draugar ^éu farnir að laga sig
eftir breyttum aói'æðum og séu
í hægri stöðugri srkn á hinum
nýja vettvangi. Þið er sérstaklega
eitt af undrum tæknialdarinnar
sem þeir hænast að, og það er bif
reiðin.
Ailir hljóta að SAiija, að Skott-
ur og Mórar, sem oid eftir öld hafa
orðið að fara fótgangandi yfir erf-
iða heiðavegi, oP í misjöfnum
veðrum, kannske margsinnis á
vetri, hlaupið sig sveitt eftir ríð-
andi mönnum, stm þeim bar
3kylda að íylgja og lent í hvers
kyns hrakningum, já, að þessir
veslingar verði fegnir að tylla sér
hann. — Treystirðu mér ekki enn-
þá?
— Jú, auðvitað, sagði ég. — Ég
gat bara ekki skilið, hver þú vær-
ir.
— Nú skaltu hlusta, sagði hann.
— Ég var að hjálpa manni, alveg
á sama hátt og þú hefur hjáipað
mér. Ég mætti honum á leiðinni
heim, og hann var einn af mínum
gömlu drykkjubræðrum. Og hann
var álíka ílla á vegi staddur og ég
var um skeið. Ég sleppti honum
ekki fyrr en ég hafði komið honum
á heilsuhælið. En nú verðurðu að
lofa mér, að þú skulir alltaf treysta
mér.
Eftir það kvöld bar ég fullt
traust til hans. Þá skildi ég, að
líkurnar til þess að hann myndi
falla aftur, voru svo litlar, að ég
hætti að hugsa um þær.
Eiríkur Sigurðsson þýddi.
Lausn
24. krossgátu
smástund í bólstrað sæti í upphit-
aðan bíl.
En nú virðist svo komið, að
draugar uni ekki ængur að vera
ævinlega iarþega’- hjá öðrum, held
ur eru sumir þei.'-a. komnir á eig
in bíla. Þeir halda rig gjarna á
heiðarvegum sem íyrr, og ferðast
stundum margir saman.
Tvenn ung hjóa úr Reykjavík
gistu síðastliðið sumar í sæluhúsi
í Kerlingarskarði á Snæfellsnesi.
Skömmu eftir að þau hafa tekið
á sig náðir hrekkar önnur konan
upp við hávaða. Hún heyrir að
hópferðabifreið sfauzar fyrir ut-
an sæluhúsið og ma.-gt fólk kem
ur úr henm, mn í sæluhúsið, sem
var ólæst eins o ■> \era ber, og
hún heyrir fótatas. þess upp stig
ann upp a xoft Ekki datt henni í
hug annað en héi væri allt með
felldu, og féll brátt aftur í djúp-
an svefn.
Þegar hún jpnaði augun datt
henni ekki annað í hug en ókunn
ugt fólk svæfi í rúmstæðum á
neðri hæðinni, þvi ekki hefði allt
þetta fóJk rúmas1: á loftinu. En
það var ensan að sjá, hvorki uppi
né niðri, og engin merki um
mannaferðir, engm hjólför eftir
hópferðabifreiðina Áður en henni
gafst tírni til að hafa orð á þessu
undarlega fyrirbæri, sagði ann-
ar samferðamaði;' hennar; „Urð-
uð þið nokkuð vör við að hér
kæmi ferðamantu-.hópur á stór-
um bíl í nótt?“
W? 2V / / / / / fl / 0 / z
F a 6 M R Ð U R > 0
B fi 0 N fl G R rfi s
/ fl T L 1 / G n ‘r fí
/ D fl N S fl / H H /
± fl N I F L 6 U M
u / M N 6 fí / L G ft
/ V £ i R fi S U M fí R L fl 6
z fí P L fl G E> fl R / L fl / R fl
fl Ð ft / tJ rí 0 0 / s l N K * z
/ ý S •r fl L / M fí N N / 6 B ó
/ s T 0 N fí / fl ú / S k R i p
/ K / N N N / iK K K / K fl L a
L y o N N n' L 1 N fl L M /
/ L D V fl R ú P 7 6 S 6 u
E D D fl / 7 ft’ B / fi N s / T Ó
J / T Ú N s B E R Q / k o
/ M E R fl / fl Ð / R 6 R R fl
/ s I s R fl / L fl / N
ri \<P n 7 N fl' / L l 7 D ft
6 T 6 R H R "j: t f> 0 H ó r É
598
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ