Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Page 14

ég tuttugu og fjóruru siin'num á
ctag og fékk 25 króniiir daniskar
fyrir, 2,50 fóru til um'boðsm'amns-
ins. Þetta þótti sæmiliegt kaup þá.
Þarna kynntist ég mÖrgu ein'kenni-
tegu fóM, meðat annars kerlingu
nokkurri, stórfurðulegri. Hún var
köliluð miss Flórens og var um
'Sjötugt. Hún þóttist dansa ballett
við undiri'eik hljórr.sv'eitar, sem
altaf lék rimmfal'skt. Það kenncri
svo hvað öðru um slæman árang-
ur, hún og tóniisbarmennirnir.
Fólk hél't, að það væri að gera gys
að kerlingunm og sagði: „Miss
Flórens e, vitíaus — hún heldur,
að hún geti dansað' En þessu var
öfugt farxð, þvi að hún vissi vel,
að hún gat ekki dansað. En það
skipti hana er.gu máii meðan hún
fékik þetta borgað ' Tak for mönt
en“ sagði hnú alltaf þegar pen-
inigum var kastað upp á sviðið tii
heninar.
Svo var ég í Horsens á Jótlandi
í einn mánuð Það er Iítill bær og
aðeinis tvö samkomuhús, þar sem
ég skemimti tii skiptis.
—Er ekltí erfitt að skemimta
lengi á svona litlum stöðum?
— Það er alit öðru vísi í Dan-
mörku, því að þar finnst fólki
gaman að nevra og sjá sama gald-
urinn eða branida,'ann tvisvar eða
jafnvel oftar Það þarf ekki að
skipta eins oft um efmi og hér.
Annars lei-dd'ist mér heldur þarnd
Síðan fór ég aftur ti'l Kaup
mannahafuar og var þar töluverð-
an tírna að læra auglýsingateikn
um, eims og ég sagði þér áðan. En
svo fór ég heim, þegar ég var orð-
inm févana. Áður en ég fór, gerði
ég noikíkuð, sem ég býst ebki við,
að mangir ísiendimgar hafi gert.
Við skemmtum á ferám, ég og
damsfour kunnimgi mimn og gemg-
um svo um með hatt á eftir.
Árið 1948 fór ég affcur fcil Dan-
merkur. Móðir mín hafði d'áið og
mér tæmzt arfur, svo að ég þurfti
ekki lengur að skemmta. En þó að
mér lii'ði yflrleitt vel þessi ár gem
ég var í Dannjörku. vil'di ég held-
ur vera á íslandi. Annars fannst
mér Danir elskufegasta fóllk, og
þar vildi ég helzt setjast að, ef ég
yrði að fara burt af íslandi.
— Hvernig stóð á því, að þú
gerðist kennan?
— Ég var að vinna á Seyðisfirði
hiaustið 1963 og heyrði auglýst eft-
ir keronara a Fskifjörð. Ég tók það
starf og kom svo hirogað tn!l Akra-
ness 1966.
—Eitthvað getur þú sagt okk-
ur af sambandi þínu við Komna?
— Það var sýnd mynd í sjón-
varpinu hér í vetur um búktal'a'ra
og brúðuna haas Búktalarinn var
géðklofi, og myndin endaði með
því að brúðan náði sál hams. Ég
sá þessa mynó í Kaiupmanmalhöfn
fyrir fcuttugu árum, og þegar ég
kom heim, sac Konni á stól — ég
hafði skilið hann þar eftir — og
starði á mig. Mér varð dálítið bi'lt
við. Anroars held ég, að alir búk-
talarar verði að hafa snert af geð-
klofa. Mér kom það til dæmis
sturodum á óvart, sem Konmi sagði
á skemmtunum Þegair óg hlusba á
hljómptöturnar, sem ég sömg inn
á í naifni Konna. finnst mér Kornni
symgja, en ekki ég En það eru
fileiri en ég, sem líta á Konna sem
annað en brúðu. Þegar ég skemmti
með homum í Tívolí, heyrði ég
einu sinni konu segja: Ó hvað ég
faef alltaf vorkemnt móður þessa
drengs“.
— Er ekki erfitt að koma fram
á sviði?
— Jú, það er erfitt. Það kosfcar
miktLa undirbúningsvimnu. Fólki
finnst ef til vil ekki mikið að
koma fram í fimimtán míroútur, en
það kosbar þó þrotlausa vinrou að
undirbúa þessar fáu mínútur. Hér
á landi verður líka stöðugt að
skipta um atr'ði, en tii dæmis í
Bamdaríkj'unuuj er hægt að ferð-
ast um með sama aifcriðið al'ia æv-
ina. Þetta tekur Mka á taug'arnar.
Mér l'íður alitaf illa, áður en ég
kem fram á sviðið. En þegar ég
er kominn þat.gað, hverfur þessd
epenna.
— Hvað firnist þér bezta atrið-
ið, sem þú hefuir komið fram með?
— Það var á Raufarhöfm. Það
get ég aldirei endurtekið. Ég hvarf
af sviðinu. Þetta var óæft og kom
mér eklki síður á óvart en áhorf-
endemum. Skýringin var ofurein-
föld. Það var hvíslaragat á svið-
inu og í stað að setja hlera yfiir
það, hafði pappi verið lagður yfir.
Ég var að sýna eitthvert atriði og
steig eitt skref áfram, og áður em
ég vissi af var ég kominm niður
í kjáltora: Hvairf sem sé 1 alvöru.
Þetta gerðist svo snöggt, að fólk-
ið í salroum tók ekki eftir því og
spurði: „Hvað varð af Baldri?“
— Hvaða áhorfendur fa'lffa þér
bezt, Baldur’
— Fólkið, sem kemur til þess
áð skemmta sér, en ebki tdil að
gagnrýna. Börnin eru uppáhaildsá-
horfendiur mínir. Starfsbræður
míniir erlendis sögðu þó, að þau
væru erfið. Ép mian eftir sýndugu,
þar sem alls konar trúðar duttu á
rassinn og véltust um. Börnunum
stökk ekki nros Efitir sýnimguna
komu trúðarnir til mín og spurðu,
hvermiig ég færi að þvi að fá þessa
brakka til að hlæja. Ég gat ekki
svarað því. En börnin finroa strax,
hvort maroni siálfum finnst það
skemmbilegt, sem maður er að
gera.
— VII fólk efcki oft fá þig til
Baldur á fyrri árum: Spilagaldur.
326
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ