Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Qupperneq 13

7
BALDUR GHCJRGS
— meistari tálbragðanna og fóstri Komsl, Hér
er hann þó sakleysislegur é svipinn.
í lanaairæði Karls Finnboga-
sonar var 'ýst söngvaþjóð, sem
bjó á víðri sléttu í skjóli boga
dreginna Karpatafjallanna. Þar
þeystu menn a hestum sínum
um steppuiia ei okkur skilst,
að heiti puszta á máli þarlands
manna, og hirðar reikuðu fram
og aftur með hjarðir sínar og
gígjur og fóru með strengleika
og vísnasöng. í sólvermdum hlíð
um hcngu drútur í þungum
klösum á greinum vínviðarins,
og á þorpsgötunum gat nem-
andinn sett sér fyrir hugskots-
sjónir fallegar stúlkur í skraut-
legum þióðbúningum með stóra
tágakörfu á höfðinu og péturs-
spor í hökunni
Á Kalastöðum á Hvalfjarðar-
strönd, sem reyndar mun ekki
finnast getið í landafræði Karls,
bjó í eina tíð Þorvarður Ólafs-
son — hreppstjóri, dannibrogs-
maður og skipasmiður. Hann
hratt um dagana af stokkum
tvö hundruð og tólf súðadýrum,
sem hann hafði sjálfur smíð-
að, og hann var slíkur fræða-
sjór, að miðlað gat hann Jóni
Árnasyni l'leiri þjóðsögum en
flestir aðrir. sem til var leitað.
Og mörg var sú sagan mögnuð
kyngi, er hann festi á blað í bað-
stofunni á Kalastöðum.
Það er ekkl kyn, þótt af
kviknaði fágæti, er saman laust
straumum blóðs og erfða frá
strengleikafólkinu í gígjn-
landinu og kjarnakarlinuin á
Kalastöðum. Baldur Georgs á
ætt sína að rekja í rann beggja
kunnáttusamastur og fjölbrögð-
óttastur samtíðarmanna sinna á
þvísa landi
í Njálu segir af Svani þeim.
er bjó á Svanshólj í Bjarnar
firði norðui Þegar Dalamenn
sem honum var ekki keppikeflt
að hitta að máli, ætluðu að
sækja hann heim. gerði hano
sér hægt um bönd. Hann tók
geitarskinn veifaði yfir höfði
sér og mælti: Verði þoka, og
verði skrípi og undur “ Og sló
þá þegar yfir svo miklum sorta
að ekki var ratlióst.
Alkunna er töfrafullt sam
neyti Baidurs Georgs við Konna
og mjög hefur hann verið brugð
inn við vmsa ginningar aðrar
sem nálega eru ofvaxnar mann
legum skilmngi. Það má sann
arlega segjt um leikbrögð hans
„Þessu skilur enginn í. oss er
nóg að trúa því ‘ Nú síðast het
ur sá grunur kviknað. að hann
kunni jafnvel að eiga viðlíka
grip og Svanur — geithéðin.
sem veldur hastarlegum veðra
brigðum ef honum er veifað
með viðelgandi 'ormála
Hvað segir svo þessi meistari
tálbragðanna siálfur um iðju
sína? Það geta menn lesið hér
á síðum Sunnudagsblaðsins 1
dag.
— Það var þega ég var í Inigi-
miairisskólaTium Þá kom ég fram :
fynslba sirni á sikemimtiuin hjá Iðn-
ekólianum. Eftir skemimtunina
tooim maður fil min og bað mig
uim alð sikemmta annars staðar og
þammáig getok hetta kol af koffli.
— Hvenær byrjaðir þú með
Kommia?
— Árið 1946 Éig hafði lært bú’k
tal á striðsáirumwn af Skota, sem
ég kymmitist. þegar ég sikemmti hjá
bneaka hemnúm
— Hvair i'ékkstu hamm?
— Ég pantaði hann frá Lundún
um. Hamn var einsikmr, greyið. En
féfk'k beld ég, fljótt iisOenzkian rík
isborgarairétt.
— Þú hefu’ lokiið gaginfræða-
prófi í Inigimarssikólamum. Fórstu
í fleiri sikóla9
— Já, ég si.umdiaði nám 1 aug-
lýsinigateáknun í Dammörktu em
varð að hætta vegma fjárskorts
Nú, svo tók és S't'identspróf 1961
þá 34 ára. Mig hafði affltaf lamigað
til að verða stúdeml og konam min
hvattd miig til þess. Svo var ég tvo
vetur við nám í háiskólanum. Ég
vainn með skólam'ámimu allan tím-
an, emda orðinn fjölsikyldumaður
fyrir lömgu
— Hvenær tórstu tiú Danmerk-
ur?
— Strax vftir stríð. Þar gekk
ég I damska töframaönafélagið
Fyrst eftir að és kwn þanigað
skemmti ég eimn má'ivuii á Bafck-
anum, 9em fca llaðmi es, Þar sýnd'
T í M I N N — SUNNUOAGSlíLAÐ
325