Tíminn Sunnudagsblað - 02.02.1969, Blaðsíða 22

ég fór að klæða hann úr fötun-
um, fann ég eldspýtnastokk í vest-
isvasa hans. Varð mér um leið
ljóst, hvað gera skyldi: færa
Guðmund úr fötunum, setja hey
og föt í Kringum hann, klæða
mig úr mínum þurru fötum og
hlúa að honum eftir beztu getu,
mölva síðan rafta úr húsþekjunni
og kveikja bál skammt frá hon-
um, því að þar með fengist nægur
hiti. Þetta gerði ég. Eftir stutta
stund var ég búinn að klæða Guð-
mund úr bleytunni og byrgja hann
á kaf í heyi og fötum. Nú tók ég
til óspilltra málanna, braut mikið
af röftum niður og kveikti bálið,
síðan setti ég garðaband þvert yfir
króna á millum eldsins og heys-
ins. Þar þurrkaði ég fötin.
Ekki leið á löngu, þar til húsið
var fullt af reyk, en niðri við gólf-
Vísnaþáttur —
Framhald af 87. síSu.
en drottinn alla dæmir bezt,
dómar falla manna.
Baldvin Jónatansson á Hvera-
völlum orti bæði kvæði og vís-
ur og skrifaði sögur. Einu sinni
byrjaði hann á þessari snotru
sumarvísu:
Svanir fagurt sumarlag
syngja á bláum tjörnum.
Matthias var þar ekki fjarri,
og kippti, ef svo mætti segja,
bögunni á annað svið með þvi
að botna hana svona:
Guð er að bjóða góðan dag
grátnum jarðarbörnum.
ið var þó alltaf reykjarlaust.
Varð ég því að liggja á maganum
á millum þess, sem ég mölvaði í
eldinn. Svo leið nóttin, að aldrei
varð ég var við, að Guðmundur
rótaði sér. Einu sinni athugaði ég
fæturna á honum og voru þeir
þá heitir. Þegar klukkan var á að
gizka fimm um nóttina var ég að
þrotum kominn með eldivið og
glóðin að kulna. Fór ég þá að at-
huga um líðan Guðmundar. Kom
þá í ljós, að hann hafði sofið í
einum dúr, frá því að ég byrgði
hann niður, en hann fann til sviða
í augunum. Veðrið var hið sama
úti fyrir, iðulaus stórhríð.
Nú lögðum við af stað og tók
ég stefnuna frá húsunum eftir
veðurstöðu. Ég Ieiddi Guðmund,
því að hann var mjög þrekaður.
Okkur heppnaðist að ná melnum,
og var hann að mestu leyti auð-
ur. Við fórum mjög hægt. Þegar
við komum á gilbarminn móti Þor
móðsstöðum, langaði mig til þess
að prófa ána sunnan við nöfina.
Guðmundur hafði langan brodd-
staf, og bað ég hann að lána mér
hann. Þegar ég kom að ánni, sást,
að þar var enginn verulegur ís,
aðeins uppbólga eða krap. Var
hún því ekki árennileg. Ég fór nú
að troða krapið niður og gera slóð
yfir. Þetta tókst sæmilega. Svo
náði ég í Guðmund, sem sat uppi
á gilbarmi. Hann sá, að ég fór
þarna yfir, en hélt þá, að þetta
væri ís en ekki krap. Hafði hann
þvi engin mótmæli. Þegar við
komum að ánni, leizt Guðmundi
ekki á, sagði sem svo, að það kæmi
fyrir, að áin ryddi sig, þegar krap
væri troðið svona niður.
Nú tók ég Guðmund á bakið,
svo að hann bleytti sig ekki, því
að vatnið í slóðinni tók í kálfa.
Ég hafði broddstafinn og lagði
svo af stað, þurfti að troða krap-
ið betur niður við hvert skref.
Ferðin gekk vel yfir að kletti, sem
var vestan við ána. Ég þurfti að
snúa mér við undir klettinum og
lyfti undir, þegar ég setti Guð-
mund upp á klöppina. Um leið
sökk ég niður upp undir hendur
en í sama vetfangi var ég kominn
upp úr gatinu. Var vatnskraftur-
inn svo mikill upp um holuna, að
ég þurfti lítið fyrir því að hafa.
Við héldum nú sem leið lá upp úr
gilinu og neim mýrina fyrir sunn-
an bæinn. Breiður svellbunki var
fyrir sunnan bæinn, og lá hann
alla leið niður á gilbarm. Þegar
við komum að bunkanum, var svo
hnoðað utan um báða fætur á mér,
að ég gat lítið gengið. Vatnið úr
fötunum rann saman við snjóinn
og allt fraus saman. Voru fæturn-
ir á mér eins og hnöttóttir boltar
glerhálir. Varð ég því að skríða
yfir bunkann, en Guðmundur
gekk óstuddur.
Bílabrautin
FramHald af 81. síðu.
og fimmtíu kílómetrum, og tek-
ur ferðin nokkra klukkutíma.
Mikið var af skíðafólki þarna
á jöklinum — uppi í þrjú þús-
und og fjögur hundruð metra
hæð. En hæsti tindur Mont
Blanc er 4807 metrar. Þarna
uppi er loft þunnt og erfitt um
hreyfingar. Öll eru fjöllin gróð-
urlaus Ítalíumegin, en vaxin
skógi Frakklands megin.
Hellisbuar á Laugarvatnsvöllum -
Framhald af 86. siðu.
og rjóma hjá Vigdísi og gaf henni
þrjátíu krónur að skilnaði.
Margir, sem þarna fara um, gera
sér til gamans að krota nafn sitt
eða annað í hið mjúka berg hell-
anna, og eru þeir allir útkrotaðir.
En nöfn þeirra, sem bjuggu þar,
munu ekki vera þar né systranna,
sem þar fæddust.
Þau Vigdís og Jón eiga alls sjö
börn, allt myndarfólk.
Þeim fækkar nú óðum, sem trúa
á landið og móðurmoldina og heyja
harða lífsbaráttu í þeirri trú. Hell-
arnir á Laugarvatnsvöllum bera
þess engin merki lengur að hafa
verið mannabústaður. En saga
þeirra sem þar háðu sína baráttu,
er vel þess virði, að hún lifi sem
eitt af þúsundum dæma um kjark
og æðruleysi íslenzbrar alþýðu þeg
ar í nauðir rak.
Lausn
3. krossgátu
[3X'\'xX*.V£ÍX>^XX^
XfA n A lýi. i,1 í il lí H í 1
\ n l n o n /1 s / X.4 u L 1
^ 3 V * '’Xirt ó !
<»■»> -» r v I .'J
V ]X X £ I J>Xíi
? t S i -V X s £
^ 4. _ flXlA n K í J>
X.bT'TTJXji 4 7 n i £ l 0
s b X / WXti « * r L U M
Xi n * L I -Ov
Xc í 3 I rj uY.r\i * » /Í
y£ yVfi h R ys n /V h A * I
Xy jX* * r/'ANi,J0 s *
Xn i s L X r o - a * a b / X
y i n ''Xy »
fyn u r i - " ! /iX^ v "
« 11 ° £ L c *
i |X Þ ft _r_ ri a j> l t s> \ l n , r
94
TfHINN - SUNNUDAGSBLAÐ