Tíminn Sunnudagsblað - 02.02.1969, Blaðsíða 12
\ s 'v v' '
■ ■
m
\>x^x' ;'^X- .;\ v
Síðustu hellisbúarnir á Laugarvatnsvöllum, Vigdís Helgadóttir og Jón Þorvarðsson,
Laugarvatn í Arnessýslu, sem nú
er menntasetur Sunnlendinga, er
meðal þriggja jarða, sem synir
Narfa Ormssonar sýslumanns og
óðalsbónda í Reykjavík fengu hjó
konungi í skiptum fyrir óðal föð-
ur srfns, Reykjavík. Þetta gerðist
árið 1613. Jón Narfason gerðist þá
bóndi ó Laugarvatni, og með hon-
um fluttist ættin í uppsveitir Ár-
nessýslu, og eiga margir Árnes-
ingar ætt sma að irekja til hans. Á
Laugarvntni hafa menn af þessari
, ætt búið lengst um, og va<r Ingunn
Eyjólfsdóttir, kona Böðvars Magn-
ússonar, síðasta húsfreyjan á jörð-
inni Laugarvatni af þessari ætt,
komin af henni í föðurkyn.
Laugarvatn er landmikil kosta-
jörð og ágæt fjárjörð. í landareign-
inni eru Laugafvatnsvellir, og er
tveggja tíma gangur þangað frá'
Laugarvartni og jafnlangt þaðan að
Gjábakka í Þingvallasveit. Var
þarna alfaraleið milli Þingvalla-
sveitar og uppsveita Árnessýslu.
Vellir eru sunnan undir fjaili
því, er Reyðarmúli heitir. Við ræt-
ur fjallsins eru tveir hellar, ann-
ar mikið stærri. Þessa hella not-
uðu bændurnir á Laugarvatni. Þeg-
ar fór að harðna á, létu þeir fjár-
menn sína fara með féð út að
Reyðarmúla og beita því þar. Féð
hýstu þeir í hellunum, og tóku þeir
fjögur til fimm hundruð fjár. Stund
um lágu fjármennirnir við í hell-
unum og skutu rjúpu, sem oft var
nóg af. En sá ókostur fylgdi hell-
unum, að þar var talið vera reimt,
og urðu fjármennirnir áþreifanlega
fyrir því. Líka átti huldukona að
búa þar, en hún gerði gott öllum,
sem vel höguðu ráði sínu og fóru
skikkanlega að öllu-
Þegar Eyjólfur Eyjólfsson bjó á
Laugarvatni, var hjá honum vinnu-
maður, Þorsteinn að nafni, ætt-
aður úir Grímsnesi. Hann var tal-
inn aflbragðs fjármaður og veður-
glöggur. Þorsteinn trúði ekki á
reimleikana og fannst óþarfi að
fara heim á kvöldin. Bjó hann um
sig í hellunum og undi hag sínum
hið bezta. En svo var það eitt kvöld-
ið, að féð fékkst ekki til að fara
inn í hellana, hvernig sem hann
fór að. Varð Þorsteinn þá svo reið-
ur, að hann ruddist inn og barði
heBana alla innan með broddstaf
og var ekki orðprúður. Brá svo
við, að féð gekk inn.
Þorsteinn, sem var alls óhrædd-
ur, hugðist nú íara að sofa. Bjó
hann um sig í horni sínu eins og
84
1 I M I IV (M
SUNM)l)/%«iSKI.AÐ