Tíminn Sunnudagsblað - 17.11.1968, Blaðsíða 21

allt til þess að gera þessa borg
fegurstu borg Norðurlanda.
Þá daga, sem ég var í Helsing-
fars, reyndi ég að nota eins vel
og hægt var. Sænsku kunni ég
sæmilega, en fímmsk tumga var
mér framandi, hafði aðeins lært
örfá orð og setnimgar. Það kom
þó ekki að sök, því að allir, sem
við opimbera þjónustu fást, kunna
bæði málirn. Eims og áður er á
minnzt var mikil neyð í Finmilandi
1947. Fimnar urðu að greiða Rúss-
um allmiklar henmaðarskaðabætux
og lögðu allt feapp á að losma und-
an þeiirri kvöð. Gjaldeyrir til vöru
feaupa erlendis frá var því mjög
af skornum skammti. Það verstaa
var, að margar imnlendar vöru-
tegumdir voru af ýmsum ástæðum
mjög takmarkaðar, til dæmis kjöt
og smjör.
íslemdingar hefðu kallað þetta
ástand hungursneyð, en Finnar
iitu öðruvísi á málin. Þeir voru
Ihiarðréttimu vanir eftttr langa og
erfiða styrjöld.
Fyrsta morguninn, sem ég var
í Helsimgfors, kom ég á „ódýram“
veitinigastað, þar sem verfeamenm
neyttu matar síns. Þar var ekkert
smjör eða smjörlíki á boðstólm-
um og efefeert kaffi nema gervi-
kaffi, sem einhver verksmiðja þar
í borg firamleiddi. Morgummatur
inm var svart brauð með berja-
mauki og eitthvað af grænmeti,
en til drykkjar ávaxtasafi eins og
hver vildi. Þetta var fyrsta má'ltíð
dagsins. Síðar feeypti ég hádegis-
mat á veitiimgahúsi, sem seldi ódýr
sir veitimgar, en þangað sótti fjöldi
ferðamanna. Á matseðli voru nöfn
ýmissa rétta, þar á meðal feálfs-
kjöt, og pantaði ég það. Kjöt-
skammtur þessi var svo lítill, að
þótt safrnaö hefði verið tíu slíkum
skömmtum á einm disk, hefði eng
um ísiendimgi þótt það of mikið.
Smjörskiammturinm var svipaður.
Venjulegt kaffi fékkst aðeims á
beztu veitingastöðum borgarinnar
og var ákaflega dýrt.
Þá unmu konur ýmis störf, sem
venjulega eru eingöngu ætluð kad
mönmum, tiil dæmis stjórn og af-
igreiðsllia sporvagna og anmarra far
artækja. Sfeammt var liðið frá
styrjaldarlokum, en þá urðu kon-
ur að taka að sér störf karlmanna
á ýmisum sviðum.
Finmiar enu sólgnir í böð, sór-
staklega gufuböð. íslenzkar stúlk-
ur mundu æpa upp, ef þær ættu
að aðstoða karímenn á þessum
gufubaðstof'um þeirra, en það
gera finmskar stúlkur ekki. Þær
roðna ekki einu sinni.
Þótt Finnar hafi verið dugleg-
ir að berja á óvinutn sínum um
aldaraðir, eru þeir senmlega elsku
legaista fóik veraldarimnar. Þeir
hafa átt frábæra samningamenn í
viðskáptum við aðrar þjóðir og
kunna manna bezt að synda milli
sfeeris og báru. Þeir eru kátir og
fjörugir og sérstaklega gestrisnir.
Þegar ég var þarna í byrjun júlí,
voru hinar miklu fréttir af eld-
gosinu í Heklu mönnum í fersku
miinni, en ölíl blöð höfðu skrifað
mikið um það fyrstu dagana eftir
að gosið hófst. Var mikið spurt
um þeminan stórviðburð. Margir
Skrifuðu nafin sitt og heimilisfang,
sérstaklega kennarar, sem vildu
gjarnan fá mola úr nýju Heklu-
hranni. Var það bæði gaman og
alivara. En grjótið í Hekluhiraund
var dýrmætt, og taldi ég litlar
líkur á því, að fslendingar tímdu
að sjá af því til fjarlægra landa.
Um þetta ieyti voru nokkrir ís-
/
lendingar á ferð í Helsingfors, að-
allega íþróttafólk. Mikil íþrótta
hátíð vax þá haldin í borginni,
nánar tiltekið dagana 29. júní til
3. júli. Munu flestir hafa litið á
þessa hátíð sem nokkurs konar
forspii Ólympíuleikanna 1952. Upp
haflega áttu Finnar að sjá um
Ólympíuleikana 1940, en heims-
styrjöldin breytti þeirri áætlun á
svipstundu. í byrjun stríðsins
höfðu Finnar næstum lokið ölium
framkvæmdum, byggt stóran og
fullkominn leikvang, þar sem tug-
þúsundir mamna gátu horft á og
fylgzt með öllum íþróttum, sem
fram fóru á leökvanginmm. Hér er
um risavaxið mannvirki að ræða,
en segja mætti, að sjálfur Ólym-
píuturnimn sé kóróna þessa sköp-
unarverks. Um það leyti, sem ég
var 1 Helsimgfotrs, var afhjúpuð
stytta hlaupakóngsins Paavo
Nurmi á torgi skammt frá leik
vanginum.
Eins og áður segir, var fjöl-
mennt lið ísienzkra íþróttamanna
í Helsingfoirs á þessum tíma. Var
T I M I N N — SGNNUDAGSBLAÐ
931