Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1973, Blaðsíða 11

Ingólfur Jónsson frá Prestsbakka:
Strá í skóm
Það var notalegt I kvöldmyrkri bað-
stofunni, þótt hriðin hamaðist úti fyrir
og léti frosthörð högg sin dynja á þekj-
um og veggjum.
„Það er aldrei betra að vera inni en
þegar illt er veður úti”, hugsaði vinnu-
konan unga, sem sat á rúmi með árs-
gamlan dreng húsbónda sins.
„Svona nú, Björn minn”, sagði hún
lágt, þegar barnið færði sig til i fangi
hennar. „Uss, við verðum að vera
hljóð þvi að fólkið sefur. Foreldrar
þinir hvilast inni hjá sér og allir aðrir
hver i sinu rúmi”.
Það var eins og barnið skildi hvað
hún meinti, þvi að það gaf frá sér lágt
skræmt og hjúfraði sig þéttar að
brjósti hennar i værð svefnhugans.
Ekki taldi hún eftir sér að gæta
Bjössa litla, hjartagulls húsbónda
sins, sem hann bar gjarna á örmum,
þegar hann hafði tima til. En það var
margs að gæta á stóru heimili og svo
átti sá, er lifði i undraheimi skáld-
skaparins margar stundir með sjálf-
um sér einum og það þó hann ynni
konu sinni heitar en nokkur gat gert.
Það sýndi visan hans, sem hún hafði
heyrt i morgun:
„Ég vildi ég fengi að vera strá
og visna i skónum þfnum,
þvi léttast gengirðu eflaust á
yfirsjónum minum”.
Já, hann kvað yndislega, hann Páll
Ólafsson, og hún var vistráðin vinnu-
kona, sem hafði sett upp að fá að læra
að skrifa hjá húsbóndanum, kunni að
meta visur hans. En hún varð að gæta
sin, þvi yrði henni á að kveða visur
hans með sjálfri sér, þá var hann vis
til að heyra þær, einkum ef hún fór
ekki rétt með. Það þoldi hann alls ekki.
Þá kom örlyndi þessa hjartahlýja
manns i ljós, svo að um munaði.
„Lærðu stelpa, lærðu rétt”, hreytti
hann út úr sér, eins og þegar hann dró
upp stafi á velkt reikningsblöö frá
Danskinum á Tanganum.
„Það er þá allténd góður staður
neðan við párið þeirra höndlaranna og
ófáar visurnar, sem þar hafa
geymzt”, var hann vanur að segja. Ó,
jú, það þurfti margs meö á stóru
heimili og svo allt umstangið kringum
þjóðjarðirnar, sem hann hafði umsjón
með. Það var hart i böggum, þegar
brotizt var i ófærð og illviörum yfir
heiðar og hábrúnir, „Þá hlýjar manni
blessað söngvatnið”, sagði húsbóndinn
og hló út úr brúnu skegginu, svo að
skein i perluhvitar tennur.
Það þótti skritið af henni, fátækri
unglingsstúlku, að setja upp að i kaupi
hennar væri innifalin kennsla á skrift.
Eins og konur gætu ekki unnið bústörf
án þess að pára á blöð.
„Þetta er rétt af þér, stúlka min”,
hafði hahn sagt og hlegið við. „Ef ég
væri kærastinn þinn, þá kynni ég betur
við að fá linu endur og sinnum, ja-
jafnvel oftar.”
Þetta sagði hann, blessaður, eins og
svo margt annað, sem hún mundi, en
hvað var hún aö hugsa. Barnið svaf i
fangi hennar og fólkið hlaut að fara að
vakna. En hvað var þetta? Var hún
ekki á Hallfreðarstöðum i baðstofunni
Flutt á bls. 238
Sunnudagsblað Tímans
227