Tíminn Sunnudagsblað - 02.02.1969, Blaðsíða 18

reka nagla í þil, þegar þess þurfti.
Ætti hann þá einhvern naglann.
Algautur var þvi í rauninni iðju-
maður, þótt hvorkj gæti hann kall-
azt séður né framtakssamur. Hann
vantaði þessa stálslegnu olnhoga,
sem eru börnunum jarðarinnar arð
eamari en hugur og hönd.
—0—
Svo gerðist það á júnímorgni ár-
3ð 1923. Bifreið var hemlað á þjóð-
veginum neðan við hreysi þeirra
hjóna, og út úr henni steig bjarg-
ið í lífi Algauts, sjálfur drauma-
maður barnanna og karlinn í tungli
Elnu, kominn galvaskur og ljóslif-
andi á þennan enda veraldar.
— Well, heilsaði Kalli, þegar
hann rak augun í Elnu — þetta
er missus, þykist ég vita.
Og Elna, sem efagjörnust hafði
verið, lét sér nú minnst bregða
þeirra allra. Hún hneigði sig í
hnjáliðunum, og það birti svo yfir
drungalegu andlitinu, að rétt rif-
aði í lítil, brún augun. Bömin,
sem flykktust undir eins um gest-
inn, stungu fyrst fingri í munn.
En þegar þau sáu, að Kalli var
með gulltennur og ljóminn, sem
af honum stafaði, yfirsteig allt,
sem þau höfðu getað ímyndað sér,
áttuðu þau sig fljótt. Algautur einn,
hinn sanntrúaði maður, stóð graf-
kyrr álengdar, líkt og hann væri
negldur niður. Hann vissi ekki sitt
rjúkand ráð, frekar en sagnamað-
ur, sem gengur fram á huldukonu,
eða prestur, sem mætir guði sínum
á förnum vegi. Það var ekki fyrr
en mörg well höfðu dunið á hon-
um og gesturinn þrábarið hann svo
á bakið, að veill skósmiðskroppur-
inn stóðst varla fyrir, að hann kom
til sjálfs -sín. Honum varð þó ekki
fyrst fyrir að fagna Kalla. Á þess-
ari stundu var honum það unaðar-
fyllst að horfa á konu sína. Og svo
var sigurhlakkið mikið, svo .þrung-
ið var angnaráð hans borginmann-
legri hæðni, að Elna varð að snúa
sér undan. Hann hefði kosið að
standa þannig lengi og teyga sæt-
ar veigar þessarar stundar í botn.
Eu Kallj var frakkur og ágeng-
ur og vildi, að athyglin beindist
að sér. Hávær og málskrafs.nikill
kreisti hann og skók hönd frænda
síns.
— Þekkirðu mig ekki, Algaut-
ur? hrópaði hann.
Það var eins og ellið veltist laust
uppi í honum, þegar hann nefndi
nafn skósmiðsins.
Algautur flýtti sér að játa spurn-
ingunni með glöðu bragði. En það
verður að virða honum á betri veg,
þó að raddblærinn væri svolítið
ankannalegur, því að satt að segja
lá honum ekki í augurn uppi, að
Mr. Charles Johnson væri Kalli sá,
sem farið hafði úr landi fyrir tutt-
ugu árum. Mr. Johnson var hold-
grennri og sinaberari en Kalli
hafði verið og þó eins -og breiðari
á herðar. Hárið var nálega hvítt
og andlitið brúnt og barkað og
djúpir drættir frá nefrótinni nið-
ur á móts við munnvikin. Kalli
hafði þó verið svarthærður og föl-
ur í andliti. Og svo voru það vita-
skuld gulltennurnar. Um fötin var
ekki að tala: Algautur hafði aldrei
á ævi sinni séð jafnstórköflóttar
flíkur. En grágræn augun kannað-
ist hann við, og stirðbusalegt göngu
lag Kalla hafði Mr. Johnson ekki
lagt fyrir róða.
Algautur hjálpaði bifreiðastjór-
anum að bera inn ferðatösku Kalla,
sem var svo þakin marglitum mið-
um, að helzt minnti á skrautlegt
landabréf. En Kalli, sem ekki lá á
neinu, dró bleika silksokka og
fallegan stokk, fullan af margvís-
legum, spegilfögrum snyrtitækjum,
upp úr vasa sínuim: Þetta hafði
hann með sér handa Elnu. Þó að
það kæmi flatt upp á hana, hvaða
gjafir henni höfðu verið valdar,
hafði hún rænu á að þakka fallega
fyrir sig, enda flögraði það strax
að henni, að kannski mætti koma
þessu í peninga.
Svo varð Kalli að borga bifreiða-
stjóranum ökulaunin. Hann var
komnn með höndina niður í
buxnavasann, þegar Algautur stöðv
aði hann, dró hann með sér af-
síðis og stundi þvi upp eftir mikið
starn og fuður, að hann gæti varla
boðið svona manni í kot sitt, snautt
og braklegt. En Kalli sló hann svo
fast á öxlina, að hann kiknaði í
hnjáliðunum. Það var gamalla
manna mál, að þar sem hjartarúm
væri, brygðist ekki heldur húsrúm.
Hvað ætli ættingjar settu þess kon-
ar fyrir sig? sagði Kalli. Og Algaut
ur var svo til eina skyldmennið,
sem hann gat leitað til i gamla
landinu. Það kom ekki annað til
mála en þau gætu holað honum ein
hvers staðar niður í þennan hálfa
mánuð, sem hann ætlaði að vera
um kyrrt. Og væri naumt um mat
föng, þá var þess að geta, að
Karl Jöhannsson ætlaði ekki
að éta neinn út á húsganginn —
það skyldi hann sýna og sanna.
Hann var ekki á betligöngu. 0g
Algautur sagði, að það mætti svo
sem fara nærri um það — kannski
væri ekki frágangssök að sofa í
loftherberginu um hásumarið, og
það væri tómt — því miður tómt
bókstaflega talað.
Þeir fóru saman upp á loftið
til þess að skoða vistarveruna, og
Kalli svipti opnum glugganum, sem
sat rígfastur í gamalli málningu.
Þetta var hörð viðureign, og það
brotnaði gluggajárn og ein rúðan
fór í þúsund mola. Svo leit hann
á verksumerki og sagði allright.
Hann hafði ekki um þetta fleiri
orð, og í næstu andrá var hann
setztur aftur inn í bílinn, sem
brunaði í átt til járnbrautarstöðv-
arinnar, þvi að þar voru búðir svo
stórar, að sumar voru kallaðar
vörubús.
Húsmóðurleg skyldurækni
Elnu heimtaði, að hún sætti lagi
og sópaði og tæki til á meðan Kalli
var í búðarleiðangrinum og reyndi
að minnsta kosti að tylla einhverri
druslu fyrir gluggann á lofther-
berginu, ef eitthvað fyndist
til þess.Fyrst 1 stað varð þó for-
vitnin yfirsterkari. Hún varð að
skoða snyrtiáhöldin sín, og krakk-
amir hópuðust um hana með Al-
gaut mitt í flokknum. Hver hlutur
gekk frá einum til annars — fyrst
frá húsmóðurinni til eiginmanns-
ins, síðan frá einum krakkanum
til annars eftir aldursröð, unz öllu
var skilað húsfreyju, er lagði hvað
fyrir sig á sinn stað i silkifóðraðar
grópir stokksins. Hverjum einasta
hlut var margvelt og snúið, og
eftir rækilega athugun var bolla-
lagt um það, til hvers hann var
ætlaður. Margt var dularfullt:
Þarna voru skæri, en hvorki nál
né spotti, hnífar, en engir gafflar,
og þó að hvergi sæist neinn skó-
bursti, var þar hylki með rauð-
um lit. Þetta gat því tæpast verið
saumakassi, og ógerlegt sýndist að
matast með þessu eða bursta skó.
Hver skoliinn var þetta? Börnin
voru eins og spurningarmerki í
framan, þegar Elna rak allan hóp-
inn út og byrjaði að rassvésast við
óhroðann í greninu.
Kalli kom aftur um hádegisbil-
ið, akandi í Fordbíl með litlum
palli, þar sem mörgu ægði saman.
Efst var járnrúm, sem leggja mátti
saman, og neðst ölkassi, en þar að
90
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ