Tíminn Sunnudagsblað - 11.08.1968, Blaðsíða 3
\
Fuglarnir eru ekki jafnvarnarlausir og margir halda. ÞaS
eru ekki ránfuglarnir einir, sem geta geitt þung högg og
mikil. Þiður í vígamóð! getur til dæmis greitt afarsnöggt
högg.
Að iafnaði nota fuglar nefið einna síit sér til varnar.
Það er matgagn þeirra. Þó bíta sumir fuglar, þegar þeir
eigast við í illu, og í nauð reyna margir að bíta. ef
annað bregzt.
Mfm,í4Þ />>
firras'f*
Klær ránfúgla eru aftur á móti
skæð vopn og bitur. Valurinn
hremmir bráð sína, þó að hann slái
hana oft með vængbarðinu.
Fæturnir eru aðalvopn strútfugla.
Þeir slá þeim fram fyrir sig og geta
þannig kollvarpað vöskúhi, fullvöxn
um karlmanni.
Emúfuglinn sparkar aftur á móti
aftur undan sér eða slær út til hlið-
anna. Tærnar eru þrjár og líkjast
fleinum.
Sígaunafuglinn er búinn einkenni-
legu vopnl. Hann er í norðaustur-
hluta Suður-Ameriku og er með
gadda á vængbörðunum. Hann er
viftlíka stór og svanur og getur
greitt mlkil högg.
Gæsir, svanir og jafnvel þiðrar beita
vængjunum, ef til átaka kemur.
Fuglafræðingar hafa séð þiðurhana
berjast, þar til annar hlaut slíkt
högg, að hann hrökk úr hálsliðun-
um.
Stórir ránfuglr láta sig ekki muna
um að ráðast á refi. Einu sinnl
fannst á Norðurlöndum dauð tófa,
og var örn, sem einnig hafði látið
lifið, fastur á klónum í bakinu á
henni.
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
571