Tíminn Sunnudagsblað - 01.03.1970, Blaðsíða 12
Ræft við Valdimar Björn
Valdimarsson frá Hnífsda!
^ ForeWrar Valdlmars B. Valdi.
marssonar — Björg Jónsdóttir, fædd
1864, og Valdimar Þorvarösson,
fæddur 1864.
Harmsögulegt æðarkolludráp, sem
kostaii lífshamingju ástvina
Hnífsdalur er lítið dalverpi vest-
an vert við Skutulsfjörð. Þó eru
í honum nokkrir bæir. Vestast er
Fremri-Hnífsdalur, þar fyrir neð-
an Bakki, en gegnt Bakka, hinum
megin árinnar er Hraun. Á öllum
þessum bæjum hefur verið búið
úrtakalítið fram á þennan dag.
Neðst í dalverpinu er svokallaður
Heimabær, en það er í raun og
veru ekki annað en gælunafn því
að frá fornu fari hét hann Neðri-
Hnífsdalur.
Hér situr þú andspænis mér
öldung'ur á öðru árinu yfir áttrætt,
en svo hress og kviklegur, að mað-
ur 'gæti auðveldlega trúað því, að
hann væri sjotugur, eða jafnvel
tæplega það. Hann heitir Valdi-
mar Björn Valdimarsson oig fædd-
ist að Bakka í Hnífsdal 11. sept-
em'ber 1888. Foreldrar hans voru
Björg Jónsdóttir, skipstjóra frá
Læk í Dýrafirði, Bjarnasonar, og
Valdimar Þorvarðsson, bónda á
Bakka í Hnífsdal, Sigurðssonar.
í Hnífsdal og næsta nágrenni
hans hefur Valdimar Björn eytt
fullum fimmtíu áriim ævi sinnar
— fyrstu tvö eða þrjú árin á fæð-
ingarbæ sínum, Bakka síðan í
þurrabúð niðri við sjóinn. Þar
varð dvölin eitt ár. Þá var enn
skipt um aðsetursstað, sem entist
þangað til hann var sex ára, en
þeim bústaðaskiptum, sem þá fóru
í hönd og tildrögum þeirra, verð-
ur síðar vikið að.
— Hvað tók við, þegar þú fiutt-
ist úr heimahögum þinum eftir
um það bil fimmtíu og fjögura
ára dvöl þar?
— O, ég fór til Reykjavíkur,
eins og fleiri góðir menn. Það var
í janúar árið 1942. Síðan hef ég
átt heima hér. Það var nú samt
ekki af góðu gert, að ég fluttist
suður. Atvinna mín á heimaslóð-
um var alveg að engu orðin. Þetta
uimturnaðist allt saman á stríðsár-
unum, þegar herinn kom.
— Hvað hafðir þú fyrir stafni
áður?
— Ég hafði um langt árabil
stuindað akstur með vörubíl, aðal-
lega á milli Hnífsdals og ísafjarð-
ar. Fyrst var það alls konar fisk-
ur í öllum myndum; þurrkaður,
slægður, hertur eða bara eins og
hann kom upp úr sjónum. En frá
árinu 1937 til 1941 stundaði ég
að sumrinu flutning á heyi frá
Önundarfirði og Súgandafirði.
— Hvert fórstu með það hey?
— Til ísafjarðar, Skutulsfjarð-
ar og Hnífsdals.
— Keyptu þeir mikið hey af
bænduim í Önundarfirði?
— Já, já. Önfirðingar hafa
mjög mikið flæðiengi, einkum á
sjávarbötni! Fjörðurinr. er svo
grunnur og gróinn á botni, að á
lágflæði er þarna feiknamikið engi.
Og fari maðuir á báti eftir innan-
verðum firðinum, getur oft verið
undirafagurt tað isjá háa, bylgjandi
Störina á botninum.
— Hvernig var að vera hey.
Tveir á tali
J56
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ