Tíminn Sunnudagsblað - 11.08.1968, Blaðsíða 21

lenti í ölkránni á horninu eins og
oft áöur.
Þegar Jón byrja'ði að dreika,
tók það alltaf nokkra daga. Þetta
náði hámarki nokkrum dögum fyr-
ir ferminguna og eyðilagði allar
[hugmyndir okkar um fermingar-
veizlu. Einn daginn þegar ég kom
heim, var peningakassinn næstum
tómur. Þegar ég stóð með kassann
miHi skjálfandi handa, gat ég varla
trúað, að þetta væri rétt. Elín stóð
við hlið mér, og þá sagði ég henni
ailt, án þess að leyna neinu. Hún
horfði á mig fallegum, bláum aug-
um, sem voru nærri hnöttótt af
undrun. Um leið var barið á eld-
húsdyrnar. Það var Gerða.
— Maðurinn þinn skauzt heim
rétt áðan, sagði hún. — Hann, —
hún leit til Elínar — það er auð-
vitað þýðingarlaust að dylja hana
þess lengur.
— Já, sagði ég hörkulega. —
Það er ekki til neins að dylja neitt
framan. Ég hallaðist upp að eldhús
borðinu og huldi andlitið höndum.
— Þegar nann læðist inn í íbúðina
eins og þjófur til að stela pening-
um fyrir brennivíni.
Gerða leit til mín.
— Væri ekki bezt fyrir ykkur,
að þið Elín færuð eitthvað burt
frá þessari eymd? Gæfa barnsins
verður þó að sitja í fyrirrúmL
Vesalings barnið.
Ailt í einu heyrði ég hina skæru
rödd Elínar:
— Það þarf enginn að kenna í
brjóst um mig. Það er pabba, sem
líður verst.
— Já, Elín . .. byrjaði ég.
— Ég veit vel, hve þér líður
illa, mamma. Og ég hef oft dáðst
að kjarki þínum. En hvernig held-
urðu að pabba líði, þegar hann átt-
ar sig á eftir?
— Tekur þú svari pabba þins?
hrökk út úr Gerðu
— Já, ég reyni það, svaraði
Elín. — Við þekkjum veiku hliðar
pabba, en við gleymum ölium þeim
tilraunum, sem hann hefur gert til
að reyna að hætta að drekka. Hvað
haldið þið til dæmis, að við pabbi
höfum spjallað um á sunnudags-
ferðum okkar? Hvaða áhrif haldið
þið, að það hafi á pabba, að heyrn
hans versnar stöðugt og hann miss-
ir samband við umheiminn. Og þó
vill hann ekki kannast við það.
— Hvernig getur fimmtán ára
barn haft svona hugsunarhátt? Það
er eins og hún sé orðin fullorð-
in, sagði Gerða.
— Ef við bregðumst pabba
núna mamma, þá réttir hann
aldrei við. Hann hefur ekki tekið
peninga frá okkur áður til að
drekka fyrir.
En adlt í einu var eins og skyn-
semin viki burt fyrir barnslegri
örvæntingu. Elín brast í brát. Ég
tók stúlkuna mína í fangið, Mér
fannst ég aldrei hafa verið eins
upp með mér af henni eins og
einmitt nú. Hún var enn aðeins
barn, en hafði reyr.t meira en marg
ur fullorðinn. Og þessi þroski og
innsýn, sem hún sýndi þarna, var
auðvitað afleiðing af öliu því, sem
hún hafði orðið að reyna.
Enn einu sinni ákvað ég að
Joerjast fyrir heill mannsins míns.
í fyrsta skipti fór ég nú af stað
að leita að Jóni á þeim stöðum,
sem hann var vanur að halda sig
á í drykkjuköstum sínum. Og ég
hætti ekki fyrr en ég fann hann.
Hann var þá staddur á þvi tíma-
bili í svallinu, þegar hann var orð-
inn bæði þreyttur, vonlaus og
hryggur. Það leit næstum út fyrý1,
að han,n innst inni væri feginn að
vera sóttur og fluttur heim. Þetta
svall hafði tekið marga daga, og
hann hafði þörf fyrir bæði mat og
svefn.
Daginn eftir játaði hann í fyrst.a
skipti, að hann væri áfengissjúkl-
ingur, og hann lét sjálfur í ljós
ósk um að fá hjálp. Þá fylgdi ég
honum til læknis og sat í biðstof-
unni og beið. Skömmu síðar var ég
líika kölluð inn til læknisins, og
læknirinn sagði:
— Maðurinn yðar fer á heilsu-
hæli í dag, frú. Hann hefur sagt
mér sögu sína. Og mér skilst á
honum þessa stundina, að hið eina,
sem hann þráir, sé að verða maður
til að bæta fyrir það, sem gerzt
hefur. Þar að auki verðum við að
reyna að bæta honum heyrnina.
Þetta getur ekki gengið svona leng-
ur.
Jón leit til mín vandræða-
lega í botnslausri órvæntingu:
Hvernig hafði ég haldið þetta út
ölil þessi ár, og hvernig gat Elin
elskað pabba sinn? Hve mörg
mannleg afhrök hefur ekki stríðið
á samvizku sinni?
En nú kemur hinn ánægjulegri
hluti þessarar sögu, og hans vegna
hef- ég viljað segja hana. Ef til vili
getur það orðið til að hughreysta
aðrar konur drykkjumanna, sem
eru við það að missa alla von.
Því er ekki að leyna, að ég trúði
ekki á neinn bata í fyrstu. Það var
gott meðan hann var í heilsuhæl-
inu, og ég gat verið örugg heima
á meðan. Það var einnig ánægju-
legt að sjá, hvernig Elín þroskað-
ist, kinnarnar urðu ávalar og hún
fékk glampa í augun. Við heyrð-
um aðeins gott eitt frá hælinu.
Jón skrifaði mér oft, og ég ræddi
stundum við lækninn Hann sagði
mér meðal annars, að Jón hefði
loks látið til leiðast að nota heyrn-
artæki, og nú gæti hann haldið
uppi samræðum við aðra áti erfið-
leika.
En var nú óhætt að treysta því,
að hann væri á öruggri leið til að
læknast? Hvernig mundi fara, þeg
ar hann kæmi út af hælinu? Hver
vildi veita tyrrverandi áfengissjúkl
ingi vinnu? Ég kveið stöðugt fyr-
ir því, þegar sá dagur kæmi, að
hann útskrifaðist af hælinu.
En þá gerðist kraftaverkið. Viku
áður en við áttum von á Jóni heim,
var allt í einu hringt dyrabjöll-
unni. Ég var ein heima, og úti fyrir
stóð maður á aldur við Jón, sem
ég hafði aldrei séð áður. Hann
spurði eftir Jóni. Honum hafði loks
heppnazt að hafa upp á heimilis-
fangi hans eftir mikla’leit.
— Maðurinn minn er ekki
heima eins og stendur, sagði ég
dauflega og leit til mannsins
Þetta var hár og þreklegur mað-
ur og bauð af sér góðan þokka.
En ég var ekki alveg örugg. Þetta
gat verið einn af gömlum svall-
bræðrum nans.
— Ég er gamall vinur manns-
ins yðar frá því í stríðinu, sagði
ókunni maðurinn. Þá vorum við 1
Englandi. Hefur hann aldrei talað
um Friðrik?
— Friðrik? endurtók ég undr-
andi. — Jú, ég held, að hann hafi
stundum nefnt nafn yðar í svefni.
— Má ég koma inn og ræða við
yður, frú? Það er mikilvægt að ég
geti náð fundi manns yðar aftur.
— Jú, gerið svo vel að koma
inn.
Og svo bauð ég honum inn i
stofuna. Hann staðnæmist og
horfði í knngum sig andartak Svo
leit hann á mig.
— Eitt vil ég segja yður, sagði
hann. — Ég á manninum yðar að
þakka, að ég lifi i dag. Vitið þér,
að þér eruð gift hugrökkum manni
sem hætti lífinu vegna vinar síns?
— Er það rétt? hvíslaði ég, og
féll niður á stól. Ég átti ekki von
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
597