Tíminn Sunnudagsblað - 11.08.1968, Blaðsíða 20

LÍSBET BULL:
Upp úr öldudalnum
Dagana fyrir brúðkaupið voru
miklar annir. Á mér hvíldi ábyrgð-
in, að veitingar væru góðar og gest
irnir yndu sér vel — í stuttu máli,
að veizlan öll yrði unaðsleg minn-
ing fyrir dóttur okkar, sem nú var
að yfirgefa æskuheimili sitt. Borð
ið var skemmtilega skreytt, og ég
hafði hvorki sparað mat eða drykk
Jón, maðurinn thinn, hélt snotra
ræðu til brúðhjónanna og Egill,
tengdasonur okkar^ hyllti sína
ungu brúðj með ástríkum orðum.
Ég skai játa! að ég gat ekki tára
bundizt. En það voru gleðitár, og
þau voru ekki aðeins bundin við
hin ungu og hamingjusömu brúð-
hjón og þessa dásamlegu veizlu.
Nei, það var margt fleira sem
gladdi mig’þann dag. Þegar ég sat
í kirkjunni og sá hina hvítklæddu
brúðj koma irin kirkjugólfið með
föður sínum þá minntist ég ferm-
ingar Elínar og þeirra tíma þeg-
ar allt virtist vonlaust.
En saga mín byrjar enn-
þá lengra aftur < tímann Þegar
stríðið hófst. var Jón staddur
Englandi — hann fór sjálfboðaliði
í herinn. Þá var Eiín svo líti' að
hún skildi ekki neitt í þessum við-
burðum. Við höfðum mynd af 1 óni
f dagstofunni, og það leið aldrei sá
dagur, að ég ræddi ekki við hana
um pabba nennar Sem oetur fór
átti ég góða nágranna. sem lugg
uðu mig og töidu í mig
kjark eins vei og þeir gátu Eink-
um var ég tengd vináttuböndum
við Larsen húsvörð og konu hans,
sem bjuggu á - fyrstu hæð í gam
til þetta nýnefni i Melasveitinni,
veit ég ekki
Narfastiðamelar eru ekki vel
rænrdir af langferðabifreiða-
stjóra vegna norðaustan rok-
viðra, sem þar koma oft. Þarna
mætast þrír rokstrengir frá Ölvi.
Þeir flæða saman þarna á melun-
um, og úr verða þyrilvindar og
sviptibyljir, sem engu eira, rífa
upp möl og grjót, velta bílum eða
hrekja þá út af veginum. — Norð-
austanrokm. sem illræmd eru á
alli blokk — í sama húsi og við.
Þau höfðu bæði í meðgangi og mót
gangi sýnt, að þau voru sannir vin-
ir mínir, og auðvitað voru þau
sjálfsagðir gestir í brúðkaupsveizl-
una.
Aldrei gleymi ég þeim degi,
löngu eftir að friður komst á, þeg-
ar Jón stóð fyrir dyrum úti, án
þess að hafa sent boð á undan sér.
Það var hringt dyrabjöllunni, og
ég fór út til að opna dyrnar. Ég
þekkti hann strax, en mér varð
fljótt Ijóst, að hörmungar stríðs-
ins höfðu sett sitt mark á hann.
Hann var mjög magur og illa til
fara. Hönd hans hristist, þegar
hann rétti hana fram til að heilsa
mér, og tillit hans var flöktandi.
Þegar við fórum að tala saman, þá
varð ég þess vör, að heyrnin var
ekki eins skörp og áður.
Þegar ég spurði hann um þessi
liðnu ár, svaraði hann mér ekki
beint og vildi ekki ræða um
reynslu sína. Hann var pen-
ignalaus. Ég skildi fyrst lítið
í þessu, en eftir því sem tíminri
leið, fór ég að skilja ýmislegt bet-
ur. Ti] dænrís það, hvers vegna iið-
ið var svo langt frá stríðslokum,
þar til hann kom heim. Ég varð
að geta í eyðurnar, því að ef ég
spurði hann, þá dró hann sig inn
í skelina og leit önuglega á mig.
Sem betur fór hafði ég fasta vinnu
vjð saurna. Ég fékk sæmileg laun,
en það kom sér vei fyrstu árin eft-
ir stríðið, þegar allt vantaði. þar á
meðal föt.
Ég vil ekki segja, að stríðið hafi
þessum xafla Vesturlandsvegar,
eru á Nar-fastaðamelum, og þau
magnast frá fjallinu Ölvi. Suð-
austanrokin, sem eru ekki betri,
eru í Hafnarskógi Þar er það Hafn
arfjall, sem sendir frá sér svipti-
bylji
Við förum svo af Vesturlands-
vegi, þar sem mætast Nar('astaða-
melar og Fiskilæ1* jarmelar og
höldum níður Melasveitarveg. En
hér verður þó látið numið að sinni.
gert Jón að vonlausum áfengls-
sjúklingi. Það liðu oft langir tím-
ar milli túranna. Annars hefði ég
alveg bugazt. En stöðugur ótti
hvíldi á mér. Eftir hvert fall, féklk
ég hátíðlegt loforð um, að hann
skyldi bæta sig. Þessi loforð dugðu
stundum svo lengi, að það lá við,
að óg væri farin að trúa á þau.
Þeim mun sárari urðu vonbrigðin,
þegar hann féll næst fyrir áfeng-
inu. En eigi að síður stóðst ég þessa
raun.
Hvers vegna? Af því að ég hef
aldrei elskað neinn, nema Jón. Og
hans sjónarmið er alveg hið sama.
Það hefur hann oft sýnt á síðustu
árum, bg það gerði mér bærilegri
alla eymdina, -sem ég varð að þola.
Það er engin ástæða til þess að
nefna í smáatriðum allt, sem gerð-
ist meðan Elín var að vaxa upp.
Öll þau skipti, þegar Larsen hjálp-
aði manninum mínum dauða-
drukknum upp stigana, öll
þau skipti, sem ég grét af sorg í
eldhúsi Gerðu. En Elín var þó
mesta hetjan okkar allra, þvi að
hún hélt áfram að elska föður sinn,
þrátt fyrir allt svallið. Ég álít
meira að segja, að samband þeirra
hafi mest orðið til hjálpar Jóni út
úr vandræðunum. Þegar Jón hafði
Elinu í fanginu eða gekk með
henni um bæinn á sunnudögum,
vel klæddur, þá glæddi það alltaf
von mína um, að þetta endaði allt
vel. Þegar vel gekk, fékk Jón
bezta orð, bæði hjá félögum sínum
og vinnuveitandanum. En það
þurfti oft lítið tilefni til að rífa
það niður.
Þannig liðu árin, og áður en ég
hafði áttað mig, var komið að
fermingarári Elínar. Hún átti að
fermast að haustlagi. En haustið
hefði allraf verið erfiðasti
tírni Jóns. Það var eins og myrkrið
hefði slæm áhrif á hann. En þetta
haust var ég bjartsýn. Ferming
Elínar hlaut að vera honum meira
virði en áfengi, hugsaði ég. Hann
hafði þá lengi undanfarið staðið
sig vel og gætt vinnu sinnar. Við
höfðum safnað saman nokkru af
peningum, sem við geymdum í
sama kassa. Hugmynd okkar var
að bjóða tií okkar nokkrum góðum
vinum, þar á meðal Larsen
og konu hans, á fermingardaginn.
En svo gekk þetta allt öfugt.
Eitthvert atvik á vinnustaðnum olli
því, að hann missti vald yfir sjálf-
um sér og kom ekki heim með
launin sín þennan föstudag, heldur
596
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ