Tíminn Sunnudagsblað - 02.02.1969, Blaðsíða 13

hann var vanur. En svo fór, að í
hvert sinn, sem hann ætlaði að
festa blund, var tekið í fæturna á
honum og hann dreginn út að
heliismunna. Gekk á þessu alla
nóttina. Um morguninn kom hann
heim með allt féð, fölur og fár,
og sagðist aldrei hafa lifað aðra
eins nótt.,
Eftir þetta var illt að fá menn
til að vera með fé úti á Laugar-
vatnsvöllum.
Nokkrum árum seinna var vinnu
maður hjá Magnúsi, föður Böðvars,
sem þá var orðinn bóndi á Laug-
arvatni. Hann hét Guðsteinn-Ein-
arsson, mikið hraustmenni og
vantrúaður á reimleika. Sagði hann
allar slíkar sögur slúður og kvaðst
hafa gaman af að vita, hvernig
draugsa yrði við, ef hann skyti á
hann úr byssu sinni, sem hann
taldi mikið þing. Sagðist hann hafa
bæði lambaspörð og silfurhnapp,
sem hann myndi nota, ef á þyrfti
að halda.
Svo fór hjá honum eins og Þor-
steini, að eitt kvöldið kom hann
fénu ekki inn í hellana, hvernig
sem hann fór að. Skaut hann þá
fyrst lambaspörðum og svo silfur-
hnappnum, en ekkert dugði. Henti
hann þá staf sínum inn, en fékk
hann jafnóðum til baka. Um morg-
uninn kom hann heim með féð,
ekkert betur á sig kominn en Þor-
steinn forðum. En svo undarlega
vildi til, að í bæði skiptin skall á
stórhríð skömmu eftir að menn-
irnir komu heim með féð, og stóð
hún í marga daga. Ef þeir hefðu
ekki fariðjieim með féð, hefðu þeir
lent í svelti með það. Trúðu gömlu
konurnar því, að verur þær, er
hellana gistu, væru hliðhollar
bændunum á Laugarvatni.
Vorið 1910 fékk ungur maður,
Indriði Guðmundsson smiður (nú
kaupmaður í Reykjavík) Laugar-
vatnsvelli til ábúðar. Með honum
fór í búskapinn 17 ára gömul unn-
usta hans, Guðrún Kolbeinsdóttir.
Indriði bjó um sig í stærri hellin-
um, en hinn rninni notaði hann
handa búpeningi sínurn. Ek'ki
bjuggu þau nema eitt ár þarna,
en þá bauðst þeim jöirð úti í Gríms-
nesi, og fluttust þau þangað. Ekki
urðu þau vör við neitt óvanalegt,
og var þó Guðrún oft ein heima.
Vorið 1918 tóku tveir ung-
ir menn Laugarvatnsvelli til ábúð-
ar, Jón Þorvarðsson, systursonur
og íósturbróðir Böðvars á Laugar-
vatni, og Símon Símonarson. Með
FerSafólk viS munna hellisins, sem var híbýli barnafjölskyldu fyrir einum
fimmtíu árum. Ljósmynd: Páll Jónsson.
þeim for þangað Vigdís Heigadótt-konan farin að vænta sdn. Fóstra
ir, unnusta Jóns, ættuð úr Biskups-
tungum, þá um tvítugt. Vigdís ólst
upp að mestu í Miðdal og var þar
þangað til hún fór í búskapinn.
Þeir Jón og Símon bjuggu um
sig í stærri hellinum eins og Indr-
iði hafði gert og gerðu þar sæmi-
legar vistarverur. Ekki varð sam-
býlið langt, því að unnu-sta Símon-
ar neitaði að fara til hans í hell-
inn og búa svo langt frá manna-
byggðum. Símon var þó hjá þeim
Jóni og Vigdísi firam á vetur, en
fór þá til sjávar, og var þar með
sambýlinu lokið. Nú voru þau orð-
in tvö ein í hellinum, Jón og Vig-
dís, og kom það þá stundum fyrir,
að hún var ein heima, ef Jón varð
að fara til aðdrátta. Þau voru fá-
tæk, en samhent u-m að bjar-ga sér.
Tíðarfar var slæmt þennan vet-
ur og snjóasamt. Urn mánaðamótin
marz og apríl -gengu stónhríðar og
var ófærð orðin mikil. Svo stóð á
í hellinum að barnsvon va-r, og va-r
Vigdísar og frænka, A-stríður Ein-
arsdóttir, átti heima í Miðdal. Var
svo ráð fyrir gert, að hún yrði hjá
Vigdísi rneðan hún lægi á sæng.
En vegna þess, hve tíðin var vond,
komst Ástríður ekki út eftir, og
liðu svo fram stundir. Aðfaranótt
3. aprílmánaðar fjölgaði í hellinum
og fæddist dóttir. Fæðingin gekk
vel, og hjálpuðust þau að að skilja
á milli og annað, sem gera þurfti.
En fylgjan vildi ekki koma, og fór
nú að vandast málið. Það varð að
ráði hjá þeim hjónu-m, að Jón
freistaði að ná í ljósmóðurina, sem
þá var Sigríður Bergsteinsdóttir í
Útey, myndarkona og ágæt ljós-
móðir. Hund sinn lokaði Jón inni
hjá konu sinni, henni til skemrnt-
unar. Síðan bað Vi-gdís að slökkva
ljósið, ef hún kynni að sofna.
Jón hafði tvo duglega hesta, en
ófærðin var mikil, og ferðin gekk
seint. Kom hann að Laugarvatni
og vakti upp, og þ igar Rilðvar
T t M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
85