Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1968, Qupperneq 14

ekki augnahlik í vafa, en féllst á
umhugsunarfrestinn í orði kveðnu.
Ég gekk léttum skrefum norð-
ur Laufásveginn og fannst heimur-
inn fagur og fullur af fyrirheitum.
Jafnvel Skólavörðuholtið, sem ég
hafði öslað óteljandi sinnum illa
skóaður í aur og krapi, var svo við
kunnanlegt núna. Og sölnandi laul
ið á trjánum hans Tryggva í Lauf-
ási villti á sér heimildir og minnti
á vorið.
Hannes vinur minn \arð alveg
hissa, þegar ég sagði tonum tíð-
indin.
„Jæja, pú ert þá baia orðinn
stórkennari — eða svo gott sem“,
varð honum að orði og óskaði mér
til hamingju á sinn ljúfmannlega
hátt.
Daginn eftir komst ég í síma,
hringdi tíl séra Magnúsar og sagð-
ist ákveðinn að taka stöðuna. Hann
sagði, að þá skyldi ég ganga á
fund fræðslumálastjóra, og yrði
þar endanlega gengið frá ráðningu
minni. Bað mér því næst allra
heilla í starfinu. Skálmaði ég pessu
næst heim til Jóns Þórarinssonar
fræðslumálastjóra, en hann bjó við
Laufásveginn sunnarlega. Fannst
mér hann heldur þurr á manninn
við fyrstu sýn. En þau áhrif hurfu
jafnskjótt og ég kynnti mig og
drap á viðræður okkar séra Magn-
úsar. Kvaðst hann þá vita erindið
og sagði mér nánar frá fyrirhug-
uðu skólahaldi vestur þar. Skyldi
skólinn verða á Melgraseyri í Naut
eyrarhreppi. Þar bjuggu þá hinn
alkunni framfara- og dugnaðar-
maður, Jón Halldórsson Fjalldal,
og kona hans, Jóna Kristjánsdóttir.
Voru þau hjón mjög á'hugasöm
um uppeldis- og menningarmál
sveitar sinnar. Þau höfðu.nú tekið
að sér að hafa skólann á heimili
sínu og sjá um heimavistina, en
Jón hafði þá fyrir skömmu komið
upp stóru og vönduðu íbúðarhúsi.
Ég fór harla glaður af fundi
fræðslumálastjóra, en jafnframt
fann ég, að ærinn vanda og ábyrgð
hafði ég nú tekizt á hendur.
Ekki man ég lengur, hvenær
skólinn átti að byrja, en það mun
hafa verið um veturnætur eða litlu
fyrr. Fór ég nú að spyrjast fyrir
um skipaferðir vestur, því að ekki
var um annað en sjóleiðina að
ræða á þeim tíma. Kom á daginn,
að Botnía átti að fara vestur um
land með viðkomu á ísafirði rúmri
viku fyrir áætlaða skólasetningu,
og ákvað ég að sæta þeirri ferð.
Ekki þurfti ég langan tíma til und-
irbúnings og lítið varð um inn-
kaup af skiljanlegum ástæðum.
Mínum jarðnesku fjármunum rað-
aði ég niður í rauða koffortið sem
fylgt hafði mér undanfarið (og ger
ir reyndar enn). Þegar við Hannes
gerðum upp samvinnubúið,
kom grammófónninn góði í minn
hlut. Kom ég honum í geymslu
hjá kunningja mínum.
Um þetta leyti féll annar séra
Magnúsarvíxilinn. Hafði ég fengið
loforð um framlengingu á helm-
ingi fjárhæðarinnar, en varð nú að
greiða hinn hlutann. Er því var lok-
ið ásamt ýmsum öðrum óhjákvæmi
legum reikningsskilum, kom í ljós
að tekjuafgangur mundi ekki
hrökkva fyrir ferðakostnaði til ísa-
fjarðar. Var því ekki um annað að
gera en reyna að herja út lán, og
þóttist ég nú standa þar allvel að
vígi, þar sem fram undan var ör-
ugg atvinna í fastri stöðu. Hins
vegar þekkti ég fáa, sem ég gat
leitað til um lántöku. Ekki vantaði
Hannes félaga minn viljann til að
liðsinna mér, en hvort tveggja var,
að hann var engu fjáðari og átti
auk þess enniþá allt í óvissu um
stöðu og atvinnuhorfur. Líka var
ég þess viss, að séra Magnús myndi
leysa þennan vanda, en sjálfsvirð-
ing mín reis gegn því að ganga
á það lagið enn einu sínni.
Við þessi heilabrot rifjaðist upp
fyrir mér, að ég hafði heyrt, að
þingmenn Skagfirðinga hefðu
stundum hlaupið undir bagga með
félitlum námsmönnum, skagfirzk-
um, með smálán. Þeir voru nú báð-
ir í Reykjavík, og mun þinghald
hafa staðið yfir um þetta leyti.
Var það nú fangaráð mitt að
ganga á fund annars þingmanns
Skagfirðinga, sem hafði aðsetur í
Vesturbænum. Hann tók mér vin-
samlega, en kvaðst því miður ekki
geta orðið við málaleitun minni að
svo stöddu. Hins vegar ráðlagði,
hann mér að leita til samþing-
manns síns, Magnúsar Guðmunds-
sonar.
Magnús Guðmundsson hafði ver-
ið sýslumaður í Skagafirði um ára-
bil, en var fyrir nokkru fluttur úr
úr héraðinu til Reykjavikur. Auk
þiiigmennskunnar stundaði hann
málafærslustörf og var ráðherra
um skeið sem kunnugt er. —
Aldrei hafði ég kynnzt honum per-
sónulega né við hann rætt.
Er þar nú næst til að taka að
ég kvaddi dyra á Staðarstað, virðu
legu húsi skammt frá tjörninni.
Brátt var handfangi snúið og ung-
lingsstúlka birtist í gættinni. Ég
Lánardrottnar
f....................... •
PÁLMI JÓSEFSSON
— einn htnna giftudrjúgu manna,
sem undir eins urSu sfórkennarar
f höfuðborgtnni.
MAGNÚS GUÐMUNDSSON
— húsbóndinn á StaSarstaS, sem
ekki varS uppnæmur, þótt hann
væri beSinn um 30 krónur.
998
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ