Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1973, Blaðsíða 15
legt. Hæst bar hjartagæzka og um-
hyggja fyrir meðbræðrunum. Og
túlkun min á þessu var svo háleit og
hreinskilin, að hún var hreinasta
snilld, drengur minn. Og þegar ég leit
á söguna mina virtist mér hún opin-
berun likust. Persónuleiki þess, sem
boðskapinn flutti, var svo sterkur og
einbeittur. Mér fannst sjálfum, að ég
hefði verið kjörinn til aö breyta þjóð-
félaginu. En þá kom fyrir atvik, sem
vakti mig til vitundar um sjálfsgildi
mitt. Vegir forsjónarinnar eru órann-
sakanlegir. Allt breyttist i einni svipan
fyrir mér. Ég vann álitlega fjárupp-
hæð i happdrætti. Ég hafði eitthvað
minnzt á söguna mina við einn vinnu-
félaga minn. Og þá stóð ekki á þvi.
„Láttu nú ljós þitt skina, Jósep sæll.
Gefðu vinninginn þinn fátækum”.
,,Ég segi þér satt, drengur minn,
þetta kom ekki vel við mig. Nei, það
kom bara skratti illa við mig. Fyrsta
hugsun min, þegar ég hlaut vinn-
inginn, var hve feginn ég yrði aö geta
leystýmis þau verkefni, er mig hafði i
rauninni skort fé til að vinna. Og fara
svo að gefa þetta fé. Það áttu margir
meira en ég til að gefa. Og nú stóð ég
sjálfan mig að vega gegn sögunni
minni, sem ég taldi mig hafa lagt alla
mina sannfæringu i. Skýndilega varð
mér ljóst, aö sagan min var munaðar-
laus. Ég gat engan veginn fylgt henni.
Ég var aðeins einn af öllum hinum,
sem vildu umbreyta heiminum en
ætluðu náunganum aö ganga á undan i
góðverkunum. Mér skildist þá að þvi
meira sem hver einn hefir með
höndum,þess minna getur hann séð af.
Og þá er hugsunin sú sama, hinir geta
gefið. En hverjir hinir? Það er nú ein-
mitt það, drengur minn.
Ég geymi að visu söguna mina. Og
ég segi það enn, hún er stórkostleg. En
i þeim heimi, sem við nú lifum i, er hún
munaðarlaus”.
Sólin var setzt. Kveldgolan var svöl.
Jósep frændi ók sér i herðunum. Hann
var á skyrtunni einni saman. Það var
hálfgerður hrollur i mér lika. Jósep
frændi hafði þegar lagt dóm á söguna
mina, óafvitandi. Munaðarlaus saga.
Hún var nefnilega undralik sögunni
hans. Ég kreisti handritið fast i hendi
mér. Það var a^lt i einu svo ósköp létt.
Ég tautaði eitthvað um skemmtilegt
kveld við Jósep frænda. Aftur léit
hann með spurn á mig.
Ég gekk áleiöis upp að húsinu. Ég
hafði raunar^ldrei leitt hugann að þvi
fyrr, hve mörgu ég þyrfti að koma i
framkvæmd. En ég var ungur og
efnaður. Og ég er aöeins einn af fjöld-
anum.
Sunnudagsblað Tímans
231