Tíminn Sunnudagsblað - 01.03.1970, Blaðsíða 11

Til síu laðandi Ijóðið
leitarforingjann dró.
Honum var dátt við hljóðið,
hugsaði máiin þó.
Holdslyst mannsins
og hugur
horfið til söngsins var.
Fiðrandi galdraflugur
flögruðu hér og þar.
Maðurinn mikilsháttar
merkjandi fögur ljóð
ratvís til réttrar áttar
reið nú beint á það hljóð,
allt þar til húsdyr einar
upploknar blöstu við.
Vegfarinn víst þar meinar
væru sér búin grið.
Fjallkóngur stillti stríðan
stálskæddan hófagamm.
Lagði þá byrinn blíðan
björgunum undan fram.
Riddarinn ríkiláti
reið þar í húsið inn.
Fór þó með engu fáti
fjálglegur í það sinn.
Hurð sem af huldu íakl
hallaðist þar að gátt.
Bóndinn þá steig af baki
búmannlegur í hátt.
Upp þar af stóli stendur
stórmikið falleg hrund,
breiðir út báðar hendur
bjartleit á heillastund.
Ilmandi anganblíðan
örvaði sálu manns.
Svanna jafn sólskinsfríðan
sá hann ei norðanlands.
Fagnandi fram réð ganga
fjármargur höfðinginn,
háreistur hýr á vanga
hóf þar upp raddstyrk sinn:
Heil sit þú liljan ljósa.
Langsóttan fórum veg
hingað hrosstetrið Mósa
Hvítingur minn og ég.
Nýtti ég nótt með degi,
norðanað flýtti mér.
Erindið veit þó eigi.
Er ég nú kominn hér.
Talar tálfagur svannl
til við hinn komna mann:
Velkominn víst með sanni
vertu í þennan rann.
Tak þú af trússahesti,
tygin við leggjum hér,
ykkur skal beininn bezti
búinn í sal hjá mér.
Þig hef ég þráð svo lengi,
þar fékk ég ei við gjört.
Stillti míns hjarta strengi
stjarnan þín furðu björt.
Löngun sú meira og meira
meðtók líkam og geð,
mátti ég engu eira
utan þig fengi séð.
Brátt mun þér bóndi skiljast
brottferðarlöngun þín,
þarflaust er þess að dyljast,
því valda kvæðin mín,
lét ég þeim ekki linna,
lokkur margar ég kvað.
Svo var ég fús að finna
fjallkonung norðanað.
Blómlegur bóndi ríkur
brosandi mælti þá:
Hold mitt og hugur víkur
hvergi þér burtu frá
fyr en á fengitíma,
fagnaðarsæll og hress
hlýt ég þá héðan rýma.
Hér verð ég fram til þess.
*
Einn vil ég að þér sitja
æ meðan dvel ég hér.
Vilji þín einhver vitja
veit sá hver komirn er.
Minn þegar máttu reyna
manndóm og hetjulund
þar muntu gjörla greina
Gretti og Ingimund.
Borgfirzlcir búandskussar
byggi þér hvergi nær,
allir þingeyskir þussar
þér mega standa fjær.
Húnvetnska hetjublóðið
hæfir þér miklu bezt.'
Loks hefur fagurt fljóðið
fengið maklegan gest.
Svo mælti fögur frúin:
Förum að okkar lyst,
rekkja þín bíður búin.
Borðum og drekkum fyrst.
Löngun má lögum ráða,
lífsregla bezt það er.
Stundir til draums og dáða
djarflega skiptast hér.
Fonitinn spyr um fleira,
fær engin svör hjá mér,
Sagan um samvist þcirra
sést ekki rituð hér.
Hljómaði söngur sætur
seiðandi bakvið tjöld.
Ó þessar yndisnætur
ó þessi fögru kvöld.
Það var allt seinna þessu
þeir sáu norðurfrá
mann einn á Þorláksmessu
mökkríða f jöllin grá.
Hélt sá til byggða bráður,
brautina rakti þar.
Heimvegur hélu stráðar
hindrunarlítill var.
Lét hann svo liðugt renna
léttferðug Iiross og traust.
Þóttust menn þarna kenna
þann sem fór burt í haust.
Höfuðið hátt sem áður
heim í sitt ríki bsr.
Upp tók svo ókvalráður
alla búsýsla þar.
Eigi gafst öllinn kraftur
einsog hér segir frá
svo þeim óskertum aftur
auðnaðist hcim að ná.
Veraldar víst á línu
vaka lát fyrirsjóu.
Einn hélt þar öllu sínu,
annar beið sálartjón.
Bóndi þó feginn finni
fjarlæga baugaströnd
geyma þarf sér í sinni
sauðfé og heimalönd.
Gleðskap með gætni vandi
gestur þó kátur sé,
hafi sín hross í standi
heimför að megi ske.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
155