Tíminn Sunnudagsblað - 16.04.1972, Page 8

Gamla konan titraði við tilhugs-
unina um þessa 50 dali á mánuði,
sem voru í vændum, en hún var
samt tortryggin og óttaðist ótal
ófyrirséð atriði og undirferli og
lagði í sífellu íyrir sjálfa sig spurn
ingar án þess að komast að ákvörð-
un. Loks skipaði hún, að samnings
uppkast skyldi gert og sneri svo
heim alveg utan við siig, líkt og
liún hefði drukkið fjóra potta a£
ný-ju epiavínL
Þegar Chicot kom að vitja svars
ins, lét hún lengi ganga eftir sér
og sagði, að hún hefði engan óhuga
á þessu fyrirtæki, en var þó dauð-
skelkuð um. að hann féllist ekki á
að greiða 50 dali. Að lokum, þeg
ar Chicot hafði sótt málið því fast-
ar, bar hún fram tillögur sínar.
Ilann tok viðbragð af vonbrigðum
og neitaði. Þá tók hún að rökræða
um, hve lenigi hún myndi lifa til
að sannfæra hann. Ég tóri áreið
anlega ekki lengur en fimm til
sex ár. É'g er nú á 73. ári og ekki
of brött. Um daginn hélt ég, að
ég ætlaði yfir um. Mér fannst eins
og verið væri að rífa innyflin úr
skrokknum, og það varð að bera
mig í rúmið.
En Chicot vék ekki. Sjáðu til, þú
stendur óbifanleg eins og kirkju-
turninn. Þú verður að minnsta
kosti 110 ára. Það ert þú, sem lif
ir mig. er ég viss um. Og allan dag-
inn rökræddu þau um málið. En
þar sem sú gamla var óhagganleg,
féllst veitingamaðurinn loks á að
greiða 50 dali.
Þau undirrituðu samninginn
næsta dag. og Magloire gamla
heimtaði 10 dali i kaupbæti.
Þrjú ár liðu. og blessuð konan
var við hestaheilsu. Hún virtist
ekki hafa elzt um einn dag, og
Chicot tók að örvænta. Honum
fannst sem liann hefði greitt þetta
giald í hálfa öld og hann væri
Þlekktur, svikinn og prettaður.
Hann fór öðru hverju í heim
sókn til þeirrar gömlu eins og
menn fara til að athuga, hvort
kornið á ökrunum sé orðið nógu
þroskað til að slá það. Hún tók
á móti honum glettnisleg á svip.
Það var eins og hún hrósaði happi
yfir grikknum. sem hún hafði gert
honum, og hann var fljótur að fara
aftur upp í vagninn sinn muldr-
andi: Þú ætlar aldrei að drepast
beinagrindin þín.
Hann vissi ekki, hvað til bragðs
skyldi taka. Hann hefði getað kyrkt
hana. þegar hann sá hana, og bar
til hennar svipað hatur og bóndi,
sem hefur orðið fyrir barðinu á
þiófum. Þá tók hann að leita ráða.
Loks dag einn fór hann að heim
sækja hana og neri saman hönd-
unum, eins og hann gerði í fyrsta
skiptið, þegar hann hafði boðið
henni kaupsamninginn. Þau mös
uðu smástund og svo sagði Chicot:
Heyrðu, því staldrarðu aldrei við
hjá mér til að fá þér bita, þegar
þú ferð til Epreville? Menn eru að
stinga saman nefjum um þetta, og
sá orðrómur gengur, að við séum
ekki lengur vinir. Þetta hryggir
mig, því að þú veizt, að hjá mér
þarft þú ekki að borga eyri. Ég
er ekki sínkur á einn málsverð.
Blessuð, komdu alveg, alveg
ófeimin, hvenær sem þér dettur í
hug, það gleddi mig hjartanlega-
Magloire 'gamla lér ekki hvetja
sig oft til dáðanna, og á öðrum
degi, þegar hún var á leið til mark-
aðarins í kerru sinni, sem Célest
in, vinnumaður hennar stýrði.
leiddi hún hest sinn hiklaust inn
í hesthús Chicots og krafðist svo
hinnar fyrirheitnu máltíðar.
Veitingamaðurinn þjónaði henni
til borðs eins og hefðarfrú. ljóm
andi af gleði. bar henni kjúkling,
blóðmör, bjúga, kjötlæri og flesk
í káli. En hún borðaði næstum
ekkert, því að hún hafði verið hóf-
söm allt frá bernsku og borðaði
yfirleitt ekki nema ofurlítið af
súpu og smurða brauðsneið. Chic
ot hvatti hana vonsvikinn. Hún
dreypti heldur ekki á drykknum
og hafnaði kaffinu. Ilann sagði:
Þú færð þér þó að minnsta kosti
ofurlítið í staupinu“. Ah. ha, já
það já. Ég neita því ekki. og Chic-
ot hrópaði af öllum mætti lungna
sinna gegnum veitingasalinn:
„Rosalie, komdu með þetta góða,
úrvalsgóða vín nr. 10“. Þjónustu
stúlkan kom nú með hálslanga
flösku, skreytta með vínviðarblaði
úr pappír. Hann fyllti tvö staup.
Fáðu þér einn. kæra frú, það er
þetta fræga. Blessuð konan hóf nú
drykkju ofurhægt og í örlitlum
sopum til að njóta unaðarins sem
lengst. Þegar hún hafði rennt úr
staupinu, þurrkaði hún það og
sagði: „Ja-há, það er þetta fína“.
Ilún hafði ekki sleppt orðinu, þeg
ar Chicot hellti í handa henni öðru
sinni. Hún ætlaði að neita, en það
var of seint, og hún var lengi að
drekka úr staupinu eins og áður.
Hann ætlaði þá að hella í þriðja
sinni, en hún stóð gegn því. Hann
sagði þá: „Þetta er eins og mjólk.
ég fæ mér tíu. tólf staup án þess
að finna nokkurn mun. Það renn
ur niður eins og sykur, og maður
finnur ekki fyrir neinu, hvorki í
höfði né maga, það mætti halda,
að þetta gufaði upp á tungunni.
Ekkert er hollara heilsunni en
svona lagað“.
Þar sem hún var sannarlega fík-
in, lét hún undan, en tók aðeins
hálft staup. Þá hrópaði Chicot og
stóð nú á hátindi örlætisins:
„Hevrðu. úr því að þér líkar þetta
vín, skal ég gefa þér smátunnu,
svona rétt til að innsigla vináttu
mína í þinn garð. Blessuð konan
hafnaði þessu ekki og hélt á braut.
Daginn eftir kom veitingamaður
inn heim á hlað hjá Magloire
gömlu og hafði meðferðis í vagni
sínum dálitla járngyrta ámu. Þá
vildi hann, að hún bragðaði á inni
haldinu til að sanna, að þetta væri
af sömu góðu tegundinni. Þegar
þau höfðu bæði tæmt þrjú glös,
sagði hann um leið og hann
kvaddi: „Og svo veiztu. að meira
er til. þegar þetta er búið, hafðu
engar áhyggjur af því, Ég er ekki
nízkur. þvi fyrr sem þetta er bú
ið, því ánægðari verð ég. og svo
kleif hann upp í kerru sína. Hann
kom aftur eftir fjóra daga. bauð
henni góðan dag og talaði nú al
veg upp við vit hennar til að finna
fyrir andardrætti hennar. Þegar
hann fann áfengisþef, birti yfir
svip hans. ..Heyrðu, þú býður mér
nú eitt glas af þessu góða“, sagði
hann. Og svo drukku þau bæði
tvö eða þrjú glös.
Brátt barst sá orðrómur út um
héraðið, að hún Magloire gamla
drykki og jafnan einsömul. Ýmist
var hún hirt upp í eldhúsinu,
var hún hirt upp í eldhúsinu, úti
á hlaði eða úti á vegi. og það varð
að bera hana heim, hreyfingar
lausa eins og lík. Chicot var hætt
296
Sunnudagsblað Tímans