Tíminn Sunnudagsblað - 29.03.1970, Síða 6

Sænskur ísbor
Svíþjóð er vatnaland, og þar eru
víða stundaðar veiðar á vetrum, ef
ekki hvílir þá orðið veiðibann á vötn-
unum vegna kvikasilfursmengunar.
Þess vegna hafa þar verið smíðaðir
vélknúnir nafrar til þess að vaka með
ís, upprunalega þó japönsk hugmynd.
Þessir nafrar eru léttir, afl vélarinn-
innar, sem kemst fyrir í pakpoka, inn-
an við hestafl, en fara eigi að síður nið-
ur í gegnum metraþykkan ís á átta sek.
ísmulningnum sópar nafarinn sjálfur
upp á vakarbarminn. Á sumrin má
nota þennan nafar til þess að bora
fyrir girðingastaurum, þar sem jarð-
vegur er ekki grýttur, eða stöplum,
er steypa á. En vitanlega getur slysa-
hætta fylgt svona verkfæri, ef það er
meðhöndlað ógætilega.
áreiðanlega Mðinn. Það er auðvelt
að sigra þá með geðprýði, hrein-
skilni og góðvild, einkum ef sbap-
æst kona er áiðuir búin að lækna
þá af dálæti þeiirira á ofsanum.
Maddama de Maintenon hafði
líka þanm sið að ve-ra viðstödd, er
konungur var að störfum. Itáð-
herrum hans var stefinit tE her-
bergja hennar, og hún hlustaði þög-
ul á embættisskýrsiur þeirra. En
ef konungurinn spurði um álit
hennar, gaf hún greið svör, er
sýndu, að hún hafði fylgzt með
málunum, skilið þau og hugleitt.
Þetta var ákaflega hyggilegt af
henni, því að hver sá maður, sem
nokkurs er virði, metur verk sitt
meira en nokkuð annað, jafnvel
meira en 'konuna, sem hann elskar.
Ef konan reynir að trufla hann við
verk sitt og trana sér um of fram,
má vera, að hann þoli henni það
urn stuindarsakir. En engu að síð-
ur gremst honum framkoma henn-
ar, og áður en iíangt um líður
verður einhver önnur, sem lært
hefuir leyndardóm þess að fara vei
með áhiuiga sinn á starfi hans, bú-
in að vinna hug hans og hjarta.
Guðstrú, þjóðernisleg eða stjómn-
málaleg trú eða thrú á nauðsyin og
fegurð lífsstarfisins er ástinni dá-
saimlegur styrknr, ef hún er sam-
eign tt’eggja. Það er sannailega
erfitt fyrir ákafan trúnwnn að fá
varanlega ást á manneskju, sem
á engain hátit er snortin at sams
konar eöa svipuðum kenndum, og
þegar evo er ástatt, verður trú-
leyisinginn að sýna geysimikla hátt-
vísi og virðingu. Að öðrum kosti
verður hinn aðilinn að bera i
brjósti von um afturhvarf hins
vantrúaða — slík hugarfarsbreyt
ing siglir oft í kjölfar ástar —, ef
slík ást á að baldiast. Þeir, sem þving
unarílaust taka þátt í trú þess m'aims
eða þeirrar konu, sem þeir elska,
eiga hamingjuna vísa. Á þann
háitit beina öfl skynseminnar og til-
finninganna okkur í rétta átt. AJlt
starf, sem unnið er með ástina að
leiðarsitjömu, er yndislegt. Ekkert
í heiiBinum jafnast á við þá gleðí,
sem skapast við samnan samruna
starfs og ástar. Af þessum full-
komna saimruna verða stundum
furðuleg og aðdáanleg „pör“ á
sviði visiinda og lista. Þar er biðl-
unin orðin að hégóma: Báðir aðl-
ar hafa vígzt sameigialegu áhuga-
máffi.
Trúnaðartrausit er svo dýrmætf
fyrirbrigði, að það bregður Ijóma
yfir hina lítilfjörlegustu atburði. Á
æskuárumim leituðu maðurinn og
konan þess að fá að vera ein, svo
að þau gætu faðmazt. S.ðar leita
þau einverunnar til þess að ræða
trúnaðarimál sín. Gönguferðir
þeirra eru orðnar þeim eins mik
ils virði eins og ástarfundir þeirra
voru áður. Þau fimna bæði, að þau
skilja fulilkomlega hvort annað.
Þau hugsa sömu hugsuniua á sama
tíma, hvort um sig þjáist líkam-
lega, þegar hitt á við hugarangur
a® stríða, hvort um sig er reiðubúið
ttl þess að fórna sér fyrír hitt, og
þetta vita bæði.
Eflaust getur sönn vimátta fram-
foa'llað slíkar tílfinningar, en tak-
markalaus vinátta er ákaflaga «jald
gæf. Aftur á móti getur sönm ást
gætt himn eimfaida'Sta einstakling
dómgreind, sjálfsafneitun og sjálfs
trausti.
Það er áhætta, og lílta göfgi, í
því að leggja alit undir tilveru
einnar veifcbyggðrar mannveru.
En jafinvel dauöinn megnar ekki
að tortíma mikiili ást. Einu sinni
hitti ég á Spáni gamla bóndakonu,
óvenjuilega virðulega að sjá. „O,
sei-sei“, sagði hún við mig — ,,ég
hef enga ástæðu til þess að kvarta.
Auðvitað hef ég átit við erfiOleika
að stríða. Þegar ég var tvítug, varð
óg ástfangin af umgurn manni.
Hann elskaði mig og við gitt-
umst . . . Hann dó eftir fáeinar
vikur, en samit sem áður fékk ég
minn skerf af hamimgjunni. Nú
hef ég IfiaO í fimmitíu ár og hugs-
að um hann.“ Hvílíkur raumalétt-
ir um niörg einmanaleg hryggðar-
Framhiald á 262.
246
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ