Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Qupperneq 14

Við giftumst 25. júní 1904 og lifð-
um saman í hamingjusömu hjóna-
bandi í 37 ár. Við eignuðumst sex
börn. Tvö dóu ung. Hin eru þessi:
1. Sigurborg, gift Jóhanni Björns
syni á Brunnum.
Þeirra börn:
a. Þóra, gift Erni Eiríkssyni á
Reynivöllum.
b. Björn. Útskrifaðist úr stýri-
mannaskólanum með góðum vitn-
isburði. Hann drukknaði þegar vél
báturinn HeTgi fórst við Færeyjar
og aðeins tveir menn björguðust
af áhöfninni.
c. Gísli, stendur fyrir búi for-
eldra sinna á Brunnum, ókvæntur.
2. Bjarni, kvæntur Þóru Sigfús-.
dóttur frá Leiti, bóndi og símstöðv-
arstjóri á Jaðri. Þeirra synir:
a. Gísli Ingimar, bóndi á Jaðrí,
kvæntur Önnu Benediktsdóttur.
b. Þorbergur Örn, bóndi á Gerði
kvæntur Torfhildi Torfadóttur.
c. Pétur, húsasmiður, Lyng-
brekku 6 í Reykjavík, kvæntur
Rannveigu L. Sveinbjörnsdóttur.
3. Þóra, gift Bjarna Fr. Gísla-
syni, Höfðavegi 7 á Höfn í Horna-
firði. Þeirra sonur: Bragi, stýri-
maður, kvæntur Aðalheiði Aðal-
steinsdóttur.
4. Jón, kvæntur Pálínu G. Gísla-
dóttur frá Smyrlabjörgum. Þeirra
börn:
a. Ingunn, gift Eggert Bergs-
syni húsasmið, Hátúni 6 í Reykja-
vík.
b. Róshildur, gift Sæbirni Valdi
marssyni skrifstofumanni, Hátúni
7 í Reykjavík.
c. Þorvaldur, vélamaður á Ólafi
Tryggvasyni á Hornafirði.
d. Sigurgeir, stýrimaður á Haf-
rúnu frá Bolungarvík.
e. Þóra V., nemandi í Skóga-
skóla.
Á Skálafelli.
Ég fæddist og ólst upp á Smyrla
björgum. Búskap minn allan bjó
ég á Uppsölum, og nú er ég búin
að dveljast á Skálafelli í 24 ár. Ég
hef verið spurð að því, hva.- ég
hafi kunnað bezt við mig. Þrír eru
bæirnir, þar sem ég hef alið ald-
ur minn og ég hef svarað: Jafnvel
á þeim öllum.
Hér á SkMafelli fæddist Jón
Eiríkssön konferensráð. Hér fædd-
ist Þóra, tengdamóðir mín. Hér
bjó Arngrímur Arason, langafa-
bróðir minn. Hann var tvígiftur.
Dætur hans voru átta og fjórir
synir. Tveir, Bjarni og Jón, dóu
ungir. Hin systkinin urðu mynd-
arfólk og greint í bezta lagi. Þau
giftust öll, nema Guðbjörg, sem
varð heilsulaus, og Björg giftist
ekki, en eignaðist son. Hann var
skírður Jón og skrifaður Brynjólfs
son, en var reyndar framhjátöku-
barn Jóns hreppstjóra í Byggðar-
holti. Björg Arngrímsdóttir var
langamma séra Rögnvalds Finn-
bogasonar, nú prests á Seyðisfirði.
Hér bjó einnig Stein-unn Árna-
dóttir, Brynjólfssonar, systir séra
Brynjólfs í Sandfelli og víðar.
Hann var afi Þóru, tengdamóður
minnar.
Steinunn Árnadóttir skrifaði
sjálf kónginum bréf.
Manni hennar vildi það til að
eiga barn fram hjá henni. Jón
Helgason, sýslumaður í Hoffelli,
var búinn að dæma hann í sekt
fyrir hórdóm9brotið, en Árni bóndi
Jónsson dó áður en sektin var
borguð. Og nú skrifaði Steinunn
sjálf kónginum og fór fram á upp-
gjöf sektar, fyrst maður hennar
væri dáinn. Og konungur gaf upp
sektina.
Hér bjó líka Guðmundur Sig-
urðsson og kona hans, Sigríður
Aradóttir. Bæði voru þau þre-
menningar við mig. Þau eignuðust
fjórtán börn. Tvö þeirra dóu ung.
Hin náðu fullórðinsaldri og urðu
góðir borgarar. hér bjó frændi
minn, Páll Sigurðsson, vel greind-
ur maður. Kona hans var Pálína
Magnúsdóttir, komin af ætt Jóns
Steingrímssonar eldprests.
Síðast bjó hér Gisli, sonur þess-
ara hjóna, góður og greindur pilt-
ur. Hann seldi jörðina Jóni, syni
mínum, sem hér býr nú.
Páll Sigurðsson hafði keypt jörð
ina, en hún lá þá undir Stafafells-
kirkju. Alltaf mátti fræðast af
Páli, frænda mínum á Skálafelli,
og börn hans voru einnig vel gef-
in.
Eitt kvöld kom Páll til mín og
bað mig að koma með sér upp að
Skálafelli, því að kona sín sé las-
in. Ég segist skuli biðja Gísla
minn að sækja ljósmóðurina. En
Páll segir, að þetta muni ekki vera
svo alvarlegt. Við förum svo, en
þegar við komum að Skálafelli, er
þar fæddur stór og fallegur dreng
ur, Gísli, sem nú býr á Kópavogs-
braut 61. Ég hafði þarna lítið að
gera nema að taka fylgjuna. Þó
dvaldist ég þarna í hálfan mánuð
og leið ágætlega. AUtaf var gam-
an að tala við Pál bónda á Skála-
felli.
Þarna var lika Guðrún, hálf-
systir hans, eina alsystir Þorsteins,
föður Rannveigar lögfræðings í
Reykjavík. Guðrún var mikill ætt-
fræðingur. Hún var að lesa í blaði.
Ég spyr hana, hvað blöðin segi
núna. Hún svarar:
„Ég er nú að lesa útlendu frétt-
irnar, ég fer alltaf í þær fyrst.“
Hún gat frætt mann um atburði
í öðrum heimsálfum. Þegar ég átti
Bjarna son minn, sagði hún:
„Hann á sama fæðingardag og
Vilhjálmur Þýzkalandskeisari.“
Þegar manntalið var tekið og
vikudögum breytt í mánaðardaga,
þá var Guðrún svo góð í tímatali,
að hún gat með útreikningi breytt
vikudögum í mánaðardaga. Minn
fæðingardagur var alltaf miðaður
við þriðja föstudag í góu. Guðrún
sagði, að ég væri fædd 10. marz.
Til hennar leituðu lærðir menn
til að greiða úr einu og öðru. Hún
hefði getað orðið hámenntuð kona,
en því var ekki að heilsa. Hún
missti foreldra sína ung og var
ætíð á rangri hillu. Hún vann við
hret og vos á ýmsum bæjum.
Kannski hafa þó allir verið góðir
við hana, enda hefur hún ekki
unnið til annars, og öllum bar hún
gott. Hún sá eitthvað lífrænt í öll-
um hlutum, mönnum og málleys-
ingjum. Hún hafði skær, djúpsett
augu, sem skutu gneistum.
Atgervis- og greindarfólk.
í Skaftafellssýslu var margt vel
gefið fólk. Guðrún Bjarnadóttir á
Uppsölum var ljósmóðir á tíma-
bili um Mýrar og Suðursveit.
Einnig var hún sótt til að sitja
yfir kaupmannsfrú á Papósi. Séra
Björn Þorvaldsson á Stafafelli bað
hana fyrir Solveigu Einarsdóttur,
sem seinna varð kona hans, að
kenna henni hannyrðir.
Guðrún var mjög listhneigð
kona. Jón Einarsson í Skaftafelli
var afi Guðrúnar. Það var hann,
sem smíðaði byssuna frægu, sem
síðast komst á forngripasafnið í
Kaupmannahöfn. Heyrt hef ég, að
hann hafi getað fleytt sér í 5—6
tungumálum, eitt þeirra var þýzka.
Allt var þetta af bóklestri.
Þegar Sveinn Pálsson læknir var
á yfirreið sinni um landið, teppt-
ist hann í hálfan mánuð í Skafta-
felli vegna óvega. Haft var eftir
158
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ