Tíminn Sunnudagsblað - 02.02.1969, Blaðsíða 14

bóndi heyrði tíðindin, brá hann
fljótt við og fór með Ragnheiði
dóttur sína með sér út í hellinn,
en Jón hélt áfram eftir ljósmóður-
inni.
Það er af Vigdísi að segja, að
eftir að Jón fór, seig á hana svefn
og svaf hún eða mókti lengi, en
vaknaði við, að hún heyrði manna-
mál úti. Var þá kominn Böðvar á
Laugarvatni og talaði hátt við dótt-
ur sína til þess að Vigdis yrði síð-
ur bilt við, ef hún væri lifandi, sem
þau drógu í efa. Þegar þau Böðvar
og dóttir hans komu í hellinn,
hafði Vigdís verið þar ein í sex
klukkustundir.
Tveim stundum síðar kom Jón
með ljósmóðurina. Tók hún fylgj-
una og tókst það svo vel, að kon-
unni varð ekkert um, og heilsað-
ist vel.
Fjögur ár bjuggu þau Vigdis og
Jón í hellinum og eignuðust á þeim
tíma þrjú börn. Tvær dætur fædd-
ust í hellinum. En Vigdís fór að
heiman þegar hún eignaðist mið-
barnið, sem var sonur. Hann heit-
ir Magnús og vinnur hjá Tóbaks-
einkasökunni. Stúlkan, sem fædd
ist þassa umgetnu nótt, er
Ragnheiður, kona Erlings Dags-
sonar, gjaldkera í Barðavogi 24.
Hrafnhildur fæddist líka í hellin-
um. Hún er ekkja Áima Einarsson-
ar, klæðskera í Efstasundi 91 hér
í bæ.
Frá Laugarvatnsvöllum fluttust
þau Jón og Vigdís ofan í Flóa,
fyrst að Vallahjáleigu, en svo að
Meðalholtum, en síðast bjuggu þau
í Vaðlakoti. Þaðan fluttust þau til
Reykjavíkur og búa nú á Kára-
stíg 11.
Ég var sveitungi þessara hjóna
í seytján ár og eftir beiðni Helga
Hjörvars, fór ég eitt sinn heim til
þeirra og bað þau segja mér frá
því, sem á dagana dreif í hellin-
um. Var þetta haustið 1943. ar
þátturinn fluttur í útvarpinu
skömmu seinna. Síðasta spurning-
in, sem ég lagði fyrir Vigdísi, var,
hvernig henni hefði verið innan-
brjósts, þegar hún var orðn ein
og Jón var farinn að sækja Ijós-
móðurina. „Mér leið vel þá og æv-
inlega í hellinum,“ svaraði hún.
„Ég trúði því og breysti, að ég væri
ekki ein. Einhver hulin hönd héldi
vernd sinni yfir mér og litlu stúlk
unni minni.“
Ég leit á Vigdísi, þessa grann-
vöxnu, ungltgu og laglegu konu,
og skildi þá hvaðan henni hafði
komið það þrek, sem hún sýndi, er
hún ól sitt fyrsta barn með slíkum
atburðum. En víst er það, að ekki
hefði ég viljað vera í hennar spotr-
um, og svo mun óefað vera um
fleiri konur.
Ég spurði Jón einhverju sinni,
hvernig honum hafi verið innan
brjósts, þegar hann varð að yfir-
gefa konu isína forðum.
„Ég var furðu rólegur,11 svaraði
hann, „en hafi ég nokkurn fíma
beðið til guðs, gerði ég það þá.
Ég treysti guði, að hann léti þetta
allt fara vel.“
Og hann leit hlýlega til konu
sinnar. Á ást þeirra hafði aldrei
fallið skuggi, öll þessi ár, sem þau
voru búin að vera saman.
Hellarnir eru, eins og áður get-
ur á miðri alfaraleið, þegar farið
er milli Þingvalla og Laugarvatns.
Margt stórmenni hefur farið þarna
um og komio við I hellunum. Lengi
var fangamark Kristjáns IX. Dana-
konungs grafið í berginu að vestan
verðu inni í stærri hellinum. Ætl-
aði Friðrik VII. að rista þar einnig
nafn sitt, en þá hafði einhver gár-
ungi sett sitt nafn þar, svo kon-
ungur hætti við það. Eins var með
Kristján X., en hann kom til Vig-
dísar og Jóns 1921, og þáði skyr
Framhald á 94. síSu.
CróSursæld er í grennd viS hellinn. SéS yfir hluta vallanna. Ljósmynd: Páll Jónsson.
86
' T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ