Tíminn Sunnudagsblað - 17.11.1968, Side 22

hér um þrjá flokka að ræöa, þrett
án fimleikastúlkur, fjórtán fim-
leikamenn og þrettán glímumenn.
Allir mættu þessir flokkar á í-
þróttahátíðinni. Ég vi'l geta þess
sérstaklega, að þetta íslenzka í-
þróttafólk var landi og þjóð til
mikils sóma og hlaut mikið lof,
bæði í ræðu og riti. Aðalfarar-
stjóri íslenzku íþróttamannanna
var Jens G-uðbjörnsson, en stjóm-
andi allra flokkanna var Jón Þor-
steinsson íþróttakennari.
Þegar ég hafði verið rúma viku
í Finnlandi, sneri ég aftur heim
til Stokkhólms með sama skipi og
áður. Að skilnaði fékk ég nokkr-
ar góðar bækur að gjöf frá Finn-
um. Ferðin til Stokkhólms gekk
ágætlega og var veður svipað og
í fyrra skiptið og góður gleðskap-
ur um borð.
Nokkru eftir að skipið lagði úr
höfn i Helsingfors, hitti ég af til-
viljun gamlan skóiabróður, Gústaf
Eriksson að nafni, en við vorum
saman á skóla í Svíþjóð ve-turinn
1931—1932. Hann var fæddur í
Finnlandi. Foreldrar hans voru af
sænskum ættum, en fluttust frá
Helsingfors til Svíþjóðar laust eft-
ir 1920. Það, sem mér var ríkast
í minni, þegar ég hittf hann aft-
ur eftir öll þessi ár, voru sögum-
ar, er hann sagði mér þennan vet
ur, sem við vorum saman. í lok
fyrri heimsstyrjaldarinn'ar var
mjög þrengt að Finnum og hálf-
gerð hungursneyð í sumum borg-
um, sérstaklega Helsingfors. For
eldrar Gústafs voru þá búsett í
Helsingfors og lifðu þar við þrö-ng
an kost eins og margir aðrir á
þeim árum. Gústaf sagði mér þá
frá sultinum á heimili hans, og
hversu erfiðlega gekk að afla mat
ar. En æska Gústafs var ekki ein
tóm armæða og kvöl. Það var skin
milli skúra, og oft var gaman að
lifa, ýmis ævintýri gerðust, sem
voru frásagnarverð. Hann hafði
skemmtilega frásagnargáfu, mundi
ýmsar þjóðsögur. sem hann hafði
heyrt úr. heimkynnum foreldra
sinna í Finnlandi. Sumar þessar
sögu-r voru ekkert ólíkar _ íslenzk-
um sögum í safni Jóns Árnason-
ar, ef breytt væri manna og
staðanöfnum.
Skipið hélt áfram ferðinni í vest
urátt og fór sömu siglingarleið og
í fyrra skiptið. Sjór var næstum
spegilsléttur, eins og oft er á þess
um tíma árs, en Eystrasalt er
stundum í öðru skapi, sérstaklega
á haustiin, þegar veður eru að
breytast. Af skiljanlegum ástæð-
um myndast ekki á Eystrasalti
fjallháar úthafsöldur, en aldan er
þar iðulega k-röpp og hættuleg
smáum skipum. Ekki man ég eftir
því, að við mættum neiiyua skip-
um á þessari leið, ty msp sáum
við skamimt f-rá Áiándseyjum,
sennilega fiskiskip.
Þegar komið er í sænska skerja
garðinn í austu-r frá Stokkhólmi,
er mangt að sjá. Þar eru fagrar
eyjar með lygnum og djúpum
sundum á milli. Á stærstu eyjun-
um hafa verið byggð gistihús fyr-
ir ferðamenn og sækir þan-gað
fjöldj manna á hverju sumri. Þar
til gerðir ferðamannabátar flytja
fólkið að og frá landi. Þá er líf
og fjör á þessum slóðum. Á vet
urna eru sundin ísi lögð, fugla-
söngurimn þagnaður og enginn tal
ar um ferð í skerjagarðinn.
Nú var skipið komið til Stokk-
hólms og farþegarnir flýttu sér í
land eftir góða og skemmtilega
ferð. Daginn eftir hitti ég Erik,
vin minn og sagði honurn helztu
fréttir úr ferðinni.
Nef prests...
Framhald af 921. síðu.
líkara e-n g-uEi hefði verið sáldrað
yfir garðinn. Musteristrén og hesta
kastaníurnar höfðu felit lauf sitt
um nóttina, og burstir musiterisins
höfðu hrimgazt, því að koparhring
arnir níu á turnspírunni glóðu í
morgunskímumni. Hierurn hafði
þegar verið rennt frá, og hann sett
ist út á svalirnar og dró andann
djúpt. í sömu andrá kom eitthvað
yfdr hann, sem hann kannaðist vel
við.
Ósjálfrátt bar hann höndina upp
að nefinu, og það sem fyrir hon-
um varð, var vissulega ekki stutta
nefið: Það var gamla stóra nefið,
fimm eða sex þumlunga langt, og
hékk alveg niður fyrir munn Á
einni einustu nóttu hafði hlaupið í
það svo mikill vöxtur, að það var
orðið jafnstórt og áður Honum
Laiísn
38. krossgátu
létti stórum, og urn hann streymdi
sama velíðunin og fylti hann
fyrstu stundirnar eftir að það
hafði verið stytt.
„Nú hlær enginn að mér fram-
ar“, tautaði hann við sjálfa-n sig,
Síður nefbrodduiriinn -slettist til
og frá í haustisiválri morgungjóh
unni.
J.H. þýddi.
Þýtur í skjánum —
Framhald af 912. síðu.
mikils umstangs. Þar að auki
var engin leið að hlynna að
þeim, sem standa hölium fæti,
með söm-u krónunum og lagð-
ar voru í glaðværar vedzlur,
sómasamlegan fararbúnað sen-di
manna í mörg þjóðiön-d, þokfca-
legan flota ökutækja og hu-ndr-
að nefnd-ir, að Parkinson ó-
gleymdum.
Það er eitt af boðorðum
stjórnspekinga, að vega jafnan
og mieta, hvað kallar mest að.
Undir það e-iga menn að játast
af sannsýni.
Þegar öllu -er á botninn hvolft
getum við u-nað vel okkar hlut,
því að þetta hef-ur rétt laglega
farið hjá okkur. Og nú höfum
við fengi-ð nýja genigisfellingu,
sem ætti að þola nokkur skamm
aryrði.
J.H.
n*3>Z / / S / s / i/
/ L T u M
/ fl Q fi Ð 1
/ S N 0 í> fl Ð
/1 D / £ I G R fl Ð i K H /
/ R E r / s fl S J L V 1 L
/ E D / R D fl R S R ; T fl
fi D s M D i N S / F fl / T U
/ G fl T fí H E I N u H G I s
/ U / fi Ð V I N fí N / R R /
z E K U N a / N V D D fl / fl
A* K fí K fi Ð I / M U / F T N
/s I H / R F M fl R K J i D
/ K L M £ L / ft R 0 N M L
r ,Ý L D fl R / D ó fl L / ft I
z T / J U D R 6 K L fl R T
G U M fí R T fl s s / ft 5 K /
/ R Ó R ó L U K K V N ft / 6
/ k fi F / B 0 G a / M f| K fí K
fi R fí M Ó T / r / L / fl u fí i
3 R a l D ft F J Ó J? o U
932
i
HniNN - SUNNUDAGSBLAÐ