Tíminn Sunnudagsblað - 02.02.1969, Page 15

Vísnaspjall Garnh
Ég verð fyrst að byrja með
leiðréttingu, því mér varð illa
á í messunni, og kom niður þar
sem mér þótti verst gegna: í
þeim gullfallegu og sönnu vis-
um Guðmundar skálds Böðvars
sonar, sem birtust fyrir nokkru
í spjallinu. Langar mig til að
hafa þær <nú yfir réttar:
Inn í heima æsku minnar,
yfir mikið þröngan hag,
geislaði hreimur gígju þinnar
gullnu bliki nótt og dag.
„Móðurjörð hvar maður
fæðist“
— man ég sönginn hvar
ég fer,
þó i hörðu hjartað mæðist
hann mun löngum fylgja mér.
Mishermi mitt stafaði af því,
að nú á ég ekki lengur neina
bók eftir Guðmund, lét til ör-
yggis lesa fyrir mig í síma, en
heyrnin ekki orðin betri en
þetta, og mátti sanna sannleik-
ann í orðum Kristjáns Ólason-
ar:
Litlir verða að lokum menn.
Láfið mína og þína
tekur eina og eina í senn
aftur rasgjöf sína.
Bið ég lesendur spjalsins af-
sökunar, en fyrst og fremst höf
undinn, og vil ég svo bæta ykk-
ur til með einni visu enn úr
þeim sama mansöng:
Yfir hljóðar heimskauts-
lendur
huguirinn reikar næturskeið,
vegamóður, vængjabrenndur,
vökubleikur heim á leið.
Hér kemur enn ein ástarjátn-
ing — til vísunnar. Steindór
Siguirðsson sagði:
Finn ég streymia yl og óm
opnist Bragialundir,
rennur allt í rím og hljóm,
raular hjartað undir.
Kristján Ólason vissi, að:
Ekki er bjart, ef þurrt
og þyrst
þrumir svarta skar á
kveiknum,
eins er margt um orðsins
list,
eftir að hjartað skerst úr
leiknum.
Nú skulum við líta á eitthvað
alveg nýtt af nálinni. Kvöldið,
sem þetta spjall er skrifað, á
þessi veðurvísa Hannesar Pét-
urssonar úr nýjustu bók hans
vel við:
í nótt fer stormurinn geyst,
hinn grályndi jötunn.
Gjallandi rómi stikar hann
eftir hjörnum
og smalar loftin, saf-nar
skýjunum saman
í svartleita hjörð, sem
treður á öllum stjörnum.
Enn yngra skáld, Hallberg
Hallmundsson, yrkir í framandi
borg:
Undan Jimi aldintrjáa
einn í för
leitar heim um hafið bláa
hugur ör.
Niðri í dimmum gatna-
gljúfrum
gránar skör.
Heima blærinn leikur
ljúfrum
lyng og stör.
Sjálfsagt eru árin mörg, sem
skilja milli Hallbergs og Elínar
Eiríksdóttur frá Ökrum, en ein
hver skyldieiki tengir þau —
kannski það eitt, að bæði eru
íslendingar. í borg kallar Elín
þessar vísur:
í stórborgar ólgandi iðu
þú aðeins fannst stundar firó,
þig langaði aftur að leita
til lyngheiða, fjalla með snjó.
Þar fannstu þá eilífu elda
í einmanaleik og ró.
í faðmi falslausa og hreina
fjallsins með ísi og snjó.
Og áður en ég vendi á aðrar
leiðir, lít ég inn til Elínar. í
bláu rökkri kallar hún þessa:
í bláu rökkri sit ég, sakna þín,
hvert sumar líður — haust-
ið enda tekur.
Og gegnum rökkrið geisla-
mynd þín skín
og gamla þrá 1 brjósti
mínu vekur.
Stephan G. var aldrei fyrir
að barma sér, en hann vissi líka,
hvað það kostaði:
Það er hart í heiminum —
hvimleitt margt er við hann
þegja og kvarta aldrei um
eigin hjarta sviðann.
Huggun mannanna barna er
með ýmsu móti, en varanlegust
verður sú sem sótt er innar og
heim, eins og Þórarinn á Hjalla-
landi gerði:
Ei skal kvarta, eflum þrótt,
enn mun skarta fagur
eftir svarta neyðarnótt
nýr og bjartur dagur.
Einum af minnstu spámönn-
unum, Vlhjálmi Hölter, auðnað
ist að eftirláta okkur þessa, mér
liggur við að segja ógleyman-
legu vísu:
Veröld fláa sýnir sig,
sú mér spáir hörðu,
flestöll stráin stinga mig
stór og smá á jörðu.
Heyrt hef ég deilt um, hvort
Jón Arnason á Víðimýri hafi
lífs eða liðinn kveðið þessa vísu,
en stundum kemur hún í hug
við að hlusta á líkræður yfir
þeim, sem ekki hefur alltaf tek-
izt að þræða þrönga veginn:
Margan galla bar og brest
bá’gt er varla að sanna,
Framhald á 94. síííu.
TlHINN - SUNNUDAGSBLAÐ
87