Tíminn Sunnudagsblað - 01.03.1970, Blaðsíða 15

Hnífsdalur. Ljósmynd: Tíminn-kj.
meira áberandi á ýmsum öðrum
stöðum en í mínum hreppi. Þetta
var sá herfilegi ósiður að upp-
nefna menn og gefa þeim alls kon-
ar fáránleg viðurnefni, oftast af
nauða ómerkilegu tilefni. Til
dæmis var þarna maður einn,
ifæddur nálægt aldamótunum
1800, sem fékk viðurnefni af mjög
svo ómerkilegu tilefni, og það
fyigdi ekki aðeins honum sjálfum
til dauðadags, heldur og ætt hans
allri, allt fram undir þennan dag.
Svo mjög lá þessi ósiður í landi
þarna og var seigur fyrir, eins og
margt, sem nær að festast í sessi,
hvort sem það nú er til góðs eða
iffls.
En svo ég svari spurningu þinni
um mannleg örlög á Vestfjörðum,
þá get ég sagt þér frá einum ágæt-
um sveitunga mínum, sem fædd-
ist árið 1791. Hann fluttist til Fær-
eyja og dvaldist þar alllengi. Þar
trúlofaðist hann stúiku, og svo var
komið, að þau áttu von á barni.
Þá var vor og Færeyingar sem
óðast að búast á íslandsmið. Nú
greip íslendinginn svo gífurlegt ó-
yndi og heimþrá, að hann mátti
ekki við haldast, en tók sér fari
með sjómönnum til íslands.
Kvaðst hann þó mundi koma aft-
ur með fyrstu ferð, sem félli. En
það var hann, sem aldrei kom til
Færeyja framar, heldur settist að
í Skutulsfirði og gerðist bóndi á
Kirkjubóli. Systur átti hann, er
Rannveig hét, og giftist séra Þor-
steini Þórðarsyni. Frá þeim eru
komnir allir Thorsteinsonar vest-
firzkir, e.n ekki þeir af Steingríms-
ætt í Skagafirði.
Þegar ég var ungur maður, Jík-
lega nálægt tvítugu, kom til ísa-
fjarðar færeysk stúlka með hrafn-
svart hár og eftirtakanlega litfög-
ur ásýndum. Settist hún að hjá
Sölva Thorsteinson hafnsögu-
manni. Þá munu hafa verið liðin
rétt um hundrað ár frá því að
þessi „íslandsmann" sveik sína
færeysku unnustu, og hér var nú
kominn — ja, líklega þriðji lið-
urinn, að vitja ættmenna sinna á
ísafirði.
— ílentist hún á Vestfjörðum?
— Nei. Hún fór til Færeyja um
haustið, eftir eins sumars dvöl á
ísafirði, og mér er ekki kunnugt
um að hún hafi nokkurn tíma kom
ið til íslands síðan.
í Færeyjum var ortur Sölvabrag
ur. Það mun vera saknaðarljóð,
því að svo hét íslendingurimn, sá
er heitmeyna sveik, Þetta kvæði
komst alla leið til íslands, og sjálf-
sagt eru ýmsir hér, sem við það
kannast.
Annars er það af Sölva Fær-
eyjarfara að segja, að hann var tví-
kvæntur og átti börn og buru með
báðum sínum konum — auk smá-
vegis framhjáhlaupa, enda varð
hann kynsæll mjög.
— Voru ekki allir vestfirzkir
galdramenn dauðir í uppvexti þín-
um?
— 0, sussu jú. Það var ekkert
orðið úr þessu, eftir að ég fór að
muna eftir mér. Samt var í ung-
dæmi mínu enn á lífi karl einn,
sem trúði því statt og stöðugt, að
galdur væri staðreynd, og eitthvað
var hann að fást við kukl. Hann
var til dæmis alveg sannfærður
um það, að til væru náttúrustein-
ar. Einu sinni varð honum þó hált
á þeirri oftrú sinni. Hann kom til
steinasafnara nokkurs og sá þar
samankomið mikið magn ýmis kon
ar steina.
„Eru þetta náttúrusteinar?“,
spyr karl.
„Já“.
„Og af báðum kymjum?“
.jJá“-
„Bæði blauðir og graðir?“
„Já“.
„Viltu selja mér nokkra?"
„Ja, það veit ég nú ekki. Ég er
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
159