Tíminn Sunnudagsblað - 29.03.1970, Qupperneq 8

VIKTORÍA BENEDIKTS50N:
Það var dimmt yfir og farið að
bregða birtu. Presturian sat þó
enn yfir predikuninni, sem Jiann
var að semja. En nú var næðið
búið — hann hrökk upp við í'óta-
tak frammi í ganginum. Það var
stappað og traðkað, þó ekki mjög
harkalega, og einhver snýtli sér
og hóstaði. Svo var tekið í hun
inn, og hurðin gekk frá stöíu.m.
Það var þrennt, sem birrist í
gættinni — karfmaður og tvær
konur, sýnilega almúgamanneskj-
u.r.
En skuggsýnt var frammi við
dyrnar, og presturinn sá ekki
glöggt framan í þetta fólk. Það
snerist þarna i gættinni, hnippti
hvað í annað og hvísfaðist á, unz
því lukkaðist að þoka sér inn á
stofugólfið, þar sem það stað-
næmdist á litlum teppisbleðM.
Karlmaðurinn ræskti sig og
bauð gott kvöld.
Presturinn kveikti á lampa, sem
stóð á borðinu. Síðan sneri hann
sér við og svaraði kveðjunni:
„Gerið þið svo vel að korna
nær“, sagði hann. „Hvert var er-
indið?“
Þessu var ekki svarað strax. En
eftir talsvert pískur og augnagot-
ur og hnippingar stjökuðu kon-
ar manninum innar á gólfið. Hann
var forbiautur í fæturna, og það
mátti sjá, að hann gerði sér far
um að stíga sern lengst skref, svo
að sporin yrðu ekki óþarflega
mörg á drifhvítu gólfinu. Ifann
var kominn hér unr bil að borði
prestsins, þegar hann hneigði síg
allt í einu. Af þessari hreyfingu
mátti helzt ráða, að líkami hans
væri áþekkur drumbi með hjör-
um á miðjunni.
„Það var lýst með okkur Bentu
hérna í kirkjunni“, sagði hann og
ba-ndaði hendinni fram að dyrun-
um.
Nú krimti ofurlítið í annarri
kononni eins og hún væri að gera
tilraun til þess að hósta.
„Hvað heitir þú sjálfur? spurði
presturinn, sem þegar var byrjað-
ur að handleika bækur og blöð,
sem lágu á borðinu.
„Pétur Lárusson heiti ég“, sagði
maðurinn og skaut um leið fram
öðru hnénu og sló bleytuna aí
húfu sinni á lærinu.
„Já, einmitt. Og stúlkan Benta
Hannesdóttir?"
„Aldeilis rétt“.
„Og það var lýst með ykkur fyr-
ir þrem vikum?"
Presturinn lokaði bókinni og
virti komuniann fyrir sér. Hann
var fölur í andliti að sjá við íkin-
ið frá lampanum, munnurinn stór
og augun lítii. Eiginiega var hann
ek'ki sérfega greindarlegur, þar
sem liann stóð eins og þvara oc
kókti á prestinn. En nú bar hann
gilda, siggóma fingurna upp að
hökunni og neri hana rækilega.
„Jú, svo átti það víst að heita“,
sagði hann og dró við sig svarið.
„En nú lield ég, að við verðum
að biðja prestinn að breyta þessu“.
Og emn nuddaði hann á sér hök-
una. Við þessar tilfæringar ailar
beindist athygli hans að loftlistanr
urn. Hann virti hann vandiega fyr-
ir sér og renndi augum eftir hon-
um úr einu horni í annað með svo
stakri íhygli, að ekkert virtist fjær
huga hans en hjúskaparmálin.
„Breyta hverju?“ sagði prestur-
inn önugur. „Til hvers voruð þið
að láta lýsa með ykkur?“
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ