Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Síða 15

Anna Vigfúsdóttir frá Brúnum:
NIDJAR HJÖRLEIFS LÆKNIS
í greinum, sem Suimudagsblað
Tíma(iis hefuT flutt að und-anförnu
um Hjörleif Jónsson, sem nefndur
var læknir þó ólærður væri, ber
ekki saman heimildum um það
atriði, hv-ort Hjörleifur hafi átt af
komendur. Jafnvel t-elur séra’Ein-
ar Jónsson á Hofi, að ha-nn og
kona ha-n-s hafi verið ba-mlaus. Eb
Björn p-rófess-or, Magnússon kann
að nefn-a fimm börn, sem h-afi náð
fuliorðinsaldri.
Þetta kom mér til að skrifa fáar
1-ínur. Á unglingsárum mínum
dvaldist i heimasveit minni, undir
Eyjafjöl'lum, Eli Hjörl-eifsson Átti
ha-n-n að rnestu þar heim-a yfir
fimmtíu ár. í’aðir hans var Hjör-
1-eifur, sonur Hjörleifs læknis. Eli
fæddist á Skurðbæ í Með-allandi
20 janúar 1848, en ólst upp á
Lyngum 1 sömu sveit.
Elí barst út undir Eyj-afjöll. Kom
að Hlíð 21 árs gamaH og var þar
vinnumaður um skeið og svo
á fleiri bæjum, u-nz hann fór að
búa — eða va-r i húsmennsku á
Mið-Skála — ojó m-e-ð Guðlaugu
'Héró-nýmusdóttÍT frá Mið-Skála.
Þa-u giftust e-kfc, o-g sa-mvistir
þei-rra stóðu að-eins fá á-r, o-g mun
efnaleysi hafa val-dið. Þa-u eignuð-
ust fjó-ra sonu
1. Guðleifur varð sjómaður og
gerði-st form-aður á vélbáti í Vest-
m-aninaeyjum, fórst 36 ára í leit
að báti, se-m vantaði í ofs-aveðrí á
vertíð 1916 .Báti þeim, sem 1-eitað
var að, varð bja-rgað, en leitarbát-
urinn fórst. Voru þeir bátverjar
fjórir. (Þorst-einn í Laufási segir
frá atburðinum í „Formann-sævj ,
Eyjum“). Guðleifur var kenndur
við Brúni-r unthr fi;vjafjöllum, þar
sem ha-nn ólst upp að nokkru og
átti síðan iengi heimilisfang s-em
la-usamaður.
2. Sigurjón. dó skömmu eftm
fermingu.
3. Kort, ól-st upp á Fit, hann
fluttizt suður með sjó, kvæntist o-g
átti börn — íyrir hjó-naband átti
haun tvö böm. Hann bjó á Mela-
bergi á Miðnesi
4. Guðmundur, óls-t upp á Selja-
l-a-ndi, kvæntur og átti börn. Þessir
bræður þóttu atorkum-enn og vo-ru
vel m-etnir.
Þau Elí og Guðlaug voru
vin-numennsku eftir að þau létu af
búskap. Hún varð iausakona, átti
heimili um sk-eið á Fit og síðar á
Tjömu-m, fór til Ve-stm'anna-ey.ia á
vertíðu-m o-g va-r í ka-up-avinnu á
sumrum. Síðar s-ettist hún að
Vestm-ainniaeyjum og bjó með Guð-
leifi, syni sínu-m, sem va-r ókvænt-
ur og ba-rnla-u.s. Eftiir fnáfall ha-ns
fór hún tiil Korts sonar sins, o-g
mun h-afa dáið þar.
Guðlaug mun hafa verið vel
greind, en var fáskiptin, gaf sig
ekki mikið að öðrum, vel verkd
farin og atorkusöm. (Þær voru
bræðradætur Guðlaug og Þuríður
Jónsdóttir í Hvammi, hi-n góð-
kunna ljósmóðir i Vestur-
Eyjafjall-ahreppi.)
Elí dvaldist síðustu áratugi æv- j
in-nar á Hólm-abæjunum undir Út-
fjöllunum, kom að Brúnum 1903
og var þar hjá foreldrum mínum.
Vi-gfúsi Bergsteinssyni og konu
hans Valgerði Sigurð-a-rdóttur. en
1910 fór hann að Tjömum til föð-
urb-róður mins Bergsteins Berg-
steinsso-nar og konu ha-ns. Sigríða-r ,
Tóm-asdóttur Bergsteinn fórst við
Vestma-nnaey.iar 1912 bá formað-
ur á vélbáti úr Eyjum
Elí dvaidist áfram á Tjörnum og
dó þa-r hja Sigríði oe sei-nni ma-nni
hennar, Haraldi Jónssvni. Það var
22 júni 1924. s-em Eli 1-ézt. En
nokk-ur atriði þessari frásögn frá
Haraldi f-engin
Eli var mjög vel skýr maður
athugull og fróður um margt. Bók
hneigður var na-nn og 1-as eftii
föngum. Man ég. að ha-nn hafði
mætur á íslendingdsögum og var
fús að les-a þær fyrir heimafólk á
kvöldvökum. Meðal fárra bóka 1
eigu hans var merkisritið Njól-a
Björns Gunnlaugssonar Hann var
oft skemmtilegur í viðræðum og
lét ógjarnan hlut sinn. ef skiptar
voru skoðaniT. Verkmaður hinn
bezti. Hanm var mjög barngóður
og sýndi það bezt innræti manns-
i-ns. Þanni-g er mér tamt að hugsa
til þess-a gaml-a góðvinar míns.
þes-s að sýn-a «er, nveT-nig galdrarn-
ir e-ru f-ramkvæmdir’
— Það ke-nmr íyri-r, en fólkið
vérðu-r rftast fyrir vonbri'gðum,
þe-gar það sér, hvc einf-alt þetta
er.
— Getur þú efcki sagt okkur
eitthvað af sérKenniiegu fól-ki, s-em
þú hefur kynnzt við starfið?
— É-g sikemmti einu sinn-i í
Austurbæjarb'ói í h-eilan mán-uð
m-eð brezk-um töfram-a-nini. Þetta
var nú e'k-ki ei-giniegur töfra-mað
ur: Hamn ieysti sig úr alls konar
hl-eikikjum. Hanr, va-r hl-e-k-kjaður og
settur í po-ka, poknnn í 1-æsta kist-u
og s-eglas'trigi saumaðw utan um
kistuna. Hann var komámn út úr
þessu öllu eft:i stuttan tíma. Þeg-
ar ég vair i T undúmum 1957 vor-
um við mikið saiinam. Hamm var
furðuil-eigur náungi- Maður viss-i
a-ldrei, hvar maður h-afði han-n i
bókst-afl-egum .s-ki-lnlngi. Það virt-
ist vera árátta hjá honum að
hve-rfa og birtast skyndile-ga. Eitt
sirnn sem aftar, þegar ég var með
honurn, hitti ég k-iin-ni-ngja mi-nm
og tó-k hann tali- Svo ætla-ði é-g
að snúa mer að töfiramanninu-m,
en hann var þá horfinn, hljóð
1-au-st og án be-s-s að kveðja. Það
kvað meira svo ramm-t að þessu,
að é-g fékk tómt u-mslag frá hon-
um á jólumum. Koriið hafði slopp-
ið út.
í Lun-dúnum kynnt-ist ég fl-eiin
skrítnum fuglum, meðal þeima
frægum sj ó-nliverfing-am an-ni, se-m
ég h-afði gaman að og va-r mikið
með. Seinna trétti ég, að hann
væri stórglæpamaður. Ha-nn, sem
v-ar svo elskuleEfur við m-ig!
★
Langt var lfðið á kvöld, þe-gai
við kvöddum Ba-ld.ir og fjölskyldna
hans og ó-k-um suður á leið. í Hvai-
firði hirepptum við hið mesta gern
ingaveður. Stormisveipimir komu
æðandi niður fjalta-skörðin, og
strókannir, se.n skirúfuðust upp úr
sjónu-m við Þyriftsuiesið, voru m-eð
ólikindum. Okkur er til ef-s, að
Páll Bergþórsson geti gefið á þessu
viðunamdi skýringu. o-g hefðu hlyn
ir fljótt orðið hreggbarðir í Hval-
firði þetta síð-kvö'ld Hvort Balduf
Georgs hefnr magmað á okku-i
þemn-ain sikolla, vátum við þó e-kk?
enn. Mar.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
327